Павал Церашковіч

Павал Усеваладавіч Церашковіч (нар. 25 ліпеня 1958, Севастопаль) — беларускі гісторык, этноляг і культурны антраполяг. Кандыдат гістарычных навук (1988), дацэнт.

Павал Церашковіч лац. Pavał Cieraškovič
Дата нараджэньня	25 ліпеня 1958(1958-07-25) (67 гадоў) або 1958[1]
Месца нараджэньня	Севастопаль, УССР, СССР
Месца вучобы	гістарычны факультэт БДУ (1980) БДУ
Занятак	гісторык, этноляг, культурны антраполяг
Навуковая сфэра	культурная антрапалёгія[2], этналёгія[2] і гісторыя[2]
Месца працы	БДУ Эўрапейскі гуманітарны ўнівэрсытэт Беларускі гуманітарны ліцэй імя Якуба Коласа Беларускі дзяржаўны музэй народнай архітэктуры і побыту Нацыянальны гістарычны музэй Рэспублікі Беларусь Міністэрства культуры БССР[d] Інстытут мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклёру
Сябра ў	Каардынацыйная рада трэцяга складу[d] і Наша Справа/Беларускія Хрысьціянскія Дэмакраты[d]
Навуковая ступень	кандыдат гістарычных навук[d][3] (1988)

Біяграфія

У 1980 годзе скончыў гістарычны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэту, у 1986 годзе — асьпірантуру Інстытуту мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклёру АН Беларусі.

Працаваў у Беларускім дзяржаўным музэі народнай архітэктуры і побыту, Дзяржаўным музэі Беларусі, Міністэрстве культуры БССР, з 1988 году — навуковы супрацоўнік Інстытуту мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклёру АН БССР.

З 1991 годзе працаваў у БДУ^[4]. Праходзіў стажыраваньне ў Пітсбурскім (1996) і Оксфардзкім унівэрсытэтах (1999). У 1995 годзе чытаў курсы лекцыяў у Хэльсынскім унівэрсытэце, у 1999—2004 гадох — у Люблінскім унівэрсытэце імя Марыі Складоўскай-Кюры. Узначальваў катэдру этналёгіі, музэялёгіі і гісторыі мастацтваў БДУ з часу яе стварэньня 30 чэрвеня 2001 году да сакавіка 2008 году.

З 2008 году да студзеня 2014 году выкладаў у Эўрапейскім гуманітарным унівэрсытэце, быў (з 2 траўня 2009 году) старшынём сэнату ЭГУ скліканьня 2009—2012 гадоў. Пазьней быў прарэктарам у навуцы прыватнага Ўнівэрсытэту імя Ніла Гілевіча і сябрам Грамадзкага Балёнскага камітэту ў Беларусі.

Навуковая дзейнасьць

Дасьледуе пытаньні тэорыі нацыянальных працэсаў, этнічную гісторыю Беларусі XIX — пачатку XX стагодзьдьзяў, сучасныя нацыянальныя працэсы. Аўтар разьдзелу «Фармаваньне і разьвіцьцё беларускай нацыі» (з Васілём Бандарчыкам) у кнізе «Этнаграфія беларусаў: гістарыяграфія, этнагенэз, этнічная гісторыя» (1985), адзін з аўтараў разьдзелаў у кнізе «Палесьсе. Матэрыяльная культура» (Кіеў, 1988)^[5].

Аўтар звыш 100 навуковых працаў, манаграфіі «Этнічная гісторыя Беларусі XIX — пачатку XX стагодзьдзяў».

Бібліяграфія

• Этническая история Беларуси XIX — начала XX в.: В контексте Центрально-Восточной Европы. — Минск: БГУ, 2004. — 223 с.
• Польшча: краіна і людзі (Геаграфія Польшчы). — Менск: Зміцер Колас, 2016. — 144 с.
• Глабальныя праблемы чалавецтва. Нарысы эканамічнай і сацыяльнай геаграфіі сучаснасці. — Менск: Зміцер Колас, 2017. — 176 с.
• Культурная геаграфія. Нарысы. — Менск: Зміцер Колас, 2018. — 188 с.

Сям’я

Жонка — беларускі палітоляг Роза Турарбекава.