Daing (isda)

Ang daing, tuyo, buwad, o bilad (lit. na  'tinuyo sa araw' o 'niluto sa araw') ay mga uri ng tinuyong isda mula sa Pilipinas.^[1] Karaniwang hinihiwang pahati ang mga isdang ginagawang daing (ngunit maaari ring iwanang buo), tinatanggalan ng laman-loob, inaasnan nang sagana, at pinatutuyo sa araw at hangin. Mayroon ding mga bersiyong "walang buto" kung saan hinihiwang pa-filet ang isda bago patuyuin.^[2] Sa pasimula, ito ay isang paraan ng pagpepreserba, dahil pinipigil ng asin ang pagdami ng bakterya, kaya’t maaaring itabi ang isda nang matagal.^[3][4]

Daing

Ibang tawag	Bilad, tuyô, pinikas
Lugar	Pilipinas
Baryasyon	Labtingaw, lamayo
Mga midyang may kaugynayan sa Media: Daing sa Wikimedia Commons

Ipiniprito o iniihaw ang daing bago kainin, ngunit maaari rin itong balutin sa palara at ihurno. Karaniwan itong isinasawsaw sa suka at kinakain kasama ng kanin tuwing almusal.^[5] Kapansin-pansin, tradisyonal din itong ipinapares sa tsamporado.^[6] Maaari rin itong gamitin bilang sangkap sa iba pang mga putahe.^[7]

Itinuturing ang daing na pagkaing pangmahirap dahil sa pagiging abot-kaya, ngunit unti-unti rin itong nagkakaroon ng kahalagahan sa kulturang Pilipino bilang pagkaing pampaginhawa.^[2][8]

Paghahanda

Daing na pinapatuyo

Mga iba't ibang uri ng daing na ibinebenta sa isang tindahan sa Pangasinan

Halos anumang uri ng isda ay maaaring idaing. Karaniwang tinutukoy ang espesye ng isda sa pangalan nito kapag ibinebenta sa mga pamilihan. Halimbawa, sa Cebu, ang lokal na espesyalidad na gawa sa danggit ay tinatawag na buwad danggit.^[8] Kabilang sa iba pang mga espesyeng ginagawang daing ang bisugo (Nemipteridae), banak (Mugilidae), at tamban o tunsoy (mga sardinas). Karaniwang pinatutuyong buo ang daing na gawa sa tamban, ngunit maaaring tanggalin ang lamanloob ng inaangkat na daing upang sumunod sa mga batas pangkalinisan sa pagkain ng ibang mga bansa.^[1] Maaari ring ihanda ang hibya at pusit sa ganitong paraan (Tagalog: daing na pusit; Sebwano: bulad pusit).^[2]

Mga baryante

Daing na pusit at lato

Ang labtingaw, isang baryante ng daing, ay gumagamit ng mas kaunting asin at pinatutuyo sa mas maikling panahon (ilang oras lamang). Ang resultang daing ay bahagyang mamasa-masa at mas makarne kumpara sa ganap na tuyong baryante.^[9] Ang isa pang baryante ng daing na kilala bilang lamayo ay hindi na dumaraan sa pagpapatuyo. Sa halip, pagkatapos linisin ang isda, ito’y ibinababad na lamang sa suka, bawang, at iba pang pampalasa bago iprito.^[10][2]

Tingnan din

• Tinapa
• Lutuing Pilipino