Вераб’іныя

Вераб’іныя (Passeridae) — сямейства невялікіх аселых, радзей качавых, птушак з атраду Вераб’інападобныя (Passeriformes). Прадстаўнікі сямейства маюць кароткія ногі, многія перасоўваюцца па зямлі скачкамі.

Вераб’іныя
Дамавы верабей (Passer domesticus)
Навуковая класіфікацыя
прамежныя рангі Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Жывёлы Падцарства:  Эўметазоі Без рангу:  Двухбакова-сіметрычныя Без рангу:  Другаснаротыя Тып:  Хордавыя Падтып:  Пазваночныя Інфратып:  Сківічнаротыя Надклас:  Чацвераногія Клас:  Птушкі Падклас:  Нованёбныя Атрад:  Вераб’інападобныя Падатрад:  Пеўчыя вераб’іныя Інфраатрад:  Passerida Надсямейства:  Passeroidea Сямейства:  Вераб’іныя
Міжнародная навуковая назва
Passeridae Illiger, 1811
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы ITIS   553446 NCBI   9158 EOL   1627 FW   83786

Філагенетычнае становішча

Часам вераб’іных аб’ядноўваюць з іншымі групамі з утварэннем новых сямействаў і таксонаў больш высокага рангу або разбіваюць сямейства на падсямействы. Раней вераб’ёў збліжалі з уюркамі (Fringillidae) на падставе знешняга падабенства, затым была даказана іх блізкасць да ткачыкамі (Ploceidae).

Да нядаўняга часу вераб’іныя лічыліся толькі адным з падсямействаў ткачыкавых (Ploceidae), цяпер большасць сістэматыкаў прызнаюць за групай ранг самастойнага сямейства.

У малекулярнай сістэматыцы сямейства Passeridae трактуецца найболей шырока: у яго ўключаны, апроч вераб’ёў, усе ткачыкавыя, Vidua, Estrilda, а таксама завірушкі (Prunella), сітаўкі (Motacilla) і конікі (Anthus), пры гэтым сямейства ўключае 386 відаў. Па малекулярных дадзеных, вераб’і аддзяліліся ад ткачыкавых не пазней за 35 млн гадоў таму, у міяцэне. У вузкім сэнсе ў сямействе налічваюць 3—8 родов з 33—38 і нават болей відамі.

Агульная характарыстыка

Самец і самка Petronia petronia^[1]

Дамавы верабей (Passer domesticus) — найбольш тыповы від, які даў назву ўсяму сямейству і атраду^[2]

Вераб’іныя вельмі падобныя на ткачыкавых і шматлікіх уюрковых па вонкавым выглядзе, памерах, рацыёне, асаблівасцям біялогіі і паводзін, адрозніваючыся, аднак, асаблівасцямі будовы пад’язычнага апарата і рагавога нёба.

Адрозніваюцца ад уюрковых таксама тым, што маладыя птушкі змяняюць цалкам махавыя  (руск.) і рулявыя  (руск.) пёры ў першую ж восень пасля вываду. Маюцца формы, экалагічна і марфалагічна пераходныя паміж ткачыкамі і вераб’ямі.

Вераб’іныя, як правіла, з’яўляюцца сацыяльнымі птушкамі, многія віды якіх размножваюцца ў вялікіх калоніях, а большасць відаў у перыяд размнажэння аб’ядноўваюцца ў чароды.

Знешні выгляд

Блізкі да дамавога вераб’я (Passer domesticus) палявы верабей (Passer montanus)^[2]

Дробныя і сярэднія па велічыні птушкі шчыльнага целаскладу з магутнай конусападобнай дзюбай, прыстасаванай для лушчэння і драбнення насення. Для вераб’іных характэрны эгітагнатызм  (руск.) — тып будовы чэрапа, пры якім паднябенныя атожылкі сківічных костак, разрастаючыся і часткай пакрываючы пярэдні канец сашніка знізу, не зрастаюцца ні паміж сабой, ні з апошнім^[3][4][5].

Даўжыня цела 10—20 см^[6], маса да 40 г.

