Людовік II Нямецкі

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Людовік II.

Людовік II Нямецкі (ням.: Ludwig der Deutsche; 804/805 — 28 жніўня 876, Франкфурт) — кароль Баварыі ў 817—843 гадах, кароль Усходне-Франкскага каралеўства (будучай Германіі) з 843 года, кароль Латарынгіі з 870 года. Трэці сын імператара Людовіка I Набожнага і Ірменгарды з Хеспенгау, родапачынальнік дынастыі нямецкіх Каралінгаў.

Людовік II Нямецкі
Ludwig der Deutsche
18-ы кароль Баварыі ліпень 817 — 11 жніўня 843 гг.
Папярэднік	Лотар I
Пераемнік	Карламан
1-ы кароль Усходне-Франкскага каралеўства 11 жніўня 843 — 28 жніўня 876 гг.
Папярэднік	пасада заснавана
Пераемнік	Людовік III Малодшы
4-ы кароль Латарынгіі 8 жніўня 870 — 28 жніўня 876 гг.
Папярэднік	Лотар II
Пераемнік	Карл II Лысы
Нараджэнне	каля 806[1]
Смерць	28 жніўня 876[2] Франкфурт-на-Майне, Свяшчэнная Рымская імперыя[2][3]
Месца пахавання	Лоршскі кляштар
Род	Каралінгі[4]
Бацька	Людовік I Набожны[5]
Маці	Ірменгарда з Хеспенгау[d][5]
Жонка	Эма Баварская[d][6]
Дзеці	Карламан[7][8], Ірменгальда[d][9], Людовік III Малодшы[10], Карл III Тоўсты[11], Берта[d][12], Хільдэгарда[9], Гізела[d][9], Verona of Leefdaal[d] і Veronus of Lembeek[d][13]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Раздзел спадчыны Людовіка I Набожнага

Манета з партрэтам Людовіка II Нямецкага.

Людовік, унук Карла Вялікага, быў трэцім сынам імператара Людовіка I Набожнага і Ірменгарды з Хеспенгау.

У 817 годзе імператар падзяліў свае ўладанні паміж трыма сынамі, Лотарам, Піпінам і Людовікам, прычым Баварыя і прылеглыя да яе зямлі дасталіся Людовіку (празванаму ў сувязі з гэтым Нямецкім).

У 824 годзе, разам з бацькам і братам Піпінам, Людовік Нямецкі ўдзельнічаў у паходзе ў Брэтань для прыгнечання паўстання, паднятага Віямаркам.

У 826 годзе ён пачаў самастойна кіраваць вылучанымі яму бацькам уладаннямі. Наступныя гады кіравання Людовіка Нямецкага адзначыліся яго ўдзелам у мецяжы трох старэйшых сыноў Людовіка Набожнага (830—834), якія выступілі супраць спроб імператара забяспечыць за іх кошт правы іх адзінакроўнага брата Карла.

Вердэнскі дагавор

Калі ў 840 годзе Людовік Набожны памёр, Карл II (празваны Лысым) стаў каралём заходніх франкаў і аб’яднаўся з Людовікам Нямецкім супраць Лотара I (Піпін памёр у 838 годзе), якому дасталася паўночная Італія і тытул імператара. Атрымаўшы над Лотарам перамогу пры Фантэнуа (каля Асера) у 841 годзе, у 842 годзе Карл Лысы і Людовік пацвердзілі абавязацельствы адзін перад адным і прынеслі знакамітую клятву ў Страсбургу, прычым Людовік прыносіў яе «па-раманску», а Карл — «па-тэўтонску». 11 жніўня 843 года паміж братамі быў складзены Вердэнскі дагавор, у адпаведнасці з якім у каралеўства Людовіка ўвайшлі ўсе землі Карла Вялікага на ўсход ад Рэйна, за выключэннем Фрызіі. Павялічылася і каралеўства Карла (уся заходняя частка сучаснай Францыі і вобласць на поўдзень ад Пірэнеяў). Лотару зноў дасталася паўночная частка Італіі і невыразна вызначаная памежная тэрыторыя паміж заходне-франкскімі землямі Карла і ўсходне-франкскімі землямі Людовіка. Цяпер Людовік валодаў Саксоніяй, Франконіяй, Швабіяй, Баварыяй і залежнымі ад іх абласцямі.

