Сяргей Гурэнка

Сярге́й Віта́левіч Гурэ́нка (нар. 30 верасьня 1972 году) — беларускі футбаліст і футбольны трэнэр. Найлепшы футбаліст Беларусі (1999). Уваходзіць у Клюб Сяргея Алейнікава для беларускіх футбалістаў, якія згулялі 500 і болей афіцыйных матчаў.

Сяргей Гурэнка
Пэрсанальная інфармацыя
Нарадзіўся	30 верасьня 1972(1972-09-30)[1][2][3] (52 гады) Горадня, БССР, СССР
Рост	175 см
Вага	72 кг
Пазыцыя	абаронца, цэнтральны абаронца
Клюбы
Гады	Клюб	Гульні (галы)¹
1989—1995	Нёман Горадня	185 (5)
1995—1999	Лякаматыў Масква	112 (4)
1999—2001	Рома	7 (0)
2000—2001	→ Рэал Сарагоса	11 (0)
2001—2002	Парма	11 (0)
2002—2003	→ П’ячэнца[d]	25 (1)
2003—2008	Лякаматыў Масква	113 (2)
2009	Дынама Менск	13 (0)
2014	Партызан Менск	7 (0)
Зборныя
1994—2006	Беларусь	80 (3)
Трэнэрскія клюбы
2009—2010	Дынама Менск
2010—2012	Тарпэда-БелАЗ
2017—2018	Дынама Менск
2019—2020	Дынама Менск
2021	Рытэрай
2021	Шахцёр Салігорск
2023	Уфа

Кар’ера

Гульнявая

У дарослым футболе дэбютаваў у 1989 годзе, выступаючы за гарадзенскі «Хімік», які па здабыцьці незалежнасьці пачаў называцца «Нёман». Сваёй гульнёй за гэтую каманду прыцягнуў увагу прадстаўнікоў трэнэрскага штабу расейскага «Лякаматыва», да якога далучыўся ў 1995 годзе. Наступныя пяць сэзонаў сваёй гульнявой кар’еры адгуляў за чыгуначнікаў з Масквы. Большую частку часу ў гэты пэрыяд быў асноўным гульцом каманды.

У 1999 годзе ўзгодніў кантракт з італьянскай «Ромай», але зайграць там ня здолеў. У 2001 годзе быў аддадзены ў арэнду гішпанскаму клюбу «Рэал» з Сарагосы, у складзе якога стаў уладальнікам Кубка Гішпаніі. Пасьля гэтага Гурэнка вярнуўся ў Італію, падпісаўшы кантракт з «Пармай» і дапамог камандзе здабыць Кубак Італіі. Футбаліст зьяўляўся на полі даволі рэдка, таму ў канцы сэзону быў аддадзены ў арэнду ў «П’ячэнцу», дзе ўжо быў гульцом асноўнага складу. Зь лета 2003 году зноў бараніў колеры расейскага «Лякаматыва», на гэты раз цягам пяці сэзонаў. Завяршыў прафэсійную кар’еру гульца ў менскім «Дынама», у складзе якога выступаў у 2008—2009 гадах. У 2014 годзе быў заяўлены менскім клюбам «Партызан-2002» для ўдзелу ў другой лізе чэмпіянату Беларусі^[4], дзе згуляў 7 матчаў^[5]. На той час яму ўжо быў 41 год.

У складзе зборнай Беларусі дэбютаваў 25 траўня 1994 году ў таварыскай гульні супраць зборнай Украіны (1:3). Экс-рэкардсмэнам нацыянальнай каманды паводле колькасьці згуляных матчаў, якіх у яго было 80. У кастрычніку 2009 году Аляксандар Кульчы згуляў свой 81-ы матч за зборную і апярэдзіў Гурэнку. Таксама быў капітанам беларускай зборнай.

