Мікалай Сямёнавіч Казлоў

Мікалай Сямёнавіч Казло́ў^[2] (17.5.1907, Цвер, Расія — 4 красавіка 1993, Мінск) — беларускі хімік-арганік. Прафесар (1933), доктар хімічных навук (1935). Заслужаны дзеяч навукі і тэхнікі РСФСР (1965). Акадэмік Акадэміі навук БССР (1966).

Мікалай Сямёнавіч Казлоў
Дата нараджэння	4 (17) мая 1907[1]
Месца нараджэння	Цвер, Цвярскі павет[d], Цвярская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	4 красавіка 1993(1993-04-04)[1] (85 гадоў)
Месца смерці	Мінск, Беларусь
Месца пахавання	Усходнія могілкі
Грамадзянства	СССР  Беларусь
Род дзейнасці	хімік, хімік-арганік, выкладчык універсітэта, загадчык кафедры
Месца працы	Інстытут хіміі АН БССР БДУ Пермская дзяржаўная сельскагаспадарчая акадэмія[d] Пермскі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт[d] Інстытут фізіка-арганічнай хіміі НАН Беларусі
Навуковая ступень	доктар хімічных навук[1] (1935)
Навуковае званне	акадэмік НАН Беларусі (1966)[1] прафесар[1]
Альма-матар	Цвярскі дзяржаўны ўніверсітэт (1928)[1]
Навуковы кіраўнік	Мікалай Дзмітрыевіч Зялінскі
Партыя	КПСС
Прэміі
Узнагароды

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Казлоў.

Біяграфія

У 1928 годзе скончыў Цвярскі педагагічны інстытут, у 1932 годзе — аспірантуру пры Маскоўскім універсітэце. У 1933—1938 гадах дырэктар Інстытута хіміі Акадэміі навук БССР, адначасова загадчык кафедры арганічнай хіміі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Арыштаваны 24.7.1938. 19.2.1940 пастановай Асобай нарады прыгавораны да 5 гадоў лагераў. Адбыў у лагерах і ссылцы 8 гадоў. У 1946—1967 гадах загадчык кафедры хіміі Пермскага педагагічнага і Пермскага сельскагаспадарчага інстытутаў. Рэабілітаваны 20.1.1956. У 1967—1972 гадах дырэктар Інстытута фізіка-арганічнай хіміі АН БССР. З 1973 года загадчык лабараторыі гэтага інстытута, з 1988 — дарадца пры дырэктары інстытута.

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сцяга (1967), Дружбы народаў (1977), «Знак Пашаны» (1961), медалямі. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР (1984).

Навуковая дзейнасць

Аўтар навуковых прац па сінтэзе арганічных злучэнняў і вывучэнні механізму дзеяння гетэрагенных і гамагенных каталізатараў. Прапанаваў спосабы атрымання гетэрацыклічных злучэнняў, сінтэзу хіналінаў (рэакцыя Казлова). Удзельнічаў у распрацоўцы сінтэзу хлорапрэнавага каўчука, сінтэзаваў новыя фізіялагічна актыўныя рэчывы, цыянінавыя фарбавальнікі, антыстатыкі для палімераў. Распрацаваў рэакцыю гідраамініравання арганічных рэчываў новымі азотнымі злучэннямі.

Аўтар больш за 700 навуковых прац, у тым ліку 7 манаграфій, 98 вынаходак^[3]. Сярод апублікаванага:

• Каталитический синтез хинольдина. — Мн.: Изд-во БелАН, 1935 (у сааўтарстве).
• Химия промышленных нефтей Белоруссии. — Мн., 1972 (у сааўтарстве).
• Промышленные катализаторы риформинга. — Мн.: Наука и техника, 1986 (у сааўтарстве).

Зноскі

1. https://www.bsmu.by/page/55/3098/
2. Беларусь 1995.
3. Памяці вучонага: Казлоў Мікалай Сямёнавіч