Аляксандр Міцкевіч

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Міцкевіч.

Аляксандр Юльян Міцкевіч (11 жніўня 1801, х. Завоссе, Гродзенская губерня — 1871, Гродзенская губерня) — юрыст, прафесар права. Малодшы брат паэта Адама Міцкевіча.

Аляксандр Міцкевіч
Дата нараджэння	11 жніўня 1801(1801-08-11)
Месца нараджэння	Завоссе, Навагрудскі павет, Расійская імперыя
Дата смерці	16 лістапада 1871(1871-11-16) (70 гадоў)
Месца смерці	Кобрынскі павет, Гродзенская губерня, Літоўскае генерал-губернатарства, Расійская імперыя
Месца пахавання	Кобрынскія могілкі[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя
Бацька	Мікалай Міцкевіч[d]
Маці	Барбара з Маеўскіх[d]
Жонка	Тэрэза Тараевіч[d]
Дзеці	Марыя Аляксандраўна Міцкевіч[d] і Францішак Міцкевіч (1833-1873)
Род дзейнасці	юрыст
Месца працы	Імператарскі ўніверсітэт Святога Уладзіміра[d] Крамянецкі калегіум Харкаўскі нацыянальны ўніверсітэт імя В. Н. Каразіна
Альма-матар	юрыдычны факультэт Вільнюскага ўніверсітэта[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Пачатковую адукацыю атрымаў у Навагрудскай дамініканскай школе.

У 1823 годзе з адзнакай закончыў юрыдычны факультэт Віленскага ўніверсітэта. У час студэнцтва актыўна дзейнічаў у таварыстве філарэтаў, за што быў арыштаваны і ў лістападзе 1823 года — красавіку 1824 года адбываў зняволенне ў кляштары францысканцаў у Вільні. Адзін год працаваў у канцылярыі лясных спраў Валынскай губерні.

У 1825 годзе ўдасканальваў юрыдычную адукацыю ў Пецярбургскім і Маскоўскім універсітэтах, дзе быў узнагароджаны як лепшы студэнт і ў 1826 годзе атрымаў званне «Магістр заканадаўчага і царкоўнага права».

Шэсць гадоў быў выкладчыкам рымскага і літоўска-польскага права ў Крамянецкім ліцэі (Украіна).

У год адкрыцця Кіеўскага ўніверсітэта Святога Уладзіміра абраны членам навуковай рады і прафесарам рымскага права ўніверсітэта.

Са студзеня 1838 года — прафесар і дэкан юрыдычнага факультэта Харкаўскага ўніверсітэта. У жніўні 1858 года сышоў на пенсію і, вярнуўшыся ў родныя краі, набыў невялікі маёнтак Губерня пад Кобрынам, дзе пражыў больш 10 гадоў.

Тут ён працягваў займацца гісторыка-літаратурнай дзейнасцю. У перапынках паміж гаспадарчымі справамі рыхтаваў да друку навуковыя працы «Энцыклапедыя права» і «Курс рымскага права». Выдаў у Варшаве вучэбны дапаможнік па «Літоўскім Статуце» — «Пра ўплыў рымскага права на літоўска-польскае і расійскае заканадаўства». Публікаваў артыкулы «Пра побыт і этнаграфію сялян Кобрынскага павета».

За гады жыцця на Кобрыншчыне сям’ю Міцкевічаў неаднойчы наведвалі пляменнікі — дзеці Адама Міцкевіча — Уладзіслаў (упершыню наведаў Кобрын у 1861), Марыя (у 1862), пазней — Юзаф.

Аляксандр Міхайлавіч перажыў свайго старэйшага брата Адама на 16 гадоў. Высока цаніў яго як паэта. Сабраў велізарную бібліятэку ў памяць брата і перадаў у Кобрынскі хрысціянскі храм і Варшаўскую Акадэмію навук. Публікаваў артыкулы «Пра побыт і этнаграфіі сялян Кобрынскага павета».

Магіла Аляксандра Міцкевіча на кобрынскіх могілках

Памёр Аляксандр Міхайлавіч Міцкевіч 16 лістапада 1871 года і пахаваны на старых кобрынскіх могілках каля Петра-Паўлаўскай царквы.

Ушанаванне памяці

Захаваўся помнік на сямейнай магіле Міцкевічаў, дзе пахаваны Аляксандр, яго жонка Тэрэза і сын Францішак. Помнік уяўляе сабой вертыкальную кампазіцыю з фігурай анёла з крыжам, абвітым кляновай галінкай. Статуя выраблена па праекце Андрэя Прушынскага з Варшавы.

Зноскі