Дзяржаўны мытны камітэт Рэспублікі Беларусь

Дзяржаўны мытны камітэт Рэспублікі Беларусь (ДМК Беларусі) — ведамства ўраду Беларусі, упаўнаважанае ажыцьцяўляць размытненьне. Старшыня ДМК ды ягоныя намесьнікі прызначаюцца й здымаюцца з пасады прэзыдэнтам. Зь лістапада 2014 году пасаду старшыні камітэту займае Юры Сянько^[2].

Дзяржаўны мытны камітэт Рэспублікі Беларусь
Абрэвіятура	ДМК РБ
Дата ўтварэньня	20 верасьня 1991 (33 гады таму)
Штаб-кватэра	Менск, вул. Магілёўская, д. 45/1
Старшыня	Уладзімер Арлоўскі
Намесьнікі	Сяргей Полудзень, Аляксандар Багдзевіч, Мікалай Сьвірыд[1]
Зьвязаныя кампаніі	«Белмытнясэрвіс»
Бюджэт	186 млрд рублёў[2] (2009 год; 66 млн $[3])
Сайт	customs.gov.by

Прэзыдэнтам таксама ўхваляецца склад калегіі ДМК з удзелам старшыні камітэту ды ягоных 4 намесьнікаў^[4]. Пасяджэньні калегіі праводзяцца прынамсі раз у тры месяцы ды зьяўляюцца правамоцнымі пры наяўнасьці больш як паловы чальцоў. Рашэньні ўхваляюцца простаю большасьцю галасоў прысутных ды ажыцьцяўляюцца загадамі й пастановамі ДМК пры згодзе старшыні камітэту.

Па ўзгадненьні зь дзяржаўным сакратаром Савету бясьпекі Рэспублікі Беларусь ды чальцамі калегіі ДМК старшыня камітэту прызначае й звальняе начальніка ўправы арганізацыі барацьбы з кантрабандай і адміністрацыйнымі мытнымі правапарушэньнямі, начальнікаў мытняў ды іх намесьнікаў па праваахоўнай працы.

Гісторыя

20 верасьня 1991 году Вярхоўны Савет ухваліў Пастанову № 1101 «Аб мытнай службе Рэспублікі Беларусь», паводле якой быў заснаваны Дзяржаўны мытны камітэт^[5]. 13 сакавіка 1992 году ВС ухваліў Закон «Аб асновах арганізацыі мытнае службы Рэспублікі Беларусь», паводле якога старшыня ДМК прызначаўся ды здымаўся з пасады Вярхоўным Саветам на прапанову старшыні ўраду, а мытнікі надзяляліся правам ужываць пальную зброю ды мелі наймацца выключна зь ліку беларускіх грамадзянаў^[6]. У 1992 годзе ўрад ухваліў першую ўставу ДМК. 3 лютага 1993 году ВС ухваліў Мытны кодэкс^[7] ды Закон «Аб мытным тарыфе»^[8]. У ходзе распачатага ў 1995 годзе прыпадабненьня мытнага заканадаўства Беларусі да расейскага 2 лютага 2000 году ДМК атрымаў новую ўставу^[9]. 24 верасьня 2001 году на пасаду старшыні камітэту прызначаны Аляксандар Шпілеўскі^[10]. Ён быў на гэтай пасадзе да лістапада 2014 году.

Склад

• Цэнтральны апарат — 12 управаў, 1 самастойны аддзел і адна група^[11];
• 10 мытняў — Ашмянская, Берасьцейская, Віцебская, Гарадзенская рэгіянальная, Гомельская, Магілёўская, Менск-2, Менская рэгіянальная, Менская цэнтральная ды апэратыўная^[11];
• Дзяржаўны інстытут павышэньня кваліфікацыі і перападрыхтоўкі кадраў мытных органаў;
• Прадпрыемства «Белмытнясэрвіс».

Задачы

• парадкаваньне мытнае справы;
• абарона гаспадарчых зацікаўленасьцяў дзяржавы;
• распрацоўка ды ўжыцьцё мытнага заканадаўства;
• мытны нагляд;
• папярэджаньне й спыненьне кантрабанды;
• забесьпячэньне выкананьня міжнародных мытных абавязкаў дзяржавы.

