Люка
места ў Італіі From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Лю́ка (па-італьянску: Lucca) — горад і грамада ў Таскане, Італія. Стаіць на рацэ Сэрк’ё ўва ўрадлівай раўніне ля Лігурыйскага мора. Насельніцтва места складае блізу 89 000 чалавек[3]. Люка вядомае як італьянскі «Горад мастацтва» дзякуючы некранутых гарадзкіх сьценаў эпохі Адраджэньня[4][5] і вельмі добра захаваны гістарычны цэнтар. Горад ёсьць радзімай шматлікіх кампазытараў сусьветнага ўзроўню, у тым ліку Джакама Пучыні, Альфрэда Каталяні і Люіджы Бакерыні.
Remove ads
Гісторыя
Тэрыторыя сучаснай Люкі была заселеная этрускамі. Сапраўдны горад на месьце Люкі зьявіўся толькі пасьля таго як тэрыторыі былі далучаныя Старажытным Рымам, атрымаўшы статус калёніі ў 180 годзе да н. э.[6][7]. Прастакутная сетка гістарычнага цэнтру наўпрост захоўвае рымскае плянаваньне гарадзкіх вуліцаў, а пляц Сан-Мікеле займае месца колішняга антычнага форуму. Абрысы рымскага амфітэатра ўсё яшчэ бачныя на пляцы дэль’Анфітэатра, а контуры рымскага тэатра бачныя на пляцы Сант’Аўгустына. Фрагмэнты сьценаў рымскай эпохі ўбудаваныя ў царкву Санта-Марыя-дэльля-Роза.

На нарадзе ў Люцы ў 56 годзе да н. э. Юліюс Цэзар, Пампэй і Крас склалі палітычны альянс, утварыўшы Першы трыюмвірат[7][8]. Ірляндзкі манах Фрэдыяна быў біскупам Люкі ў пачатку VI стагодзьдзя. У нейкі момант Люка была разрабаваная Адаакрам, першым германскім каралём Італіі. Ён усё яшчэ быў важным горадам і крэпасьцю нават у VI стагодзьдзі. З 576 па 797 гады Люка была пад уладай лянгабардаў, якія зрабілі яе сталіцай асобнага герцагства, якое ўлучала вялікую частку сучаснай Тасканы і правінцыі Вітэрба. У гэты час горад біў уласныя манэты[9]. Люка стала квітнеючым горадам дзякуючы гандлю шоўкам, які пачаўся ў XI стагодзьдзі. Люкаўскія гандляры былі галоўнымі канкурэнтам гандлярам зь Бізантыйскай імпэрыі. Цягам Х—ХІ стагодзьдзяў Люка была сталіцай фэадальнага маркграфства Таскана, больш-менш незалежнага, але намінальна падпарадкаванага імпэратару Сьвятой Рымскай імпэрыі.
Па сьмерці Матыльды Тасканскай горад пачаў ствараць незалежную грамаду з адпаведным статутам у 1160 годзе. Цягам амаль 500 гадоў Люка заставалася незалежнай рэспублікай. У рэгіёне паміж паўднёвай Лігурыяй і паўночнай Тасканай існавала шмат дробных правінцыяў, дзе дамінавала дынастыя Малясьпіна. У «Боскай камэдыі» Дантэ заклаў шмат згадак пра буйныя фэадальныя сем’і, якія валодалі велізарнай юрысдыкцыяй з адміністрацыйнымі і судовымі правамі. Часткова сваё выгнаньне Дантэ правёў у Люцы. Акупаваны войскамі Людовіка Баварскага, горад быў прададзены заможнаму генуэзцу Герардыну Сьпінолу, а затым захоплены Янам Люксэмбурскім. Люка здолела, спачатку як дэмакратыя, а пасьля 1628 году як алігархія, захаваць сваю незалежнасьць поруч з Вэнэцыяй і Генуяй. На пачатку XIX стагодзьдзя Люка была захопленая французамі.
Горад быў пад уладаў бурбонскай дынастыі з Пармы, а потым увайшоў у склад Вялікага герцагства Тасканскага. Як частка Тасканы, быў далучаны да Сардынскага каралеўства ў 1860 годзе і, нарэшце, стаў часткай Італьянскай дзяржавы ў 1861 годзе.
Remove ads
Крыніцы
Вонкавыя спасылкі
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads