Візма Бэлшавіца

Візма Бэлшавіца (па-латыску: Vizma Belševica, пасьляшлюбнае прозьвішча Элсбэрга — Elsberga; 30 траўня 1931, Рыга — 6 жніўня 2005, тамсама) — латыская паэтка, празаік, драматург, кінасцэнарыстка, перакладчыца. Неаднаразова намінавалася на Нобэлеўскую прэмію. Аўтарка паэмы «Нататкі Індрыка Латыша на палях Лівонскай хронікі» (1971), зборнікаў паэзіі «Цяпло зямлі» (1959), «Мора палае» (1966), «Гадавыя кольцы» (1969), «Красавіцкі дождж» (1978), «Клубок матаецца» (1981), «Пара жаўталісьця» (1987), зборнік апавяданьняў «Аповеды з Кікурагса» (1965), «Няшчасьце ў доме» (1979), «Разьбітае сэрца на Дошцы гонару» (1997), кнігі аўтабіяграфічнай прозы «Біле» (1995) і іншых твораў.

Візма Бэлшавіца
Асабістыя зьвесткі
Нарадзілася	30 траўня 1931(1931-05-30)[1][2] Рыга, Латвійская Рэспубліка[d][2]
Памерла	6 жніўня 2005(2005-08-06)[1][2] (74 гады) Рыга, Латвія[2]
Пахаваная	могілкі Райніса[d]
Дзеці	Клаўс Элсбергс і Jānis Elsbergs[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэтка, пісьменьніца, перакладніца, драматург
Гады творчасьці	з 1947
Мова	латыская мова[1]
Узнагароды	прэмія Тумаса Транстрэмэра[d] (1998)
Візма Бэлшавіца ў Вікісховішчы

Беларускія пераклады

Найлепшыя вершы Бэлшавіцы пераклаў на беларускую мову Васіль Сёмуха.

• Бэлшавіца В. Белы алень: Лірыка / Перакл. В. Сёмухі, прадм. І. Чаклы. Мн., 1985.
• Выбраная лірыка / Візма Бэлшавіца. — Мінск : Зміцер Колас, 2018. — 102, [1] с. — («Паэты планеты»).