Самапашкоджаньне

Самапашко́джаньне (таксама сэлф-ха́рм (сэлфхарм), ад анг. self harm^[a]) — наўмыснае прычыненьне шкоды свайму арганізму^[3]. Часьцей за ўсё самапашкоджаньне разглядаецца як прамое пашкоджаньне ўласных тканак, звычайна без суіцыдальных намераў^[1][4][5].

Самапашкоджаньне
Спэцыяльнасьць	псыхіятрыя, клінічная псыхалёгія
Клясыфікацыі
МКХ-11	MB23.E (анг.)
МКХ-10	F63.8, X60—X84
DiseasesDB	30605 і 29126
MeSH	D016728
Самапашкоджаньне ў Вікісховішчы

Паводле мэдыцынскага азначэньня, самапашкоджаньне мае месца, калі чалавек наўмысна ці ненаўмысна наносіць шкоду ўласным тканкам цела на працягу пяці альбо больш дзён за адзін год^[6][7].

Распаўсюджаныя формы самапашкоджаньня ўключаюць пашкоджаньне скуры вострым прадметам, драпаньне пазногцямі / нейкім прадметам, удары альбо апёкі. Межы самапашкоджаньня недакладныя, але, як правіла, зь іх выключаюцца пашкоджаньні тканак, якія ўзьнікаюць як ненаўмысны пабочны эфэкт разладаў харчавых паводзінаў альбо злоўжываньня псыхаактыўных рэчываў, а таксама больш прымальныя ў грамадзтве зьмены цела, такія як татуіроўкі й пірсынг^[8].

Глядзіце таксама

• Калецтва
• Мазахістычны разлад асобы
• Самакатаваньне
• Саманянавісьць
• Самаразбуральныя паводзіны

Заўвагі

1. Таксама выкарыстоўваюцца тэрміны cutting, self-abuse, self-injury, і self-mutilation^[1][2].