Тучынка

Тучынка, Тучынскае прадмесьце — гістарычная мясцовасьць Менску, разьмешчаная ў паўночна-заходняй частцы места, з паўночнага боку Ракаўскага шляху. На тэрыторыі прадмесьця знаходзілася вялікая колькасьць цагельных заводаў, таму яго часта называлі Цагельняй^[1].

Цагельня, 1932 р.

Тучынка (налева), 1941—44 рр.

На паўднёвы захад ад Тучынкі пачынаецца Мядзьведжына, на поўнач — Кальварыя, па паўночны ўсход — Татарская Слабада, на паўднёвы ўсход — Раманаўская Слабада^[2][3].

Назва

Назва ўрочышча Тучынкі сьведчыла пра наяўнасьць у гэтай мясцовасьці значнай колькасьці невялікіх азёраў і сажалак^[4].

Гісторыя

Жылы дом на Тучынскім завулку, 1939 р.

У пачатку XX ст. Тучынка ўваходзіла ў пятую паліцэйскую частку места. Праз прадмесьце праходзіў Ракаўскі тракт^[5].

За часамі нямецкай акупацыі ў Тучынцы праводзіліся масавыя расстрэлы жыдоў.

У 2009 року Камісія па найменьні і перайменаваньні праспэктаў, вуліцаў і іншых частак Менску прыняла пастанову аб наданьні безыменнаму сквэру ў межах вуліцаў Харкаўскай — Берута — Верашчагіна — жылой забудовы назвы «Тучынскі»^[6]. Апроч таго, гістарычную назву захаваў Тучынскі завулак, які злучае вуліцы Кальварыйскую і Максіма Танка.

Старыя адрасы

• Тучынка, 12. Цагельны завод Я. Файна і З. Шэкта. Гаспадары яго пачыналі саматужнікамі прадпрымальнікамі. У 1899 року аб’ядналіся дзеля будаваньня цагельні побач з заводам Рубенчыка. Работы расьцягнуліся на два рокі.
• Тучынка, 37. Цагельны завод Ш. Рубенчыка, заснаваны ў 1901 року на базе саматужнай вытворчасьці. Меў 16-камэрную печ Гофмана^[7].