Лотар II (кароль Латарынгіі)

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Лотар.

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Лотар II.

Ло́тар II (ням.: Lothar II, фр.: Lothaire II, каля 835 — 8 жніўня 869) — кароль Латарынгіі з 855 з дынастыі Каралінгаў, другі сын імператара Лотара I і Ірменгарды Турскай. Паводле завяшчання бацькі атрымаў землі паміж Рэйнам, Маасам і Шэльдай, якая па імі Лотара атрымала назву Латарынгія. У 863 годзе, пасля смерці свайго малодшага брата Карла Праванскага, Лотар атрымаў у спадчыну і яго землі, гэта значыць Ліён, В'ен, Грэнобль, Юзэ.

Лотар II
ням.: Lothar, фр.: Lothaire
Лотар II, кароль Латарынгіі.
2-і кароль Латарынгіі 29 верасня 855 — 8 жніўня 869
Папярэднік	Лотар I
Пераемнік	Карл II Лысы Людовік II Нямецкі
Нараджэнне	каля 835 г. невядома
Смерць	8 жніўня 869[1] П’ячэнца, правінцыя П’ячэнца, Эмілія-Раманья[1]
Месца пахавання	Базіліка Сант-Антаніна[d]
Род	Каралінгі[1]
Бацька	Лотар I
Маці	Ірменгарда Турская[d][1]
Жонка	Тэўтберга[2][3]
Дзеці	Гуга Эльзаскі[d][4][5], Берта[d][6], Гізела Латарынгская[d][7] і Эрменгарда[d][6]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Сямейныя звады Лотара II

Лотар яшчэ да паўналецця ўступіў у сувязь са знатнай дзяўчынай Вальдрадай. Ён жыў з ёй як з жонкай, але не быў павянчаны. Пасля смерці бацькі, зрабіўшыся валадаром, ён выдаліў яе, каб у разліку на палітычныя выгоды ажаніцца з Тэўтбергай, сястрой графа Хукберта (855 год).

Вяльможы ўхвалілі гэты шлюб. Але праз два гады Лотар стаў грэбаваць Тэўтбергай, аднавіў сувязь з Вальдрадай, распуснічаў і з іншымі наложніцамі. Урэшце, кароль зусім прагнаў жонку, абвінаваціўшы яе ў злачыннай сувязі з братам. Каралева знайшла падтрымку ў васалаў, запатрабавала Божага суду і апраўдалася ва ўзведзенных на яе абвінавачваннях. Нягледзячы на гэта, Лотар працягваў кепска абыходзіцца з ёй і гатовы быў на любыя ахвяры, абы злучыцца законным шлюбам з Вальдрадай.

Справа аб разводзе Лотара неўзабаве ператварылася ў гучны скандал і зрабілася важнай з’явай тагачаснага палітычнага жыцця. У канфлікт уцягнуты былі ўсе каралі, шматлікія прэлаты і сам Папа Мікалай I. У красавіку 862 года Лотар склікаў у Ахене сабор сваіх біскупаў, які прызнаў, што ён мае права ўступіць у новы шлюб. Лотар узяў шлюб з Вальдрадай і каранаваў яе каралевай. У 863 годзе сабор у Мецы зацвердзіў гэта рашэнне, але з падачы в’енскага біскупа Адона ў гэту справу ўмяшаўся Папа Мікалай I, які абвясціў пастановы гэтых сабораў незаконнымі і нават змяніў за самавольны развод архібіскупаў Трырскага і Кёльнскага. У 865 годзе Лотар вымушаны быў выдаліць ад сябе Вальдраду і ўрачыста прымірыўся з Тэўтбергай.

Смерць Лотара II

Падзел Сярэдняга каралеўства Лотара I у 855 годзе.

У 867 годзе Папа Мікалай I памёр. Новы Папа Адрыян II здаваўся больш падатлівым. У чэрвені 869 года Лотар адправіўся ў Італію для асабістай з ім сустрэчы. Адрыян прыняў яго ветліва, і хоць сам не даў згоды на развод, дазволіў склікаць сабор біскупаў у Рыме, для абмеркавання гэтага пытання. Лотар паехаў назад, па дарозе заразіўся і 8 жніўня 869 года памёр у П’ячэнцы. Пахаваны ў кляштары Св. Антонія каля П’ячэнцы. Тэўтберга і Вальдрада пасля гэтага прынялі пострыг.

Паколькі справа аб разводзе так і не была даведзена да канца, дзеці Лотара ад Вальдрады лічыліся незаконнымі, і каралеўства яго было падзелена паміж дзядзькамі — каралямі Францыі і Германіі.

Шлюбы і дзеці

• 1-я жонка: (з 855 года) Тэўтберга (пам. пасля 875 года), дачка Базона I, графа дэ Валуа (развод у 857 годзе).
• 2-я жонка: (з 25 снежня 862 года) Лотар ажаніўся са сваёй палюбоўніцай Вальдрадай (памерла пасля 868 года), але гэты шлюб не быў прызнаны, і ўсе дзеці лічыліся незаконнанароджанымі.
  • Гуга (854 — пасля 895), герцаг Эльзаса
  • Гізела (860/865 — 908), муж: з 882 Готфрыд (пам. 885), герцаг Фрызіі
  • Берта (863 — 8 сакавіка 925), муж: з 879 Тэабальд (каля 860—895), граф Арля
  • Ірменгарда (каля 867 — пасля 895)

Зноскі

1. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 270–273. — ISBN 978-2-9501509-3-6

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>
2. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 272–273. — ISBN 978-2-9501509-3-6

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>
3. (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
4. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 273. — ISBN 978-2-9501509-3-6

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>
5. Lundy D. R. The Peerage

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q67129259'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q21401824'></a>
6. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 274. — ISBN 978-2-9501509-3-6

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>
7. Settipani C. La Préhistoire des Capétiens: Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 273–274. — ISBN 978-2-9501509-3-6

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1081905'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q43295'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13422577'></a>