Станіслаў Любіч-Маеўскі

Станіслаў Адамавіч Любіч-Маеўскі (27 красавіка 1878, Полацкі павет — сьнежань 1941, Менск) — беларускі грамадзкі і культурны дзяяч, пэдагог.

Станіслаў Любіч-Маеўскі
Род дзейнасьці	пэдагог, грамадзкі дзеяч
Дата нараджэньня	27 красавіка 1878
Месца нараджэньня	Полацкі павет
Дата сьмерці	сьнежань 1941
Месца сьмерці	Менск
Месца вучобы	Ягелонскі ўнівэрсытэт Віцебская мужчынская гімназія[d]
Занятак	настаўнік
Станіслаў Любіч-Маеўскі ў Вікісховішчы

Скончыў Віцебскую гімназію (1895), Кракаўскі ўнівэрсытэт (1903). У 1900 ініцыяваў стварэньне і ўзначаліў Кола беларускіх студэнтаў у Кракаве. У 1903-41 выкладаў гісторыю і геаграфію ў навуковых установах Польшчы, дырэктар гімназій у Замбраве, Львове, Калішы, Янове Любельскім, Вілейцы, Новым Месьце, Ляжайску. Выдаў больш за 13 падручнікаў па гісторыі, геаграфіі, беларускай і польскай мове, але найбольшую вядомасьць набыў яго беларускі буквар «Лемантар» (Львоў, 1929), які крытыкаваўся беларускімі мовазнаўцамі (Янкай Станкевічам, Сяргеем Паўловічам, Уладзімерам Самойлам і інш.) за шматлікія паланізмы і русізмы. Абодва беларускіх дапаможніка прызначаліся для ўтраквістычных, беларуска-польскіх, школ і былі падрыхтаваны пад непасрэднай апекай польскіх школьных уладаў.

У чэрвені 1940, пасьля стварэньня Летувіскай ССР, увайшоў у склад гарадзкой адміністрацыі Вільні, курыраваў школьны сэктар, працаваў у Беларускім нацыянальным цэнтры. У ліпені-жніўні 1940 ініцыяваў гарадзкі школьны плебісцыт, на якім 12% жыхароў выказаліся за беларускую нацыянальную школу.

У верасьні 1941 пераехаў у Менск, працаваў у Інспэктарыяце беларускіх школ, супрацоўнічаў зь беларускай незалежніцкай групай Янкі Станкевіча і польскім антыфашысцкім падпольлем. У сьнежні 1941, па даносе правакатара, схоплены і расстраляны нацыстамі.