Трэнэрская

Быў галоўным трэнэрам менскага «Дынама» у час 2009—2010 гадоў ды жодзінскага «Тарпэда» з 2010 па 2012 гады. Зь верасьня 2012 году па 2013 год зьяўляўся намесьнікам генэральнага дырэктара па спорце ў менскім «Дынама»^[6]. У міжсэзоньні 2012—2013 гадоў быў адным з галоўных арганізатараў запрашэньня ў «Дынама» такіх гульцоў, як то Аднан Захіравіч, Крыстыян Абадо і Дзьмітры Сычоў (апошні гуляў разам з Гурэнкам у «Лякаматыве»).

У красавіку 2013 году перайшоў на трэнэрскую працу ў расейскі «Краснадар»^[7], дзе быў асыстэнтам Славалюба Мусьліна, але ўжо ў жніўні 2013 году разам з Мусьліным пакінуў гэты клюб^[8]. У лютым 2014 году далучыўся да трэнэрскага штабу «Спартака» з Нальчыку^[9]. У чэрвені 2014 году зноў стаў асыстэнтам Славалюба Мусьліна, на гэты раз у пермскім «Амкары»^[10]. У сьнежні 2014 году ўсьлед за Мусьліным пакінуў пасаду трэнэра пермякоў^[11]. У студзені 2015 году атрымаў трэнэрскую ліцэнзію катэгорыі PRO^[12]. У чэрвені 2015 году ўвайшоў у трэнэрскі штаб Славалюба Мусьліна ў бэльгійскім клюбе «Стандард»^[13], але ўжо ў жніўні пасьля шасьці тураў чэмпіянату трэнэрскі штаб быў адпраўлены ў адстаўку^[14].

У сьнежні 2015 году пачаў працу ў юнацкай камандзе менскага «Дынама»^[15], а з пачатку наступнага сэзону ачоліў дубль. У траўні 2016 году дадаткова прыняў прапанову Славалюба Мусьліна быць ягоным асыстэнтам у зборнай Сэрбіі^[16][17].

У траўні 2017 году па звальненьні Сяргея Бароўскага быў прызначаны выканаўцам абавязкаў галоўнага трэнэра менскага «Дынама»^[18] і неўзабаве зацьверджаны на пасаду. Пры гэтым заставаўся ў штабе зборнай Сэрбіі, якая разам з Гурэнкам трапіла ў фінальную частку чэмпіянату сьвету 2018 году. Аднак у лістападзе 2017 году, неўзабаве пасьля адстаўкі Мусьліна, усьлед за ім пакінуў сэрбскую зборную^[19]. У сэзоне 2017 году «Дынама» на чале з Гурэнкам заняла другое месца ў чэмпіянаце Беларусі, набраўшы роўную колькасьць пунктаў з чэмпіёнам БАТЭ і саступіўшы першае месца паводле дадатковых паказьнікаў. У сэзоне 2018 году дынамаўцы атрымалі бронзавыя мэдалі чэмпіянату, пасьля чаго трэнэр пакінуў каманду^[20]. У чэрвені 2019 году ізноў прызначаны галоўны трэнэрам менскага «Дынама»^[21].

Аднак, выступы каманды атрымаліся няўдалымі, бо «Дынама» выбыла зь Лігі Эўропы ў першым раўндзе, а ў чэмпіянаце Беларусі 2019 году засталося без мэдалёў. У пачатку 2020 году каманда была выбітая з Кубка Беларусі, а ў чэмпіянаце месьцілася ў ніжняй частцы табліцы. У красавіку 2020 году паводле пагадненьня бакоў пакінуў сталічны клюб^[22]. У лютым 2021 году ачоліў летувіскі «Рытэрай»^[23], які пад ягоным кіраўніцтвам знаходзіўся ў ніжняй частцы табліцы. У траўні 2021 году па заканчэньні кантракту пакінуў пасаду ў летувіскім клюбе^[24]. У ліпені 2021 году быў прызначаны галоўным трэнэрам салігорскага «Шахцёра»^[25]. Разам з Гурэнкам «Шахцёр» выбыў зь Лігі канферэнцыяў і Кубка Беларусі. У верасьні 2021 году, пасьля паразы ад БАТЭ (0:1), пакінуў салігорскі клюб^[26].

У чэрвені 2023 году стаў галоўным трэнэрам расейскай «Уфы»^[27]. У жніўні 2023 году быў звольнены з пасады^[28].