Ураднік

Ураднік — службовая асоба ўва ўрадах Вялікага Княства Літоўскага. Пасада зацьвярджалася вялікім князем, ваяводамі і старостамі з абраных кандыдатаў і была пажыцьцёвай або да паступленьня на вышэйшы ўрад.

Ураднікі падзяляліся на земскіх (дзяржаўных) і прыдворных:

• Земскія ўраднікі (як правіла, шляхта, што мела маёнткі на тэрыторыі адпаведнай адміністрацыйна-тэрытарыяльнай адзінкі):
  • Цэнтральныя: абозныя вялікі і польны, войскі, генэрал артылерыі, генэрал-інспэктар, гетманы вялікі і польны, інстыгатар і віцэ-інстыгатар, канцлер і падканцлер, лоўчы, маршалак вялікі (земскі), мастаўнічы, мернік, мечнік, падкаморы, падскарбі вялікі (земскі), пісары вялікія, дэкрэтавы, польны і скарбовы, поштмагістр, рэгенты канцылярыяў вялікай і меншай, рэфэрэндары духоўны і сьвецкі, сакратары вялікія духоўны і сьвецкі, сьпіжарны, стражніні вялікі і польны, харужы вялікі.
  • Мясцовыя: ваяводы, войскія, гараднічыя, кашталяны, маршалкі, мечнікі, падстоліі, падчашыя, старосты, стольнікі, харунжыя, чашнікі і інш.
  • Судовыя: маршалак і дэпутаты Галоўнага Трыбуналу, падкаморыі, судзьдзі, падсудкі, віжы, возныя, каморнікі і інш.
  • Адміністрацыйныя
• Прыдворныя ўраднікі: маршалкі дворныя, падскарбі дворны, лоўчы дворны, канюшы, кухмістар, крайчы, падканюшы, падстолі, піўнічы, стольнік, чашнік.

Галоўныя цэнтральныя ўраднікі (маршалкі вялікі і дворны, гетман вялікі, падскарбі земскі, канцлер, падканцлер), ваяводы, кашталяны, староста жамойцкі ўваходзілі ў Раду Вялікага Княства Літоўскага.

Па Люблінскай уніі (1569) у Сэнаце Рэчы Паспалітай засядалі 5 найвышэйшых ураднікаў Вялікага Княства Літоўскага — маршалкі вялікі і дворны, канцлер, падканцлер, падскарбі земскі, а таксама ўсе ваяводы, кашталяны і староста жамойцкі^[1].