Контрарэфармацыя

Контрарэфармацыя — пэрыяд каталіцкага адраджэньня ў XVI—XVII стст. Лічыцца, што контрарэфармацыя пачалася ў часы папы Піюса IV ў 1560 і працягвалася да 1648 году — моманту заканчэньня Трыццацігадовай вайны.

Контрарэфармацыя ўключала ў сябе шырокі спэктар намаганьняў па барацьбе з пратэстантызмам. Вылучаюць пяць кірункаў дзейнасьці контрарэфармацыі:

• веравучэньне;
• духоўная і структурная перабудова;
• манаскія ордэны;
• духоўныя рухі;
• палітычныя аспэкты.

На Беларусі пэрыяд Контрарэфармацыя характарызуецца актыўнаю дзейнасьцю ордэна езуітаў.

Рэфармацыя

95 тэзісаў Формула згоды Пяць дактрынаў пратэстанцтва Прадвесьнікі Вальдэнсы Авіньёнскае папства Джон Ўікліф Заходняя схізма Ян Гус Гусіцкія войны Паўночнае адраджэньне Нямецкі містыцызм Асноўныя падзеі Ляйпцыскі дыспут Вормскі эдыкт Сялянская вайна ў Нямеччыне Шмалькальдыцкая ліга Аўгсбурскае замірэньне Вэстфальскае замірэньне Радыкальная Рэфармацыя Контрарэфармацыя Рэфарматары Мартын Лютэр Філіп Мэлянхтон Томас Мюнцэр Мэна Сіманс Ганс Таўзэн Мартын Буцэр Олаўс і Ляўрэнцыюс Пэтры Ульрых Цьвінглі Люі дэ Бэркен Жан Кальвін Джон Нокс Прымаж Трубар Паводле краінаў Ангельшчына Данія, Нарвэгія і Гальштайн Ісьляндыя Італія Лівонія Нідэрлянды Рэч Паспалітая Францыя Чэхія Шатляндыя Швайцарыя Швэцыя