Аляксей Кабычкін

Аляксе́й Кабычкін(нар. 1891, Слуцак — † 25 сакавіка 1958, Кан, Францыя) — беларускі палітычны, грамадзкі й вайсковы дзеяч. Удзельнік Слуцкага збройнага чыну.

Аляксей Кабычкін
Імя пры нараджэньні	Аляксей Пахомавіч Кабычкін
Род дзейнасьці	Юрыст, Журналіст
Дата нараджэньня	1891(1891)
Дата сьмерці	25 сакавіка 1958
Месца сьмерці	Кан, Францыя
Прычына сьмерці	Рак
Адукацыя	Юрыспрудэнцыя
Месца вучобы	Маскоўскі дзяржаўны ўнівэрсытэт

Жыцьцяпіс

Скончыў Слуцкую мужчынскую клясычную гімназію й юрыдычны факультэт Маскоўскага ўнівэрсытэту. Да беларускага руху далучыўся падчас першае расейскае рэвалюцыі 1905-1907 гг., удзельнічаў у беларускім маладзёвым гуртку ў гімназіі, дзе вучыўся. Да паўстаньня Кабычкін служыў у белай арміі Дзянікіна, зьведаў эвакуацыю арміі з Адэсы, праз Югаславію прабіраўся ў Слуцак. Уваходзіў у склад вайсковага трыбуналу Слуцкага антыбальшавіцкага збройнага чыну 1920 году.

З 1921 году ў Вільні, Баранавічах і Лідзе, зьяўляўся рэдактарам беларускіх газэтаў («Наша думка» і «Беларуская хата». Супрацоўнічаў з удзельнікам Слуцкага збройнага чыну Арсенам Паўлюкевічам адным з лідараў Часовай беларускай рады. 15 лютага 1925 году абраны сакратаром управы Часовай беларускай рады. Пасьля таго як ў жніўні 1926 году перастала выдавацца «Беларускае слова», 7 кастрычніка 1926 года выйшаў першы нумар «Беларуская хаты» пад рэдакцыяй Аляксея Кабычкіна^[1][2].

Арыштаваны ў Баранавічах польскай паліцыяй у 1928 годзе па справе Яўстафія Сяляха па падазрэньні ў супрацы з савецкай выведкай, аднак яго вызвалілі з-за адсутнасьці прамых доказаў супрацоўніцтва. Ён змог пераканаць сьледзтва ў тым, што яму не была вядома аб дзейнасьці яго брата Міхаіла й Яўстафія на карысьць АДПУ^[3].

Падчас Другое сусьветнай вайны Аляксей Кабычкін працаваў у Лідзкім гарадзкім судзе. З канца лета 1944 году ў заходняй частцы Нямеччыны. У лета 1945 г. трапіў у лягер для рэпатрыянтаў у месьце Куфштайн (па-нямецку: Kufstein ) у Аўстрыі, цудам выратаваўся ад дэпартацыі. Апошнія гады дажываў у Францыі, у 1956 годзе пераехаў у места Кан, дзе й памёр у шпіталі ад раку ў гадавіну абвяшчэньня незалежнасьці Беларусі — 25 сакавіка 1958 г.