Абдулразак Гурна

Адбулразак Гурна (па-ангельску: Abdulrazak Gurnah, на суахілі: Abdulrazak Gurnah, 20 сьнежня 1948, Занзыбар, Занзыбар) — танзанійскі пісьменьнік, які піша на ангельскай мове. Жыве ў Вялікабрытаніі. Ляўрэат Нобэлеўскай прэміі па літаратуры (2021).

Абдулразак Гурна
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	20 сьнежня 1948(1948-12-20)[1][2][3] (76 гадоў) Занзыбар, Занзыбар, Танзанія[4]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	навэліст, прафэсар унівэрсытэту, празаік, рэдактар, пісьменьнік
Гады творчасьці	1987 — цяпер
Жанр	проза
Мова	ангельская[5][6] і суахілі
Узнагароды	сябра Каралеўскага літаратурнага таварыства[d] (2006) Нобэлеўская прэмія ў галіне літаратуры (2021) ганаровы доктар[d] (20 верасьня 2024)
Абдулразак Гурна ў Вікісховішчы

Жыцьцяпіс

Нарадзіўся на востраве Занзыбар у сям’і мусульман арабскага паходжаньня. У 1968 годзе, у сувязі з антыарабскімі настроямі на Занзыбары, пераехаў у Вялікую Брытанію, дзе працягнуў навучаньне. З 1980 па 1982 год чытаў лекцыі ва ўнівэрсытэце ў Нігерыі. У цяперашні час у званьні прафэсара ўзначальвае асьпірантуру на катэдры ангельскай мовы ў Кенцкім унівэрсытэце.

Піша на ангельскай мове. 7 кастрычніка 2021 году Нобэлеўскі камітэт прысудзіў Адбулразак Гурна прэмію ў літаратуры за 2021 год за «яго бескампраміснае і спагадлівае пранікненьне ў наступствы каляніялізму і лёс уцекача ў прорве паміж культурамі і кантынэнтамі»^[7].

Творы

• 1987 — Memory of Departure
• 1988 — Pilgrims Way (1988)
• 1990 — Dottie (1990)
• 1994 — Paradise (1994)
• 1996 — Admiring Silence (1996)
• 2001 — By the Sea (2001)
• 2005 — Desertion (2005)
• 2011 — The Last Gift (2011)
• 2017 — Gravel Heart (2017)
• 2020 — Afterlives (2020).