Ёзэф Абэль

Ёзэф Абэль (ням. Josef Abel; 22 жніўня 1764, Ашах — 4 кастрычніка 1818, Вена) — аўстрыйскі мастак, які працаваў у гістарычным жанры, ў жанры партрэту ды ў тэхніцы аквафортэ. Лічыцца адным з найлепшых аўстрыйскіх мастакоў свайго пакаленьня.

Ёзэф Абэль
Аўтапартрэт у студыі (1808-1810)
Дата нараджэньня	22 жніўня 1764(1764-08-22)[1][2][3][…]
Месца нараджэньня	Ашах-ан-дэр-Донаў[d], Эфэрдынг[d], Верхняя Аўстрыя, Аўстрыя[4]
Дата сьмерці	4 кастрычніка 1818(1818-10-04)[4] (54 гады)
Месца сьмерці	Вена, Аўстрыйская імпэрыя[5][4]
Адукацыя	Акадэмія выяўленчых мастацтваў Вены
Месца вучобы	Венская акадэмія выяўленчых мастацтваў
Занятак	жывапіс
Навуковая сфэра	выяўленчае мастацтва[6]
Месца працы	Адам Казімер Чартарыскі[7][5]
Жанры	гістарычны жывапіс
Плынь	нэаклясыцызм
Працы	Партрэт маладога чалавека ў акулярах (1814)
Подпіс
Ёзэф Абэль у Вікісховішчы

Біяграфія

Ёзэф Абэль нарадзіўся 22 жніўня 1764 году ў горадзе Ашах (Верхняя Аўстрыя)^[8][9] (паводле іншых зьвестак 22 жніўня 1768 году^[10]). Бацька Ёган Мэльхіёр Абэль (нар. 1723, Johann Melchior Abel) быў галоўным цесьляром у Ашаху. У 1782 годзе здаў уступныя іспыты ў Акадэмію выяўленчых мастацтваў Вены^[11]. Быў адным з найлепшых вучняў. Дырэктарам Акадэміі ў той час быў Гайнрых Фюгер. Ад 1795 да 1796 году працаваў у Польшчы ў маёнтках Адама Казімера Чартарыскага, дзе працаваў у тым ліку для Любамірскіх. У ліку астатніх напісаў «Партрэт сына князя Адама Казімера Чартарыскага» і партрэт паэта Дыянісія Францішка Княжніна^[12]. Пасьля вярнуўся ў Вену. Ад 1801 да 1807 вучыўся па дзяржаўнай стыпэндыі Венскай акадэміі ў Рыме, Італія. У 1807 годзе вярнуўся ў Вену^[13]. Аўтар шэрагу запрастольных карцін, як то «Сьвяты Эгідый», «Арэст», «Прамэтэй, прыкаваны да Каўказу», «Сакрат», «Уцёкі ў Эгіпет» і інш. Аўтар акварэляў^[14]. Таксама пад кіраўніцтвам свайго настаўніка Фюгера расьпісаў заслону ў Венскім Бургтэатры. 8 лютага 1815 году абраны сябрам Акадэміі мастацтваў Аўстрыі, у шэрагах якой заставаўся да сваёй сьмерці ў 1818 годзе. Сям’і ў мастака не было. Ягоная магіла была згубленая ў 1920-м годзе^[15]. Творы захоўваюцца ў музэі гісторыі мастацтваў у Вене. Ягоны аўтапартрэт захоўваецца ў венскай Ліхтэнштайнскай галерэі.

Сьпіс працаў

• Антыгона, якая пракланяе калені перад трупам свайго брата^[16]
• Гамэр
• Франц II (імпэратар Сьвятой Рымскай імпэрыі)

Галерэя

• 
  Сакрат дыктуе сваё завяшчаньне (1800)
• 
  Прыём Клёпштака ў Элізіюме (1803 або 1807)
• 
  Сакрат выкладае сваім вучням (1801 да 1807)
• 
  Прамэтэй, Мэркурый ды Пандора (да 1818)
• 
  Партрэт маладога чалавека ў акулярах (1814)
• 
  Сьмерць Катона Малодшага (1817)