Крылы вострыя, хвост сярэдняй даўжыні, звычайна закруглены або абрэзаны прама, радзей выразаны вілачкай.

У афарбоўцы апярэння пераважаюць бурыя, рудыя, шэрыя і жоўтыя тоны, часам з чорнымі і белымі меткамі. У шэрагу відаў выяўлены палавы дымарфізм.

Прадстаўнікі сямейства маюць кароткія ногі, многія віды па зямлі перасоўваюцца скачкамі.

Арэал і экалогія

Арэал дамавога вераб’я (Passer domesticus). Цёмна-зялёны — натуральны, светла-зялёны — пашыраны

Натуральны арэал ахоплівае ўсю Афрыку і большую частку Еўразіі. Хаваюцца ў зарасніках дрэў, кустоў, трыснягоў і г. д. Многія віды звычайна жывуць у сельскагаспадарчых раёнах, а для некаторых відаў населеныя пункты з’яўляюцца асноўным асяроддзем пасялення.

Жывуць у саваннах, стэпах, пустынях і горных раёнах Еўропы, Азіі і Афрыкі. Некаторыя віды завезены ў Амерыку, Аўстралію і Новую Зеландыю. Многія прадстаўнікі вераб’іных звязаныя з чалавекам (сінантропныя віды), некаторыя віды пашкоджваюць збожжавыя. Найбольш шырока распаўсюджаныя дамавы верабей (Passer domesticus) і палявы верабей (Passer montanus).

Асаблівасці біялогіі

Размнажэнне

У большасці відаў бывае не менш за дзве кладак  (руск.) за сезон, у некаторых — да 5.

Некаторыя віды гняздуюцца калоніямі. Гняздо — шарападобная пабудова з травы з бакавым уваходам. Адны віды будуюць гнёзды на дрэвах, іншыя — у закрытых сховішчах: дуплах, расколінах скал, норах, пад дахамі будынкаў і інш. У кладцы звычайна 5-6 яец. Наседжванне  (руск.) і інкубацыя яек доўжацца 11—14 дзён. Наседжваюць 12-15 сутак, птушаняты застаюцца ў гняздзе 15-24 дні.

Птушаняты вылупляюцца голымі або слаба апушанымі. Выкормліванне вывадка ў гняздзе працягваецца 14—17 дзён.

Харчаванне

Аснову рацыёну дарослых птушак складае насенне, птушанят выкормліваюць галоўным чынам казуркамі.

Класіфікацыя

Насельнік пустынь — Passer simplex (Бенічаб  (англ.), Маўрытанія)

Да вераб’іных адносяць шэсць родаў (Passer, Petronia, Montifringilla, Pyrgilauda, Carpospiza, Salicipasser), якія налічваюць 45 відаў^[7][8][9]. Часцей за ўсё ў сямейства ўключаюць наступныя роды:

• Carpospiza J. W. von Müller, 1854 — 1 від
• Montifringilla Brehm, 1828 — 8 відаў
• Passer Brisson, 1760 — 27 відаў
• Petronia Kaup, 1829 — 5 відаў

Некаторымі аўтарамі^[9] прапануецца вылучаць два сямействы:

• Passeridae (род Passer: P. domesticus, P. indicus, P. hispaniolensis, P. rutilans, P. ammodendri, P. simplex; род Salicipasser: S. montanus)
• Montifringillidae fam. nov. (род Montifringilla: M. nivalis; род Pyrgilauda: P. davidiana, P. theresae; род Petronia: P. petronia; род Carpospiza: C. brachydactyla).

Людзі і вераб’іныя

Montifringilla nivalis, як і іншыя вераб’іныя, жыве побач з чалавекам

Характэрная рыса вераб’ёў — схільнасць да сінантрапізацыі (прыстасаванню да пражывання побач з чалавекам), у выніку якой вераб’і сталі пастаяннымі спадарожнікамі людзей.

Стаўленне да вераб’яў у чалавека вар’іруе ад вельмі пазітыўнага да негатыўнага. Шырока вядомая кампанія па знішчэнні вераб’ёў  (руск.) як нібыта шкоднікаў сельскай гаспадаркі, праведзеная ў Кітаі ў 1950-я гады.