Апошнія сьведкі

«Апошнія сьведкі» — мастацка-дакумэнтальная кніга беларускай пісьменьніцы Сьвятланы Алексіевіч. Кніга ўпершыню выдадзеная ў 1985 року з падзагалоўкам «Кніга недзіцячых расказаў»^[1] (а ў пазьнейшых выданьнях — з падзагалоўкам «Сола для дзіцячага голасу»)^[3], складзеная з успамінаў людзей, што перажылі Вялікую Айчынную вайну дзецьмі (у працяг тэмы, распачатай кнігай «У вайны не жаночае аблічча»). Складае другую частку мастацка-дакумэнтальнага цыклю «Галасы Ўтопіі».

Апошнія сьведкі
рас. Последние свидетели
Жанр:	нявыдумка[d]
Аўтар:	Сьвятлана Алексіевіч
Мова арыгіналу:	расейская
Публікацыя:	1985
Выдавецтва:	Молодая гвардія
Сэрыя:	Галасы Ўтопіі
Ілюстратар:	Аляксандар Цароў[1]
Пераклад на беларускую:	1985[1]
Носьбіт:	Папера
Папярэдні твор:	«У вайны не жаночае аблічча» (1985)
Наступны твор:	«Цынкавыя хлопчыкі» (1991)[2]

У мастацтве

30 чэрвеня 2009 г. на сцэне Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатру імя Якуба Коласа (Віцебск) адбылася прэм’ера беларускамоўнага спэктакля «Апошнія сьведкі» рэжысэра Ўладзімера Савіцкага (нар. 9 сакавіка 1960; Баранавічы, Берасьцейская вобласьць)^[4].

Паводле кнігі быў зьняты дакумэнтальны фільм «Дзеці вайны. Апошнія сьведкі», рэжысэр Аляксей Кітайцаў, сцэнар Людмілы Раманенкі. У фільме бярэ ўдзел Сьвятлана Алексіевіч. Студыя «МБ Групп», Масква, 2009, 45 хв.^[5] Фільм атрымаў спэцыяльны прыз Адкрытага конкурсу дакумэнтальнага кіно «Чалавек і вайна» (Екацярынбург, 2011)^[6].

Кампазытар Уладзімер Магдаліц напісаў сымфонію-рэквіем «Апошнія сьведкі» — кампазыцыю для чытача, баса, фартэпіяно, аргану, зьмешанага і дзіцячага хораў і сымфанічнага аркестру^[7][8].