Георгі Недзьведзь

Георгі Канстанцінавіч Не́дзьведзь (1938, Пінск, цяпер Берасьцейская вобласьць, Беларусь — 2019, Менск, Беларусь) — беларускі навуковец-нэўроляг.

Георгі Недзьведзь
1994 год
Дата нараджэньня	21 сакавіка 1938
Месца нараджэньня	Пінск, Палескае ваяводзтва, Заходняя Беларусь, Польская Рэспубліка
Дата сьмерці	1 сьнежня 2019
Месца сьмерці	Менск, Беларусь
Месца вучобы	Менскі мэдычны інстытут (1961)
Занятак	лекар, нэўроляг, навуковец, прафэсар унівэрсытэту, вынаходнік
Навуковая сфэра	нэўралёгія
Месца працы	Рэспубліканскі навукова-практычны цэнтар нэўралёгіі і нэўрахірургіі
Вядомы як	укараняльнік апрамяненьня гель-нэонавым лазэрам і гіпэрбарычнай аксігенацыі для лекаваньня хрыбетнікавых хваробаў нэрвовай сыстэмы
Навуковая ступень	доктар навук (1992)
Навуковы кіраўнік	Даніл Маркаў
Узнагароды	Дзяржаўная прэмія Беларусі (1995), Ганаровая грамата Вярхоўнага Савета Беларусі (1994)

Дасьледнік інфэкцыйна-алергічных, міелінаразбуральных і хрыбетнікавых хваробаў нэрвовай сыстэмы. Доктар мэдычных навук (1991) і прафэсар (1997). Ляўрэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі ў галіне навукі і тэхнікі (1995)^[1]. Выдатнік аховы здароўя Беларусі (1986) і нэўроляг найвышэйшай кваліфікацыі. Укараняльнік апрамяненьня гель-нэонавым лазэрам і гіпэрбарычнай аксігенацыі для лекаваньня хрыбетнікавых хваробаў нэрвовай сыстэмы. Старэйшы брат патолягаанатама Міхаіла Недзьведзя, які таксама быў выдатнікам аховы здароўя Беларусі^[2].

Жыцьцяпіс

Нарадзіўся ў сям’i службоўца. У 1945—1952 гадох вучыўся ў сярэдняй школе № 3 Пінска. У 1955 годзе скончыў Пінскую мэдычную вучэльню (Берасьцейская вобласьць)^[3]. У 1961 годзе скончыў Менскі мэдычны інстытут^[2] і 1 жніўня 1961 году працаўладкаваўся загаднікам Бродніцкага сельскага мэдычнага ўчастка Янаўскага раёну. 1 жніўня 1962 году пачаў працаваць нэўрапатолягам Янаўскай цэнтральнай раённай лякарні. 1 верасьня 1964 году паступіў ардынатуру ў галіне нэўралёгіі ў Беларускім інстытуце ўдасканальваньня лекараў, якую скончыў 31 жніўня 1966 году. Ад 1 верасьня 1966-га да канца году працаваў нэўрапатолягам у Менскай абласной клінічнай лякарні^[3].

У студзені 1967 году ўладкаваўся малодшым навуковым супрацоўнікам у Беларускі навукова-дасьледчы інстытут нэўралёгіі, нэўрахірургіі і фізыятэрапіі^[2]. У 1970 годзе абараніў кандыдацкую дысэртацыю на тэму «Структура і функцыя мітахондрыяў галаўнога мозга пры досьледным алергічным энцэфаляміеліце». У 1974 годзе стаў старэйшым навуковым супрацоўнікам. У 1977 годзе заняў пасаду кіраўніка нэўралягічнага аддзяленьня. Упершыню прапанаваў для лекаваньня хрыбетнікавых хваробаў нэрвовай сыстэмы апрамяненьне гель-нэонавым лазэрам, гіпэрбарычную аксігенацыю і мадыфікаваныя тракцыйныя прылады. У 1991 годзе абараніў доктарскую дысэртацыю на тэму «Некаторыя пытаньні этыялёгіі, патагенэзу і лячэньня нэўралагічных праяваў паясьнічнага астэахандрозу». У 1995 годзе атрымаў Дзяржаўную прэмію Беларусі ў галіне навукі і тэхнікі за шэраг навуковых працаў на тэму «Патагенэз, клініка і дыягностыка нэўралягічных праяваў астэахандрозу хрыбетніка»^[3].

У 1997 годзе стаў кіраўніком нэўралягічнага аддзелу Рэспубліканскага навукова-практычнага цэнтру нэўралёгіі і нэўрахірургіі (РНПЦ нэўралёгіі і нэўрахірургіі). Напісаў навуковыя працы пра генэтычныя, біяхімічныя і імуналягічныя асаблівасьці паходжаньня і разьвіцьця інфэкцыйна-алергічных, міелінаразбуральных і хрыбетнікавых хваробаў нэрвовай сыстэмы^[2].

У 2001 годзе стаў кіраўніком Рэспубліканскага цэнтру расьсеянага склерозу. У 2003—2006 гадох быў старшынёй Рэспубліканскага навуковага таварыства нэўролягаў. У 2004 годзе выдаў манаграфію «Лазэрная гематэрапія ў лячэньні захворваньняў пэрыферычнай нэрвовай сыстэмы». У 2005 годзе стаў галоўным навуковым супрацоўнікам РНПЦ нэўралёгіі і нэўрахірургіі. Да 2018 году выдаў каля 400 навуковых працаў і стварыў 23 запатэнтаваныя вынаходніцтвы, а таксама зрабіў 31 рацыяналізатарскую прапанову^[3].