Баляслаў Манкевіч

Балясла́ў Манке́віч (15 чэрвеня 1905, Караліна — 16 траўня 1995, Варшава) — беларускі і польскі журналіст, перакладнік, эспэрантыст.

Баляслаў Манкевіч
Дата нараджэньня	15 чэрвеня 1905(1905-06-15)[1]
Месца нараджэньня	Стаўпецкі раён, Беларусь
Дата сьмерці	16 траўня 1995(1995-05-16)[1] (89 гадоў)
Месца сьмерці	Варшава, Польшча[1]
Месца пахаваньня	Паўночныя камунальныя могілкі[d][2]
Занятак	карэспандэнт, рэдактар, перакладнік, выдавец
Навуковая сфэра	эспэранта[3], рэдагаваньне[d][3], пераклад[3] і выдавецкая справа[3]
Узнагароды

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Манкевіч.

Жыцьцяпіс

Нарадзіўся ў Караліне, што пад Рубяжэвічамі (цяпер у Стаўпецкім раёне Менскай вобласьці) ў каталіцкай сям’і. Скончыў сямігодку ў Койданаве. У 1926—1928 роках навучаўся на двухгадовых настаўніцкіх курсах у Менску. Сям’ю раскулачылі і саслалі ў РСФСР, а Баляслаў Манкевіч пайшоў на службу ў Чырвонай Арміі. Дэмабілізаваны ў лютым 1929 року^[4].

Уновы з 14 на 15 ліпеня 1930 року разам з братам перайшоў польска-савецкую граніцу ў Коласаве, каб пазьбегнуць арышту. У 1931—1932 роках служыў у войску, пасьля ўладкаваўся рэфэрэнтам у варшаўскі офіс авіякампаніі «Лёт»^[4].

У 1938 здаў экстэрнам іспыты на атэстат сталасьці(d) і паступіў у Акадэмію палітычных навук(d) (скончыў у 1949 року)^[4].

У часы нямецкай акупацыі працаваў у дэлегатуры Беларускага камітэту ў Белай-Падляскай.

З 1952 — рэдактар, намесьнік кіраўніка рэдакцыі Дзяржаўнага школьнага выдавецтва ПНР^[4].

Уваходзіў у склад варшаўскага гуртка Беларускага грамадзка-культурнага таварыства. З 1956 — карэспандэнт тыднёвіку «Ніва». У студзені 1957 року стаў першым старшынём Беларускага выдавецкага камітэту^[5]. У 1958 абраны Генэральным сакратаром Польскага зьвязу эспэрантыстаў(d) і рэдактарам штомесячніку «Польскі эспэрантыст(d)» (на эспэранта: Pola Esperantisto)^[4].

Быў сябрам праграмнай камісіі школаў зь беларускай мовай навучаньня, старшынём экзамэнацыйнай камісіі па беларускай мове пры Міністэрстве ўнутраных справаў Польшчы, рэдактарам праграмаў па навучаньні беларускай мовы ў Міністэрстве асьветы Польшчы^[4].

У 1961—1971 — супрацоўнік Цэнтральнага зьвязу ашчадна-пазыковых каапэратываў. Пасьля сыходу на пэнсію працягваў перакладніцкую дзейнасьць.

Дзейнасьць

Працуючы ў Дзяржаўным школьным выдавецтве, стаў рэдактарам 45 падручнікаў для беларускіх школ на Беласточчыне. 12 зь іх Баляслаў Манкевіч пераклаў на беларускую мову^[4].

Браў удзел у працы над «Падручным польска-беларускім слоўнікам» (1962).

Пераклаў на польскую мову аповесьці Івана Пташнікава «Лонва» (1975), «Тартак» (1977), «Найдорф» (1979). Удзельнічаў у выданьні кнігі нарысаў «Малыя героі вялікай вайны» (польск. Mali bohaterowie wielkiej wojny; 1989)^[4].

На эспэранта пераклаў даведнік «Polando: Geografio. Historio. Kulturo. Mallongaj informoj» (1959, разам з Андрэем Райскім), «Varsovio rekonstruita» (1962), «Enkondukto al ekumenaj problemoj» (1978), «La Dia avarulo» (1979)^[4].