Барацьба за кантроль над абласцямі сярэдняга каралеўства

Усходне-франкская дзяржава і яе суседзі пры Людовіку II Нямецкім

Пасля таго як у 855 годзе імператар Лотар I памёр, яго землі былі падзелены паміж трыма яго сынамі. Неўзабаве паміж заходнімі і ўсходнімі каралямі пачалася працяглая барацьба за кантроль над абласцямі сярэдняга каралеўства. У 858 годзе Людовік уварваўся ў Францыю, але ў наступным годзе быў вымушаны адступіць, а ў 860 годзе паводле дагавора, заключанага ў Кобленцы, ранейшае становішча рэчаў было адноўлена. У Лотара II, сына Лотара I, не было законных дзяцей, і Карл з Людовікам Нямецкім дамовіліся аб тым, каб Латарынгію, якая дасталася яму, падзяліць паміж сабой пасля яго смерці, аднак, калі ён памёр у 869 годзе, Карл парушыў дамоўленасць і заняў усю яго вобласць. Тады Людовік уварваўся ў Латарынгію, і брату прыйшлося пайсці на саступкі. Паводле Мерсенскага дагавора 870 годзе, Людовік атрымаў Фрызію і значна павялічыў свае тэрыторыі на захад ад Рэйна. Людовік Нямецкі імкнуўся таксама павялічыць свае уладанні на ўсходзе, захопліваючы славянскія землі: у 844 годзе ён напаў на бодрычаў, імкнуўся ўплываць на справы Вялікамараўскай дзяржавы. Акрамя таго, яму ўвесь час вяртацца да вырашэння міжусобнай барацьбы сваіх трох сыноў (Карламана, Людовіка Малодшага і Карла Талстога), паміж якімі Людовік падзяліў свае ўладанні яшчэ ў 865 годзе.

Смерць Людовіка Нямецкага

У 875 годзе, пасля смерці імператара Людовіка II (сына Лотара I), Людовік Нямецкі спрабаваў замацаваць за сваёй лініяй імператарскі тытул і ўладанне Італіяй. Але нягледзячы на тое, што незадоўга да смерці Людовік II выказаўся на карысць Карламана як будучага імператара, Карл Лысы хутка захапіў Італію і каранаваўся як імператар пад імем Карла II, з чым Людовік Нямецкі не пажадаў змірыцца. Падчас падрыхтовак да новага паходу ён і памёр уФранкфурце 28 жніўня 876 года, пасля чаго Карл Лысы паспрабаваў захапіць яго каралеўства, аднак атрымаў адпор ад Людовіка Малодшага.

Шлюб і дзеці

• Жонка: (з 827 года) Эма Баварская (каля 808 — 31 студзеня 876), дачка графа Альтдорфа Вельфа I. Дзеці:
  • Хільдэгарда (828 — 23 снежня 856) — абатыса манастыра ў Шварцаху-на-Майне з пасля 844—853, абатыса манастыра ў Цюрыху з 21 ліпеня 853 года
  • Карламан (каля 830 — 22 сакавіка/22 верасня 880) — кароль Усходне-Франкскага каралеўства ў Баварыі, Паноніі, Карынтыі, Чэхіі і Маравіі з 876 года
  • Ірменгарда (паміж 831 і 833 — 16 ліпеня 866) — абатыса ў Бухау і Кімзэе
  • Гізела (? — ?)
  • Людовік III Малодшы (835 — 20 студзеня/верасень 882) — кароль Усходне-Франкскага каралеўства ў Франконіі, Цюрынгіі, Саксоніі і Фрызіі з 876 года
  • Берта (да 839 — 26 сакавіка 877) — абатыса манастыра ў Шварцаху-на-Майне з 853, абатыса манастыра ў Цюрыху з 856 года
  • Карл III Тоўсты (839 — 13 студзеня 888) — кароль Усходне-Франкскага каралеўства 876—887 (да 882 года ў Алеманіі і Рэцыі), кароль Заходне-Франкскага каралеўства 884—887, кароль Італіі 879—887, кароль Латарынгіі (Карл II) 882—887, імператар Захаду 881—887

Зноскі

1. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 285. — ISBN 978-2-9501509-3-6

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>
2. Hartmann W. Ludwig der Deutsche — 1 — 2002. — S. 61. — 294 с. — ISBN 978-3-89678-452-0

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19366550'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2571190'></a>
3. http://homepages.rpi.edu/~holmes/Hobbies/Genealogy2/ps08/ps08_338.htm
4. Goldberg E. J. Struggle for Empire: Kingship and Conflict Under Louis the German, 817-876 — Cornell University Press, 2006. — P. 2. — ISBN 978-0-8014-3890-5

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19364657'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19364667'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2997531'></a>
5. Goldberg E. J. Struggle for Empire: Kingship and Conflict Under Louis the German, 817-876 — Cornell University Press, 2006. — P. 24. — ISBN 978-0-8014-3890-5

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19364657'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19364667'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2997531'></a>
6. Hartmann W. Ludwig der Deutsche — 1 — 2002. — S. 64. — 294 с. — ISBN 978-3-89678-452-0

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19366550'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2571190'></a>
7. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 289–290. — ISBN 978-2-9501509-3-6

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>
8. Карломан // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1895. — Т. XIVа. — С. 517–518.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q24436790'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19908137'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q23892923'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q602358'></a>
9. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 287. — ISBN 978-2-9501509-3-6

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>
10. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 287–288. — ISBN 978-2-9501509-3-6

    <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>
11. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 297–299. — ISBN 978-2-9501509-3-6

    <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>
12. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 289. — ISBN 978-2-9501509-3-6

    <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>
13. http://www.sintveroonmars.be/ Праверана 1 верасня 2022.