Сямён Багданаў

Сямён Ільлі́ч Багда́наў (29 жніўня [ст. ст. 17 жніўня] 1894, Санкт-Пецярбург — 12 сакавіка 1960, Масква) — савецкі вайсковы дзяяч, маршал бранятанкавых войскаў (1945), двойчы Герой Савецкага Саюзу.

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Багданаў.

Сямён Ільліч Багданаў Семён Ильич Богданов
29 жніўня 1894 — 12 сакавіка 1960
Месца нараджэньня	Санкт-Пецярбург, Расейская імпэрыя
Месца сьмерці	Масква, РСФСР, СССР
Прыналежнасьць	Расейская імпэрыя РСФСР СССР
Род войскаў	Танкавыя войскі
Гады службы	Расейская імпэрыя (1915—1918) СССР (1918—1956)
Званьне	Маршал
Бітвы/войны	Грамадзянская вайна ў Расеі Польска-савецкая вайна Нямецка-савецкая вайна
Узнагароды	Мэдаль Залатая Зорка Мэдаль Залатая Зорка Ордэн Леніна Ордэн Леніна Ордэн Чырвонага Сьцягу Ордэн Чырвонага Сьцягу Ордэн Чырвонага Сьцягу Ордэн Чырвонага Сьцягу Ордэн Суворава 1 ступені Ордэн Суворава II ступені Мэдаль XX гадоў Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі Мэдаль За перамогу над Нямеччынай у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.
Сямён Ільліч Багданаў у Вікісховішчы

Жыцьцяпіс

Расеец. Удзельнік Першай сусьветнай вайны, у 1917 скончыў Гатчынскую школу падпаручнікаў. У Чырвонай Арміі з 1918 року, удзельнічаў у грамадзянскай вайне, польска-савецкай вайне (1919—1921) і дзеяньнях супраць атраду Антонава.

Скончыў маскоўскую Вышэйшую ваенна-пэдагагічную школу (1923), курсы «Стрэл» (1930), акадэмічныя курсы ўдасканаленьня пры Ваеннай акадэміі мэханізацыі і матарызацыі РСЧА (1936). Да нямецка-савецкай вайны прайшоў шлях ад камандзіра ўзводу да камандзіра брыгады.

З 1938 року па кастрычнік 1939 знаходзіўся пад сьледзтвам. Быў асуджаны на два рокі ўвязьненьня^[1], аднак неўзабаве вызвалены па амністыі. У 1942 судзімасьць зьнятая^[1], прыняты ў ВКП(б).

У пачатку вайны зь Нямеччынай на чале танкавай дывізіі супрацьстаяў уварваньню на заходніх рубяжох Беларусі, зладзіў пад Пружанамі контратаку. 21 ліпеня 1942 атрымаў званьне генэрал-маёра. Зь верасьня 1943 — камандоўца 2-й гвардзейскай танкавай арміяй. Войскі пад камандаваньнем С. І. Багданава ўдзельнічалі ў баёх на Заходнім, 1-м і 2-м Украінскіх і 1-м Беларускім франтох, змагаліся з нацыстамі ў бітве пад Масквой, у Корсунь-Шаўчэнкаўскай, Уманска-Баташанскай, Люблінска-Берасьцейскай, Вісла-Одэрскай, Усходне-Памяранска і Бэрлінскай апэрацыях.

За ўмелае даводзтва войскамі танкавай арміі ў баёх пры прарыве абароны суперніка на ўманскім кірунку і праяўленае пры гэтым мужнасьць і адвагу С. І. Багданаву нададзенае званьне Героя Савецкага Саюзу. За ўзорныя дзеяньні войскаў пад ягоным камандаваньнем па акружэньні і разгроме варшаўскай групоўкі суперніка, пры фарсіраваньні рэк Нетцэ і Одэр і пры выхадзе да ўзьбярэжжа Балтыйскага мора ўзнагароджаны другім мэдалём «Залатая Зорка».

Пасьля вайны камандаваў бранятанкавымі і мэханізаванымі войскамі групы савецкіх акупацыйных войскаў у Нямеччыне, са жніўня 1947 року першы намесьнік камандоўцы бранятанкавымі і мэханізаванымі войскамі ВС СССР, са сьнежня 1948 — камандоўца бранятанкавымі і мэханізаванымі войскамі ВС СССР. У красавіка 1953 року прызначаны камандоўцам 7-й мэханізаванай арміі, ад траўня 1954 — начальнік бранятанкавай акадэміі імя Сталіна. У 1956 року звольнены з шэрагаў Узброеных Сілаў па стане здароўя.

Дэпутат Вярхоўнага Савету СССР 2—4-га скліканьняў. Памёр 12 сакавіка 1960. Пахаваны на Новадзявочых могілках.

Узнагароды

• Мэдаль «Залатая Зорка» Героя Савецкага Саюзу № 2545 (11.03.1944)
• Мэдаль «Залатая Зорка» Героя Савецкага Саюзу № 5658 (06.04.1945)
• 2 ордэны Леніна
• 4 ордэны Чырвонага Сьцягу
• ордэн Суворава I-й ступені
• ордэн Суворава II-й ступені
• Замежныя ордэны
• Мэдалі

Памяць

• Бронзавы бюст у Санкт-Пецярбургу
• Вуліца Багданава ў Маскве
• Вуліца Багданава ў Пружанах
• Вуліца Багданава ў Севастопалі