Рамуальд Гедройц

Рамуа́льд Тадэ́вуш Гедро́йц (7 лютага 1750, вёска Бобчын Браслаўскага павету — 15 кастрычніка 1824, Варшава) — вайсковы дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, генэрал-маёр; адзін з кіраўнікоў паўстаньня Т. Касьцюшкі (1794).

Рамуальд Гедройц

Рамуальд Гедройц
Герб «Гіпацэнтаўр»
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	7 лютага 1750 Бобчын[d], Браслаўскі павет, Віленскае ваяводзтва, Вялікае Княства Літоўскае
Памёр	15 кастрычніка 1824 Варшава, Расейская імпэрыя
Пахаваны	Павонзкаўскія могілкі[d]
Род	Гедройцы
Бацькі	Юзэф Гедройц Ружа з Келпшаў
Дзеці	Łucja Rautenstrauchowa[d], Kunegunda Białopiotrowiczowa[d] і Юзаф Стэфан Гедройц[d]

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Гедройц (неадназначнасьць).

Біяграфія

З княскага роду Гедройцаў гербу «Гіпацэнтаўр», сын Юзэфа і Ружы з Келпшаў.

У 1765 кадэтам уступіў у II пяхотны полк Вялікага Княства Літоўскага. Падтрымаў Барскую канфэдэрацыю, спачатку служыў пад камандай К. Пулаўскага, потым М. К. Агінскага. Браў удзел у бітвах з расейскай арміяй пад Горадняй, Моўчадзьдзю (1769), Безьдзежам (1771), Сталавічамі (1772), атрымаў раненьне.

3 1778 намесьнік камэнданта брыгады літоўскіх гусараў, пасол на Гарадзенскі сойм 1784 року. У вайну з Расеяй (1792) атрымаў званьне генэрал-маёра.

Удзельнічаў у падрыхтоўцы паўстаньня 1794 року, чалец Найвышэйшай Літоўскай рады, адзін з найбліжэйшых паплечнікаў яе кіраўніка Я. Ясінскага. Пазьней удзельнічаў у ваенных дзеяньнях на тэрыторыі Курляндыі, атрымаў званьне генэрал-лейтэнанта і ганаровы пярсьцёнак «Айчына свайму абаронцу». Па паразе паўстаньня на тэрыторыі Вялікага Княства Літоўскага з 5-тысячным атрадам прыбыў у Варшаву і браў удзел у яе абароне. Пад Радошыцамі (Польшча) трапіў у палон.

Празь некалькі месяцаў выехаў у Парыж, дзе ўвайшоў у склад Польскай дэпутацыі, на даручэньне якой у 1796 прыбыў у Жамойць для падрыхтоўкі паўстаньня. У выніку раскрыцьця змовы ўцёк у Саксонію. Перапісваўся з Т. Касьцюшкам, які знаходзіўся ў ЗША, вітаў ягонае вяртаньне ў Парыж^[1].

У расейска-францускую вайну (1812) патрымаў Напалеона, зладзіў паспалітае рушаньне на Літве. 12 лютага 1813 пад Сераковам (Польшча) разам з сынам Юзэфам трапіў у палон. Расейскія ўлады выслалі іх у Архангельск. Амаль праз 2 рокі вярнуўся ў Варшаву і ўступіў у армію Каралеўства Польскага ў званьні генэрала дывізіі, чалец Вайсковага камітэту^[2].

У шлюбе з Каралінай Ганнай Бажымоўскай меў сыноў Юзэфа і Аляксандра Канстантына Юльяна; дачок Кунэгунду Францішку Ружу і Барбару Люцыю^[3].