Пётар Пузына

Пётар Пузына (21 ліпеня 1664, Наваградзкае ваяводзтва — 1 сакавіка 1717, Вільня) — дзяяч каталіцкага касьцёлу, тэоляг і пэдагог з роду Пузынаў.

Сын упіцкага падчашага Яна Казімера Пузыны і Кацярыны Фашч^[1]. Вучыўся ў Вільні, Пінску, Нясьвіжы^[2]. У 1677 годзе ўступіў у Таварыства Ісуса у Вільні. Тамсама высьвечаны на ксяндза ў 1791 г.

Выкладаў рыторыку і этыку ў езуіцкіх навучальных установах у Вільні (1691—1692, 1699—1705), Нясьвіжы (1692—1693), Крожах (1694—1695), Оршы (1695—1699). У 1701—1705 гг. быў прэфэктам езуіцкай друкарні ў Вільні. Займаючы ў 1705—1709 гг. пасаду супэрыёру рэзыдэнцыі Таварыства Ісуса ў Магілёве, працягваў будаўніцтва касьцёла Сьв. Францыска Ксавэрыя і Анёлаў Ахоўнікаў. У 1709—1713 гг. — рэктар Нясьвіскага езуіцкага калегіюму. У апошнія гады жыцьця — прыдворны місіянэр біскупу Віленскага Канстанына Казімера Бжастоўскага^[1].

Аўтар паэтычных твораў, перакладаў, прац па рыторыцы і этыцы^[2].