พังก์ร็อก
From Wikipedia, the free encyclopedia
พังก์ร็อก (อังกฤษ: punk rock) เป็นดนตรีร็อกประเภทหนึ่ง (โดยมากมักเรียกสั้น ๆ ว่า พังก์) มีการเคลื่อนไหวและเป็นที่รู้จักในช่วงกลางทศวรรษที่ 1970 พังก์ร็อกได้พัฒนาระหว่างปี ค.ศ. 1974 และ ค.ศ. 1977 ในสหรัฐอเมริกา, สหราชอาณาจักร และ ออสเตรเลีย โดยมีวงอย่าง เดอะราโมนส์, เซ็กซ์พิสทอลส์ และ เดอะแคลช ที่เป็นที่รู้จักในฐานะแนวหน้าของดนตรีประเภทนี้
พังก์ร็อก | |
---|---|
แหล่งกำเนิดทางรูปแบบ | การาจร็อก ร็อกแอนด์โรล ฮาร์ดร็อก ผับร็อก โพรโตพังก์ แกลมร็อก |
แหล่งกำเนิดทางวัฒนธรรม | ต้นถึงกลางทศวรรษที่ 1970 ในสหรัฐอเมริกา, สหราชอาณาจักร และ ออสเตรเลีย |
เครื่องบรรเลงสามัญ | เสียงร้อง กีตาร์ กีตาร์เบส กลองชุด |
รูปแบบอนุพันธุ์ | นิวเวฟ โพสต์พังก์ ออลเทอร์นาทิฟร็อก อีโม |
แนวย่อย | |
อะนาร์โคพังก์ - อาร์ตพังก์ - การาจพังก์ - โกธิกร็อก - แกลมร็อก - ฮาร์ดคอร์ - ฮอร์เรอร์พังก์ - ออยi! - ไรออตเกิร์ล - สเกตพังก์ - คริสเตียนพังก์ - นาซีพังก์ | |
แนวประสาน | |
แอนตีโฟล์ก - เคลติกพังก์ - ชิคาโนพังก์ - คาวพังก์ - เดธร็อก - โฟล์กพังก์ - ป็อปพังก์ - ไซโคบิลลี - พังก์อะบิลลี - พังก์บลูส์ - พังก์เมทัล - สกาพังก์ - ทูโทน |
ลักษณะดนตรีแบบ พังก์ร็อกมีลักษณะท่วงทำนองที่รุนแรง หยาบกระด้าง ด้วยความขาดทักษะของการเล่นดนตรี ส่วนการร้องก็จะเป็น "ตะโกน"หรือ "บ่น" และแฝงนัยยะของ "การต่อต้าน" และการยกย่อง "ความเป็นเลิศ"[1] เครื่องดนตรีจะประกอบด้วย กีตาร์ไฟฟ้า 1 หรือ 2 ตัว ,เบสไฟฟ้าและชุดกลอง มักมีการเล่นแบบ 2 คอร์ด เพลงพังก์มักมีความยาวระหว่าง 2 ถึง 2 นาทีครึ่ง มีบางเพลงมีความยาวน้อยกว่า 1 นาทีก็มี เพลงพังก์ในช่วงแรกรับอิทธิพลจากร็อกแอนด์โรลคือมีท่อนประสานเสียง
พังก์ร็อกกลายเป็นกระแสนิยมหลักในสหราชอาณาจักรตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 1970 แต่ความโด่งดังในที่อื่นมีในจำกัด จนกระทั่งทศวรรษที่ 80 พังก์ร็อกได้เป็นที่รู้จักในกลุ่มเล็ก ๆ ทั่วทุกมุมโลก ส่วนมากจะถูกปฏิเสธจากดนตรีกระแสหลัก ในช่วงปลายยุคทศวรรษที่ 1970 ดนตรีพังก์ร็อกได้แตกแยกแขนง ไปหลากหลายทิศทาง เช่นเพลงแนว นิวเวฟ, โพสต์พังก์ โดยหลายวงได้ทำการทดลองแนวดนตรีไปในทิศทางอื่น เช่นแนวฮาร์ดคอร์พังก์ และ โอย! และ อะนาร์โค-พังก์ เป็นต้น
และพังก์ร็อกยุคใหม่ได้พัฒนาไปอีกขึ้น โดยเพลงแนวออลเทอร์นาทิฟร็อกได้รับความนิยมเหมือนตอนที่ได้พังก์ร็อกรับความนิยมในช่วงแรก