Шыпшына (літаратурнае аб’яднаньне)

«Шыпшы́на» — літаратурнае згуртаваньне беларусаў у Заходняй Нямеччыне, якое задзіночыла беларускіх літаратараў на першых этапах жыцьця на чужыне па Другой сусьветнай вайне.

Шыпшына
Дата ўтварэньня	9 студзеня 1945
Дата спыненьня існаваньня	1950
Тып	літаратурнае аб’яднаньне
Афіцыйныя мовы	беларуская

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Шыпшына (неадназначнасьць).

Гісторыя

Арганізацыя была створаная на адпаведным сходзе 9 студзеня 1945 году. На сходзе былі Натальля Арсеньнева, Юрка Віцьбіч, Уладзімер Сядура, Уладзімер Клішэвіч, Тодар Лебяда, Алесь Салавей, Мікола Цэлеш, Андрэй Чэмер, Вольга Таполя, Лявон Случчанін, Янка Золак^[1]. Тады ж Віцьбіч і Сядура былі абраныя, каб зьвярнуцца да Радаслава Астроўскага з мэтай афіцыйнага афармленьня арганізацыі, але ваенныя падзеі перашкодзілі^[1].

Згуртаваньне аднавілася ў адным зь лягераў ДП на ўскраіне Рэгенсбургу 9 красавіка 1946 г. Яе аднаўляльнікамі сталі Юрка Віцьбіч, Натальля Арсеньнева, Янка Золак і Майсей Сяднёў. Хутка яно задзіночыла блізу ўсіх паэтаў і пісьменьнікаў на эміграцыі. Галінка шыпшыны з кветкамі і калючкамі стала сымбалем-эмблемай арганізацыі, а верш Уладзімера Дубоўкі «О, Беларусь, мая шыпшына» — паэтычным маніфэстам. Дэклярацыю «Шыпшыны» падпісала 12 пісьменьнікаў (Натальля Арсеньнева, Юрка Віцьбіч, Мікола Вярба, Янка Золак, Хведар Ільляшэвіч, Аўген Кавалеўскі, Уладзімер Клішэвіч, Алесь Салавей, Майсей Сяднёў, Уладзімер Сядура і Мікола Цэлеш). Пазьней да таварыства далучыліся таксама Міхась Кавыль, Уладзімер Дудзіцкі, Сымон Жамойда і Рыгор Крушына^[1].

Па выхадзе апошняга нумара ў 1950 годзе і разьезьдзе сяброў таварыства арганізацыя фактычна спыніла сваё існаваньне.

Часопіс

Аднайменны часопіс, будучы органам таварыства, выходзіў у 1946—1950 гадах, зьявілася ўсяго 9 нумараў. Рэдактарам быў Юрка Віцьбіч. У выданьні друкавала свае творы больш за 30 беларускіх аўтараў. Апрача таго, друкаваліся ў «Шыпшыне» творы 34 беларускіх пісьменьнікаў, якія жылі ў Беларусі.