Гармонія (міфалогія)

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Гармонія.

Гармонія (стар.-грэч.: Ἁρμονία) — у старажытнагрэчаскай міфалогіі багіня згоды, увасабленне шчаслівага шлюбу. Дачка «процілеглых» багоў Арэса і Афрадыты^[3], па іншай версіі, дачка Зеўса і Электры^[4]. Жонка Кадма, маці Аўтаноі, Агавы, Іно, Семелы і Палідора, сястра Ясіёна.

Статуя Гармоніі

Гармонія
стар.-грэч.: Ἁρμονία
Эвелін дэ Марган. Кадм і Гармонія, 1877
Міфалогія	старажытнагрэчаская рэлігія[d]
Сфера ўплыву	harmony[d]
Пол	жанчына
Бацька	Арэс
Маці	Афрадыта
Муж	Кадм[1]
Дзеці	Палідор[d][2], Ino[d], Agave[d], Ілірый, Аўтаноя, дачка Кадма, Semele[d] і Aella[d]
У іншых культурах	Канкордзія
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Выгадавана плеядай Электрай^[5]. Афіна і Гефест падарылі ёй «сукенку, афарбаваную злачыннымі саставамі» (vestis sceleribus tincta), па якой іх (sic) нашчадкі павінны былі быць апазнаны як заплямленыя злачынствам, грахоўныя^[6].

Яе вяселле з Кадмам ушанавалі сваёй прысутнасцю (упершыню) усе алімпійцы. Сам Апалон гуляў на кіфары, Музы — на аўласах, іншыя ж багі ўсхвалялі шчасліўцаў прамовамі. Гермес падарыў Гармоніі ліру, Афрадыта (ці Гефест, ці Афіна) — каралі, пеплас і аўласы, Дэметра (якая лягла з Ясіёнам у полі) — ураджай пшаніцы, а Электра — свяшчэнныя абрады Вялікай Маці богаў з належнымі для гэтых абрадаў кімваламі, тымпанамі і вясёлай світай.^[7]. З усіх вясельных дароў Гармоніі найбольшую вядомасць здабылі каралі (пазней вядомыя як Каралі Гармоніі), якія прынеслі ёй (і ўсім пазнейшым уладальнікам гэтага ўпрыгажэння) няшчасце^[8].

Па Нону, вяселле адбылося або на Самафракіі^[9], або ў возера Трытаніды^[10]. У Фівах паказвалі разваліны шлюбнага палаца Гармоніі і месца на плошчы, дзе на вяселлі спявалі Музы^[11], а таксама тры статуі Афрадыты, якія былі пасвячальным дарам Гармоніі і былі зроблены з драўляных упрыгажэнняў на носе карабля Кадма^[12].

Пазней, ужо ў Ілірыі, калі Кадм (па яго ўласнай просьбе) быў перавернуты багамі ў змея, Гармонія ў роспачы сарвала з сябе адзенне і заклікала мужа да сябе. Кадм, абвіўшы яе голае цела, лізаў ёй вусны і лашчыў грудзі. Няўцешная Гармонія звярнулася тады да багоў, каб і яе яны ператварылі ў змяю, што і было зроблена^[13].

У старажытнарымскай міфалогіі Гармоніі адпавядае Канкордзія.

У гонар Гармоніі названы астэроід (40) Гармонія, адкрыты ў 1856 годзе. Назва была абрана ў адзначэнне заканчэння Крымскай вайны 1853—1856^[14].

Зноскі

1. Gantz T. Mythes de la Grèce archaïque — Paris: Éditions Belin, 2004. — P. 1390. — ISBN 978-2-7011-3067-5

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q7807209'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13479099'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q90'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q3579246'></a>
2. Любкер Ф. Polydorus // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 1076.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q101490'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1459210'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q694826'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4135787'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q24933120'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q30059240'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4249594'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q45253556'></a>
3. Гесіёд. Тэагонія 937
4. Дыядор Сіцылійскі. Гістарычная бібліятэка V, 48-49.
5. Нон. Дзеянні Дыяніса III 381.
6. З намёкам на шлюбную здраду Афрадыты з Гефестам. Гігін. Міфы, 148.
7. Падрабязней іншых знакамітае вяселле Кадма і Гармоніі апісвае Дыядор Сіцылійскі (V, 49).
8. Гармония, в мифологии // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
9. Нон. Дзеянні Дыяніса III 48.
10. Нон. Дзеянні Дыяніса XIII 347.
11. Паўсаній. Апісанне Элады IX 12, 3
12. Паўсаній. Апісанне Элады IX 16, 3.
13. Apollod. III, 5; Ovid. Met. IV, 563—602.
14. Schmadel, Lutz D. Dictionary of Minor Planet Names. — Fifth Revised and Enlarged Edition. — B., Heidelberg, N. Y.: Springer, 2003. — P. 19. — ISBN 3-540-00238-3