Павал Урбан

Павал Урбан (псэўд. Паўлюк Вазёрны, Паўла Урбан; нар. 27 сакавіка 1924, в. Закаліўе Лепельскага раёну — 2 лютага 2011^[1]) — беларускі гісторык, актыўны дзяяч эміграцыі. Кандыдат гістарычных навук.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Урбан.

Павал Урбан лац. Pavał Urban
Дата нараджэньня	27 сакавіка 1924(1924-03-27)
Месца нараджэньня	в. Закаліўе Лепельскага раёну
Дата сьмерці	2 лютага 2011(2011-02-02) (86 гадоў)
Месца сьмерці	Мюнхэн
Месца вучобы	Лювэнскі ўнівэрсытэт
Занятак	навуковец
Навуковая сфэра	гісторыя
Месца працы	Інстытут вывучэньня СССР у Мюнхэне. (1956—1974) Радыё Свабода (1974—1989)
Навуковая ступень	кандыдат гістарычных навук[d]

Жыцьцяпіс

Зь сялянскай сям'і, сын Кастуся і Аўгіньні. Бацька меў 9 гектараў зямлі і быў абрабаваны («раскулачаны») савецкімі акупацыйнымі ўладамі ў калектывізацыю. У 1940 годзе паступіў у школу фабрычна-завадзкога навучаньня ў Віцебску.

У Другую сусьветную вайну браў удзел у беларускім нацыянальным жыцьці, служыў у беларускай паліцыі, БКА. Зь лета 1944 году на эміграцыі.

З 1950 году — у Бэльгіі, скончыў гістарычны факультэт Лювэнскага ўнівэрсытэту. Абараніў дысэртацыю «Вялікае Княства Літоўскае за часамі вялікага князя Аляксандра (1492—1506)». У 1955—1974 гадох^[2] працаваў у Інстытуце вывучэньня СССР (Мюнхэн), быў скарбнікам і адміністратарам выдавецтва «Бацькаўшчына». У 1974—1989 гадох — супрацоўнік беларускай рэдакцыі радыё «Свабода».

Рыхтаваў матэрыялы і пісаў артыкулы для часопіса «Запісы БІНІМ», газэты «Бацькаўшчына», Беларускай рэдакцыі радыё «Свабода» ў Мюнхэне^[3].

Працы

У 1972 годзе выдаў кнігу «У сьвятле гістарычных фактаў», дзе паказаў, што брашура Л. Абэцэдарскага «В свете неопровержимых фактов» (1969 год), носіць шавіністычна-расейскі характар і ёсьць сьвядомым абкраданьнем гісторыі беларускага народу^[4], там жа вялікую ўвагу вылучыў крытыцы мэтадалёгіі гісторыі ў тагачаснай гістарыяграфіі гісторыі Беларусі.

У 2001 годзе ў Менску выйшла праца Паўла Урбана «Старажытныя ліцьвіны: Мова. Паходжаньне. Этнічная прыналежнасьць» (2-е выданьне — 2003), прысьвечаная дасьледаваньню этнічнай прыналежнасьці старажытных ліцьвінаў і гістарычнага тэрміну «Літва».

Бібліяграфія

• Сучасныя палітычныя тэндэнцыі ў савецкай гістарычнай навуцы Беларусі // Беларускі зборнік. München, 1957. С. 40—63.
• The Twentieth Party Congress and the National Question // Belorussian review. № 4. Munich, 1957;
• Belorussian Opposition to the Soviet Regime // Belorussian review. № 6. Munich, 1958;
• The Belorussian Soviet Socialist Republic: A Brief Historical Outline, 1959;
• Стан вывучэньня гісторыі Беларусі ў БССР // Запісы. № 1 (7). Мюнхэн, 1962. С. 203—225;
• Кастусь Каліноўскі й «Мужыцкая Праўда» // Запісы. № 2 (8). Мюнхэн, 1963. С. 37—73;
• Пра нацыянальны характар Вялікага Княства Літоўскага й гістарычны тэрмін «Літва» // Запісы. № 3 (9). Мюнхэн, 1964. С. 35—90;
• У святле гістарычных фактаў. Мюнхэн-Нью-Ёрк, 1972.
• Да пытаньня этнічнай прыналежнасьці старажытных ліцьвіноў. Менск, 1994;
• Урбан П. Старажытныя ліцьвіны: мова, паходжаньне, этнічная прыналежнасьць. — 2-е выд.. — Менск: Тэхналёгія, 2003. — 216 с. — ISBN 978-985-458-076-8