Ляліта Торэс

Бэатрыс Марыяна То́рэс (па-гішпанску: Beatriz Mariana Torres), больш вядомая пад псэўданімам Ляліта То́рэс (па-гішпанску: Lolita Torres; 26 сакавіка 1930 — 14 верасьня 2002) — аргентынская акторка і сьпявачка. За пяцідзесяцігадовую кар’еру паспрабавала сябе ў кіно, радыё, тэатры і на тэлебачаньні. Зьнялася ў амаль 20 фільмах, сярод якіх «Танец фартуны» (1944), «Рытм, соль і перац» (1951), «Найлепшая ў коледжы» (1953) ці «Сорак гадоў любові» (1963). Ганаровая грамадзянка Буэнас-Айрэсу, маці сьпевака Дыега Торэса.

Ляліта Торэс
Lolita Torres
Імя пры нараджэньні	Бэатрыс Марыяна Торэс
Дата нараджэньня	26 сакавіка 1930
Месца нараджэньня	Авельянэда, Аргентына
Дата сьмерці	14 верасьня 2002 (72 гады)
Месца сьмерці	Буэнас-Айрэс, Аргентына
Месца пахаваньня	Mausoleum of the Argentine Association of Actors[d]
Грамадзянства	Аргентына
Занятак	сьпявачка, акторка
Гады дзейнасьці	1942—1993
Псэўданімы	Lolita Torres
Дзеці	Дыега Торэс[d]
Узнагароды	Illustrious Citizen of Buenos Aires[d] (2002)
IMDb	ID nm0868729
Ляліта Торэс у Вікісховішчы

Жыцьцяпіс

Бэатрыс Марыяна Торэс нарадзілася 26 сакавіка 1930 року ў Авельянэдзе (правінцыя Буэнас-Айрэс). Псэўданім «Ляліта» прыдумаў ейны дзядзька Эктар^[1]. Ужо ва ўзросьце сямі гадоў Торэс па-майстарску выконвала народныя танцы. У 10 гадоў паступіла ў школу клясычнага гішпанскага танцу ў Буэнас-Айрэсе. У 1942 яна пасьпяхова дэбютавала на сцэне сталічнага тэатру «Авэніда». Маці акторкі памерла ў 33-гадовым узросьце, калі Ляліце было чатырнаццаць.

У 1944 року яна дэбютавала ў кіно, выканаўшы песьню «Gitano Jesús» у фільме «Танец лёсу» (гішп. La danza de la fortuna) і запісала сваю першую кружэлку са сьпевамі «Te lo juro yo» і «Gitano Jesús». У 1951 Ляліта Торэс зыграла галоўную ролю ў фільме «Рытм, соль і перац». Вялікі посьпех ёй прынёс фільм «Дзяўчына вагню» (гішп. La niña de fuego), які апынуўся ў год свайго выхаду рэкордным па колькасьці гледачоў^[1].

У 1950-х роках Ляліта Торэс выканала галоўныя ролі ў некалькіх мюзыклах, дзе рэжысэрам быў Хуліё Сарасэні(es): «Найлепшая ў коледжы», «Бяднейшая за царкоўную мыш», «Малады для Ляўры», «Узрост каханьня», «Каханьне з першага позірку» й іншыя. У мностве карцінаў ейным партнэрам быў Альбэрта Дальбес.

У 1957 року акторка выйшла замуж за пілёта грамадзянскай авіяцыі Сант’яга Радольфа Бурастэра; у 1959 неўзабаве пасьля нараджэньня сына Сант’яга муж загінуў у авіякатастрофе.

У 1965 Ляліта выйшла замуж другім разам; мела з Хуліё Сэсара Качыя чацьвярых дзяцей: Анжаліку, Марсэлё, Марыяну і Дыега.

Ейнай апошняй роляй у кіно стала драма «Там на поўначы» (гішп. Allá en el Norte).

З канца 1960-х грала ў тэатральных і тэлевізыйных пастановах: «Няхай мінуць гады», «Сястра Сьвятога Сюльпіса», «Сэньярыта Поўнач», «Як дзьве кроплі вады», «Падсьвечнікі», «Марыяна», «Гарыён», «Крывя і арэна» й іншыя.

У 1993 року Ляліта Торэс зьнялася ў аўтабіяграфічнай сямейна-музычнай тэленавэле «Дай яму, Лоле», у якой разам зь ёй удзельнічалі чацьвёра ейных дзяцей.

20 жніўня 2002 была абвешчаная выбітным грамадзянінам Буэнас-Айрэсу. Памерла тамсама 14 верасьня 2002 року.

Фільмаграфія

• 1944 — «Танец фартуны» (La danza de la fortuna)
• 1951 — «Рытм, соль і перац» (Ritmo, sal y pimienta)
• 1951 — «Слуга дзяўчынкі» (El mucamo de la niña)
• 1952 — «Дзяўчына вагню» (La niña de fuego)
• 1953 — «Найлепшая ў коледжы» (La mejor del colegio)
• 1954 — «Узрост каханьня» (La edad del amor)
• 1955 — «Бяднейшая за царкоўную мыш» (Más pobre que una laucha)
• 1955 — «Малады для Ляўры» (Un novio para Laura)
• 1956 — «Каханьне зь першага позірку» (Amor a primera vista)
• 1956 — «Маладая для дваіх» (Novia para dos)
• 1958 — «Прыгожая хлусьня» (La Hermosa Mentira)
• 1961 — «Закаханая настаўніца» (La Maestra enamorada)
• 1963 — «Сорак гадоў любові» (40 años de novios )
• 1965 — «Новыя рытмы і старая хваля» (Ritmo nuevo y vieja ola)
• 1966 — «Перац» (Pimienta)
• 1970 — «Дзяўчына, удава і памешчыца» (Joven, viuda y estanciera)
• 1972 — «Там на поўначы» (Alla En El Norte)