Іван Юр’евіч Гальшанскі-Дубровіцкі

Іван Юр’евіч Гальшанскі-Дубро́віцкі (? — 30 жніўня 1481) — вялікалітоўскі дзяржаўны дзеяч, князь гальшанскі і дубровіцкі (1457—1481).

Іван Юр'евіч Гальшанскі-Дубровіцкі
«Гіпацэнтаўр»
князь гальшанскі 1457 — 1481
Папярэднік	Юрый Сямёнавіч Гальшанскі
Пераемнік	Аляксандр Юр'евіч Гальшанскі
князь дубровіцкі 1457 — 1481
Папярэднік	Юрый Сямёнавіч Гальшанскі
Пераемнік	Сямён Юр'евіч Гальшанскі
Нараджэнне	невядома
Смерць	30 жніўня 1481(1481-08-30) Кіеў, Кіеўскае ваяводства, Вялікае Княства Літоўскае[1]
Род	Гальшанскія
Бацька	Юрый Гальшанскі
Маці	Юліянія Алелькаўна[d][2]
Жонка	Ганна Міхайлаўна з Чартарыйскіх
Дзеці	Аўдоцця, Агрыпіна, Юрый, Юліяна-Васіліса

Біяграфія

Старэйшы сын князя Юрыя Сямёнавіча Гальшанскага, траюрадны брат польскага караля Казіміра Ягелончыка^[3].

Пасля смерці бацькі ў 1457 годзе атрымаў у спадчыну Гальшанскае і Дубровіцкае княствы. Яго малодшы брат Сямён (пам. 1505) атрымаў Сцепаньскае княства  (укр.).

У 1481 годзе Іван Юр’евіч разам са слуцкім князем Міхаілам Алелькавічам і бельскім князем Фёдарам Іванавічам, усе трое родзічы караля Казіміра, арганізаваў змову супраць яго. Паводле адной версіі, змоўнікі збіраліся запрасіць караля ў Кобрын на вяселле князя Фёдара Іванавіча і Ганны Кобрынскай, забіць яго і ўзвесці на велікакняжацкі сталец Міхаіла Алелькавіча. Паводле іншай версіі, забіць караля Казіміра, адарваць ад Вялікага Княства Літоўскага і далучыць да Вялікага Княства Маскоўскага землі на ўсход ад Бярэзіны^[3].

Змова была раскрыта ў Кіеве. Загадам караля князі Міхаіл Алелькавіч і Іван Юр’евіч арыштаваны, а бельскі князь Фёдар Іванавіч збег у Маскву, страціўшы ўдзельнае княства. 30 жніўня 1481 года ў Вільні князі-змоўнікі Іван Юр’евіч і Міхаіл Алелькавіч пакараны смерцю^[3] праз публічнае абезгалоўліванне.

Пасля смерці Івана Юр’евіча яго малодшыя браты Сямён (пам. 1505) і Аляксандр (пам. 1511) атрымалі ў спадчыну Гальшанскае і Дубровіцкае княствы.

Сям’я

У шлюбе з Ганнай з Чартарыйскіх, дачкой князя Міхаіла Васілевіча Чартарыйскага, меў дзяцей Юрыя (пам. у 1536) і Юліяну-Васілісу. Л. Вайтовіч называе таксама дачок Аўдоццю і Агрыпіну^[4].