Кіра Георгіеўна Муратава

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Муратава.

Кіра Георгіеўна Муратава (пры нараджэнні Караткова, 5 лістапада 1934, Сарока, Бесарабія, Каралеўства Румынія — 6 чэрвеня 2018, Адэса, Украіна) — украінскі і савецкі кінарэжысёр, сцэнарыст і актрыса.

Кіра Георгіеўна Муратава
укр.: Кіра Георгіївна Муратова
Дата нараджэння	5 лістапада 1934(1934-11-05)[1]
Месца нараджэння	Сарока, Каралеўства Румынія
Дата смерці	6 чэрвеня 2018(2018-06-06)[2] (83 гады)
Месца смерці	Адэса, Украіна[3]
Месца пахавання	Новагарадскія могілкі[d]
Грамадзянства	Каралеўства Румынія  СССР  Украіна
Маці	Natalia Isaakovna Scurtu[d]
Муж	Oleksandr Muratov[d]
Адукацыя	Усерасійскі дзяржаўны ўніверсітэт кінематаграфіі імя С. А. Герасімава (1959)
Месца працы	Адэская кінастудыя
Прафесія	кінарэжысёр, сцэнарыст, кінаактрыса, актрыса
Член у	Нацыянальны саюз кінематаграфістаў Украіны[d]
Узнагароды	Берлінская мастацкая прэмія[d] (1999) ганаровы грамадзянін Адэсы[d] (2017) Сярэбраны мядзведзь[d] (1990) Ніка (1995)
IMDb	ID 0613645
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Вывучала філалогію ў МДУ, у 1959 годзе скончыла рэжысёрскі факультэт УДІКа, дзе вучылася ў майстэрні Сяргея Герасімава і Тамары Макаравай.

У 1961 годзе Кіра Муратава стала рэжысёрам на Адэскай кінастудыі. Як сцэнарыст і рэжысёр Муратава дэбютавала ў 1962 годзе, разам са сваім будучым мужам Аляксандрам Ігаравічам Муратавым паставіла кароткаметражны фільм «Ля стромкага яра», праз два гады, з ім жа зняла поўнаметражную стужку «Наш сумленны хлеб». Першымі самастойнымі фільмамі «Кароткія сустрэчы» (1967) і «Доўгія праводзіны» (1971) рэжысёр заявіла пра цікавасць да сучаснай маральнай праблематыкі і неадназначных чалавечых характараў (фільмы былі «пакладзеныя на паліцу»).

Пасля скандалаў з кіраўніцтвам Адэскай кінастудыі ёй давялося з’ехаць з Адэсы ў Ленінград, дзе на «Ленфільме» з’явілася карціна «Зведваючы белы свет» (1978). У гэты перыяд яна пазнаёмілася з мастаком Яўгенам Галубенкам, які стаў яе другім мужам і суаўтарам сцэнарыяў. Сярод найбольш прыкметных яе прац — «Змена долі» (1987) і «Астэнічны сіндром» (1989), стужкі, якія звярнулі да сябе значную ўвагу крытыкі і грамадства.

Апошняя стужка рэысёра была ўдастоеная Спецыяльнага прыза журы «Срэбны мядзведзь» 40-га Берлінскага кінафестывалю (1990) і кінапрэміі «Ніка» за найлепшы гульнявы фільм (1991 год). Пасля прэм’еры карціны «Вечнае вяртанне» заявіла, што сыходзіць з кінематографа.

Памерла 6 чэрвеня 2018 года ў Адэсе.

Зноскі

1. Person Profile // Internet Movie Database — 1990. Праверана 15 кастрычніка 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q37312'></a>
2. БВК Анлайн — 1997. Праверана 7 чэрвеня 2018.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q747860'></a>
3. Русланович Г. Г. Украінская праўда / пад рэд. М. С. Хайретдинівна — 2000. Праверана 7 чэрвеня 2018.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q17275373'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q263598'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q904463'></a>