Аляксандр Мікалаевіч Сяроў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Сяроў.

Аляксандр Мікалаевіч Сяро́ў^[4] (руск.: Александр Николаевич Серов; 11 (23) студзеня 1820 — 20 студзеня (1 лютага) 1871) — рускі кампазітар і музычны крытык. Бацька мастака Валянціна Сярова.

Аляксандр Мікалаевіч Сяроў
руск.: Александр Николаевич Серов
Асноўная інфармацыя
Дата нараджэння	23 студзеня 1820(1820-01-23)[1][2][…]
Месца нараджэння	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя[3][1][…]
Дата смерці	1 лютага 1871(1871-02-01)[1][2][…] (51 год)
Месца смерці	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя[3][1][…]
Месца пахавання	Ціхвінскія могілкі[d]
Краіна	Расійская імперыя
Бацька	Мікалай Іванавіч Сяроў[d]
Маці	Anna Hablitz[d]
Жонка	Валянціна Сямёнаўна Сярова[d]
Дзеці	Валянцін Аляксандравіч Сяроў
Альма-матар	Імператарскае вучылішча правазнаўства[d]
Музычная дзейнасць
Прафесіі	кампазітар, музычны крытык, юрыст, музычны педагог
Гады актыўнасці	з 1850
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Партрэт А. М. Сярова, выкананы яго сынам В. Сяровым

Мемарыяльная дошка на доме, у якім жыў А. М. Сяроў (Васільеўскі востраў, Санкт-Пецярбург)

Нарадзіўся ў Санкт-Пецярбургу ў сям’і чыноўніка. У дзіцячым узросце вучыўся музыцы ў піяністкі А. Р. Жабялёвай^[5]. У канцы 1827 года Аляксандр Сяроў быў змешчаны прыходзячым вучнем у пансіён, потым вучыўся ў Першай Санкт-Пецярбургскай класічнай гімназіі і ў 1835 годзе перавёўся ў Імператарскае вучылішча правазнаўства^[5]. Вучылішча скончыў у 1840 годзе. У час вучобы зблізіўся з У. В. Стасавым. У 1840 годзе прыняты чыноўнікам IX класа ў канцылярыю крымінальнага дэпартамента Сената^[5]. У 1845 годзе займаў пасаду сакратара 4-га дэпартамента Сената^[6]. У кастрычніку 1845 года А. М. Сяроў атрымаў прызначэнне ў Сімферопаль. Займаў пасаду памочніка старшыні Таўрычаскай крымінальнай палаты. У 1848 годзе пакінуў службу ў Сімферопалі і з’ехаў у Санкт-Пецярбург з надзеяй уладкавацца на працу ў іншым ведамстве^[5]. Матэрыяльная незабяспечанасць і патрабаванні бацькі прымусілі Сярова заняць пасаду таварыша старшыні суда ў Пскове^[5]. Праз два гады ён зноў пакінуў службу і вярнуўся ў Санкт-Пецярбург^[5], працаваў у 1855—1869 гадах у Міністэрстве юстыцыі^[6], Міністэрстве ўнутраных спраў, цэнзарам замежнай карэспандэнцыі на Санкт-Пецярбургскім паштамце. Са службы быў звольнены ў чыне правадзейнага стацкага саветніка^[6].

У 1851 годзе А. М. Сяроў пачаў кар’еру музычнага крытыка, друкаваўся ў часопісах «Современник», «Сын отечества», «Библиотека для чтения», «Пантеон». У 1856—1860 гадах фельетаніст у часопісе «Му­зы­каль­ный и те­ат­раль­ный вест­ни­к». У 1867—1868 гадах разам з жонкай В. С. Сяровай выдаваў часопіс «Му­зы­ка и те­атр», да 1880 года — хранікёр часопіса «Journal de St. Péter­sbourg»^[6]. У 1858 і 1859 гадах наведаў Ф. Ліста ў Веймары, упершыню наведаў пастаноўкі опер Р. Вагнера і ў Цюрыху пазнаёміўся з ім асабіста^[6].

У 1868 годзе А. Сяроў прачытаў цыкл лекцый у Маскве, а ў 1870 годзе прысутнічаў дэлегатам ад Рускага музычнага таварыства ў Вене на ўрачыстасці з нагоды стагоддзя з дня нараджэння Л. Бетховена.

Памёр Аляксандр Мікалаевіч Сяроў у Санкт-Пецярбургу 1 лютага 1871 года пасля цяжкай хваробы. Пахаваны на могілках Аляксандра-Неўскай лаўры^[5].

Творчасць

А. М. Сяроў шмат займаўся музыкай, іграў на фартэпіяна, віяланчэлі і іншых інструментах. Самастойна авалодаў кампазіцыяй, вывучаў філасофію, мастацкую і музычную літаратуру. Найбольш вядомы як оперны кампазітар. Першыя яго кампазітарскія працы адносяцца да 1840-х гадоў (няскончаная опера «Мельнічыха з Марлі» і іншыя)^[7]. Выступаў за рэалізм, пашырэнне опернай тэматыкі, асваенне новых жанраў (у тым ліку, гісторыка-легендарнай і народна-бытавой оперы), вылучаўся веданнем музычнай драматургіі, уменнем спалучаць музыку са сцэнічным дзействам. Музыку разглядаў як асаблівую паэтычную мову, здольную адлюстроўваць разнастайнае кола пачуццяў, ідэй і ўяўленняў.

А. М. Сярову належаць оперы «Юдзіф» (на біблейскі сюжэт, 1863, пастаўлена ў Марыінскім тэатры), «Рагнеда» (на сюжэт з рускай гісторыі, 1865, Марыінскі тэатр), «Варожая сіла» (па п’есе А. М. Астроўскага «Не так жыві, як хочацца», завершана В. Сяровай і М. Салаўёвым і пастаўлена ў 1871 годзе^[4] ўжо пасля смерці кампазітара ў Марыінскім тэатры^[7]). Таксама напісаў дзве кантаты для салістаў, хору і аркестра, творы для аркестра, камерна-інструментальныя ансамблі, сімфоніі, санаты, п’есы для фартэпіяна, рамансы, апрацоўкі народных песень, музыка для спектакляў і інш.

А. М. Сяроў быў адным з заснавальнікаў рускай музычнай крытыкі. Першыя крытычныя матэрыялы (шэраг аглядаў музычна-тэатральнага і музычнага жыцця Санкт-Пецярбурга) апублікаваў у часопісе «Современник» у 1851 годзе. Сярод літаратурна-крытычных прац А. М. Сярова «Опыт технической критики над музыкою М. И. Глинки» (1859), «Те­ма­тизм увер­тю­ры к опе­ре „Ле­о­но­ра“» (1861), «Де­вя­тая сим­фо­ния Бет­хо­ве­на, её склад и смысл» (1868) і іншыя; працы пра творчасць А. Даргамыжскага, Р. Вагнера, Л. Бетховена, В. А. Моцарта і іншых кампазітараў. Крытычным працам А. М. Сярова ўласцівы шчырасць меркаванняў, літаратурны тэмперамент, вастрыня і палемічнасць^[7].