Уладзімер Перцаў

Уладзі́мер Мікала́евіч Пе́рцаў (27 ліпеня 1877, места Курск — 3 чэрвеня 1960) — беларукі гісторык. Акадэмік АН БССР (1940). Доктар гістарычных навук (1935), прафэсар (1921), заслужаны дзяяч навукі БССР (1944).

Уладзімер Перцаў
Дата нараджэньня	15 (27) ліпеня 1877
Месца нараджэньня	Курск, Расейская імпэрыя
Дата сьмерці	3 чэрвеня 1960(1960-06-03) (82 гады)
Месца пахаваньня	Вайсковыя могілкі
Месца вучобы	гісторыка-філялягічны факультэт Маскоўскага ўнівэрсытэту[d] (1903)
Занятак	навуковец
Навуковая сфэра	гісторыя
Месца працы	БДУ Нацыянальная акадэмія навук Беларусі
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук[d] (1935) і акадэмік Акадэміі навук Беларускай ССР[d] (1940)
Узнагароды	Ордэн Леніна Ордэн Леніна Ордэн Леніна Мэдаль «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.»
Уладзімер Перцаў у Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў Маскоўскі ўнівэрсытэт у 1903 годзе. 3 1921 году быў загаднікам катэдры гісторыі сярэдніх вякоў, з 1953 году — усеагульнай гісторыі БДУ, адначасна ў 1943—1960 гадох акадэмік-сакратар Аддзелу грамадзкіх навук АН БССР.

Аўтар працаў па ўсеагульнай гісторыі, «Падручніка старажытнай гісторыі». Праблемам гісторыі і гістарыяграфіі Беларусі прысьвечаныя дасьледаваньні: «Гуманізм на Беларусі і ў Вялікім Княстве Літоўскім у XVI ст.» (1955), «Гістарычная думка на тэрыторыі Беларусі паводле зьвестак раньняй народнай творчасьці і летапісаў (са старажытных часоў да XVI ст.)» і інш. Вывучаў гісторыю грамадзка-палітычных поглядаў Францішка Скарыны. Адзін з аўтараў і рэдактараў «Гісторыі Беларускай ССР» (т. 1, 1954; 2-е выд. 1961), разьдзелаў па гістарыяграфіі Беларусі ў «Нарысах гісторыі гістарычнай навукі ў СССР» (т. 1—3, 1955—1963)^[1].