Трытон (міталёгія)

Трытон (па-старажытнагрэцку: Τρίτων) — старажытнагрэцкае божышча^[1], вястун глыбіняў^[2], сын Пасэйдона і Амфітрыты^[3] (у рымлян сын Нэптуна і Саляцыі^[4]). Бацька трытонаў.

Фантан Трытона ў Рыме

У часе патопу на загад Пасэйдона ён затрубіў, і хвалі адступілі^[5]. Знайшоў ракавіну, выдзеўб яе і затрубіў у часе бітвы з гігантамі, тыя беглі^[6].

Бог Трытанійскага возера^[7], якое знаходзіцца цяпер у Лібіі^[8], спалучаў ў сваім абліччы рысы чалавека, каня і рыбы. Яго выяўлялі з чалавечай постацьцю, замест ног хвасты дэльфінаў^[9]; блізка да выявы Дагона^[10].

Паказаў арганаўтам, як спусьціць карабель зь мелі і выйсьці з свайго возера ў адкрытае мора; падараваў ім кавалак зямлі, зь якога пасьля ўтварыўся востраў Каліста (Фэра)^[8]. У адказ атрымаў ад Ясона трыножнік, седзячы на якім, прарочыў^[11]. Альбо Трытон — цар Лібіі, якога наведалі арганаўты, якія прысьвяцілі яму медны трыножнік з надпісам, які быў у жыхароў Эўгеспэрыі^[12].