Пянькі

Пянькі́^[2] (па-польску: Pieńki, на мясцовай беларускай гаворцы: Пенькі́́^[3]) — вёска ў Беластоцкім павеце Падляскага ваяводзтва Польшчы. Знаходзіцца ў гміне Міхалова.

Крыж у вёсцы.

Пянькі
польск. Pieńki
Мясцовая назва:	Пенькі́
Краіна:	Польшча
Ваяводзтва:	Падляскае
Павет:	Беластоцкі
Гміна:	Міхалова
Насельніцтва:	85 чал. (2013)[1]
Часавы пас:	UTC+1
летні час:	UTC+2
Тэлефонны код:	(+48) 85
Паштовы індэкс:	16-050
Нумарны знак:	BIA
Геаграфічныя каардынаты:	53°3′18″ пн. ш. 23°37′25″ у. д.
Пянькі на мапе Польшчы Пянькі
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Насельніцтва

Жыхары вёскі ў большасьці праваслаўыя (прыход прыход сьв. Міколы Чудатворцы ў Міхалове^[4]) зь беларускай нацыянальнай ідэтыфікацяй. Каталікі (парафія Божага Провіду ў Міхалове^[5]) складаюць меншую частку насельніцтва. У іх пераважна польская нацыянальная ідэнтыфікацыя.

Гісторыя

Пянькі былі заснаваныя праўдападобна ў палове 18 ст. у межах гарадоцкае воласьці, але ўжо на пачатку 19 ст. былі прыпісаныя да двару Нязбудка, якія дзяржаў Севярын Міхалоўскі. У 1845 г. пражывала тут 340 чалавек, а да 1905 г. колькасьць насельніцтва ўзрасла да 883 чалавек. У 1912 г. была тут адчыненая першая школа, якую пенькаўцы пабудавалі за ўласныя сродкі. У 1915 г. 99 сем'яў з 102 пражываючых у Пяньках падалося ў бежанства ў Расею (вяртаньне прадаўжалася ажно да 1923 г.)^[6]. У міжваенны час (1921—1939 г.г.) Пянькі прыналежалі да гміны Міхалова Беластоцкага павету Беластоцкага ваяводзтва. Паводле польскага перапісу насельніцтва 1921 г. пражывала тут 291 жыхароў (43 каталікі і 248 праваслаўных, усе пагалоўна запісаныя былі палякамі)^[7]. У міжваенны час дзейнічалі тут карпаратыўныя банк, малочны завод і крама.

1939—1944

У час Другой сусьветнай вайны некалькі жыхароў Пенькаў было расстрэляных немцамі за супрацоўніцтва з савецкімі партызанамі.

Пасьля 1945 году

У 1945 г. Надзея і Іван Азяблы зарганізавалі тут беларускі калектыў, які выстаўляў песы Я. Купалы і выконваў беларускія пецьні. Калектыў праіснаваў да пачатку 1980-х гадоў^[6].

Янка Язябла зь вёскі Пянькі. Ён разам з жонкаю быў членам гуртка БГКТ. Янка Азябла дзейнічаў у беларускім руху ў міжваеннае Польшчы. Караўся за сваю беларускую дзейнасьць. Пасьля 1945 году аднавіў сваю дзейнасьць. З часу стварэньня БГКТ стаў членам таварыства. Янка Азябла стаў адказным за Беластоцкі павет. Меў сваю зямлю з гаспадаркаю. Старшыняваў у драматычным і сьпявацкім гуртках самадзейнасьці. Пра яго пісаў Сакрат Яновіч:

Гэта я ад яго сьцяміў, што лепей стварыць пару жыцьцёздольных гурткоў БГКТ, чымсьці пару фармальных, папяровых. На такую арганізацыйную філясофію крывіліся шэфы, але не націскалі.

— «Ня жаль пражытага. Успаміны». Сакрат Яновіч^[2].