Паўнамоцтвы

• падача прэзыдэнту прапановаў аб парадкаваньні мытнай справы;
• апавяшчэньне прэзыдэнта, ураду й Дзяржаўнага сакратарыяту Савету бясьпекі Рэспублікі Беларусь аб пагрозах гаспадарцы дзяржавы;
• выкананьне ўхваленых прэзыдэнтам ды ўрадам пастановаў аб мытнай справе;
• удзел у распрацоўцы мытнага заканадаўства;
• ухваленьне ведамасных пастановаў;
• кіраваньне мытнямі й падпарадкаванымі ўстановамі;
• спагнаньне й наладжаньне збору мытаў, а таксама нагляд за правільнасьцю іх вылічэньня, своечасовасьцю й паўнатою выплаты;
• нагляд за правільнасьцю вызначэньня мытнага кошту й краіны паходжаньня тавараў;
• падача прапановаў аб парадкаваньні вонкаваэканамічнае дзейнасьці;
• вядзеньне й тлумачэньне таварнай намэнклятуры вонкаваэканамічнай дзейнасьці (ТН ВЭД);
• улік мытных прадстаўнікоў, перавозчыкаў ды складоў, а таксама прадметаў інтэлектуальнае ўласнасьці ды заручальнікаў выплаты мытных плацяжоў;
• вызначэньне парадку паказу на мытні пасьведчаньняў аб уласьцівасьцях тавара ды яго загрузцы ў транспартны сродак;
• стварэньне месцаў размытненьня для пэўных відаў тавараў;
• вызначэньне парадку дэкляраваньня перамяшчаных тавараў;
• вызначэньне выгляду, парадку ды тэрміну падачы, як і парадку ўжыцьця мытных дакумэнтаў;
• вызначэньне ўласьцівасьцяў сродкаў ідэнтыфікацыі тавараў ды дакумэнтаў на іх;
• парадкаваньне пацьвярджэньня вывазу тавараў;
• недапушчэньне перавозчыка да размытненьня пры неаднаразовым парушэньні парадку размытненьня;
• вызначэньне сьпісу мытнікаў, упаўнаважаных ажыцьцяўляць мытны надгляд ды агляд памяшканьняў, а таксама ўхваленьне формаў актаў агляду;
• наладжаньне збору ды апрацоўкі зьвестак аб перамяшчэньні тавараў ды транспартных сродкаў праз мытную мяжу ды аб іх размытненьні;
• публікаваньне ў ведамасным пэрыядычным друку ды выдача дзяржаўным установам, а таксама міжнародным арганізацыям дадзеных мытнай статыстыкі;
• вызначэньне парадку ўліку ды справаздачнасьці аб таварах, што знаходзяцца пад мытным наглядам;
• папярэджаньне, выяўленьне ды спыненьне ў супрацы з праваахоўнымі органамі правапарушэньняў з боку мытнікаў;
• вышук, дазнаньне ды прыцягненьне да адказнасьці за адміністрацыйнае правапарушэньне;
• правядзеньне мытных праверак;
• заключэньне міжведамасных міжнародных дамоваў з адпаведнымі ўстановамі іншых дзяржаваў ды міжнароднымі арганізацыямі;
• забесьпячэньне аднастайнага ўжыцьця мытнага заканадаўства падпарадкаванымі ўстановамі;
• наладжаньне правядзеньня мытнямі нагляду за перамяшчэньнем валюты;
• нагляд за вывазам стратэгічных рэчываў ды мастацкіх каштоўнасьцяў;
• абарона правоў інтэлектуальнае ўласнасьці;
• запыт зьвестак ва ўстановах ды ў фізычных асобаў;
• выдача дазволаў на мытную дзейнасьць, а таксама вызначэньне парадку выдачы й касаваньня пасьведчаньня мытніка;
• разгляд зваротаў;
• стварэньне мытнай інфраструктуры;
• выдаткоўваньне на забесьпячэньне мытняў;
• распараджэньне маёмасьцю падпарадкаваных установаў;
• наладжаньне мытных дасьледаваньняў;
• распрацоўка ды ўкараненьне на мытнях сродкаў і прыбораў сувязі ды мытнага й радыяцыйнага нагляду;
• вызначэньне парадку стварэньня й выкарыстаньня збораў дадзеных ведамаснымі ўстановамі;
• наладжаньне бухгальтарскага ўліку й справаздачнасьці ў падпарадкаваных установах;
• наладжаньне падбору й падрыхтоўкі мытнікаў;
• ідэалягічнае ўзьдзеяньне ў падпарадкаваных установах;
• прававая абарона і падтрымка мытнікаў ды іх сем’яў;
• заснаваньне пэрыядычных друкаваных выданьняў;
• улік, захоўваньне ды выкарыстаньне архіўных дакумэнтаў.

Служба

На мытную службу наймаюцца поўнагадовыя (з 18 год) грамадзяне, якія валодаюць беларускай і расейскай мовамі ды прайшлі іспыт паводле вызначанага прэзыдэнтам парадку. На службу не прымаюцца грамадзяне, якія:

1. зьдзейсьнілі злачынства;
2. зьяўляюцца абмежавана дзеяздольнымі паводле набыўшай сілу пастановы суда;
3. адмаўляюцца ад праходжаньня афармленьня допуску да дзяржаўных таямніцаў;
4. адмаўляюцца падаваць заявы аб даходах і маёмасьці сваёй сям’і ды пасьведчаньне аб адукацыі;
5. маюць пацьверджаныя ў мэдычных установах хваробы, што замінаюць выкананьню службовых абавязкаў^[12].