Мікола Гіль

Мікола Гіль (сапр. Мікалай Сымонавіч Гілевіч; 15 чэрвеня 1936, в. Слабада, Лагойскі раён, Мінская вобласць — 14 сакавіка 2022, Мінск) — беларускі пісьменнік, журналіст, перакладчык. Брат Ніла Гілевіча.

Мікола Гіль
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Мікалай Сымонавіч Гілевіч
Псеўданімы	М. Блізнюк, М. Каваль, Г. Марошка, К. Раговіч, М. Раговіч і Микола Гиль
Дата нараджэння	15 чэрвеня 1936(1936-06-15)
Месца нараджэння	Слабада, Гайненскі сельсавет, Лагойскі раён, Беларуская ССР, СССР
Дата смерці	14 сакавіка 2022(2022-03-14) (85 гадоў)
Месца смерці	Мінск, Беларусь
Пахаванне	Слабада
Грамадзянства	СССР  Беларусь
Бацька	Сымон Пятровіч Гілевіч[d]
Альма-матар	філалагічны факультэт БДУ (1959)
Месца працы	Мінская студыя тэлебачання[d] Родная прырода Маладосць Літаратура і мастацтва Мастацтва
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	перакладчык, пісьменнік, дзіцячы пісьменнік, журналіст
Жанр	дзіцячая літаратура, біяграфія і лірычная проза[d]
Мова твораў	беларуская
Грамадская дзейнасць
Член у	Саюз пісьменнікаў СССР Саюз беларускіх пісьменнікаў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Гілевіч.

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Гіль.

Біяграфія

Нарадзіўся 15 чэрвеня 1936 года ў в. Слабада Лагойскага раёна Мінскай вобласці ў сялянскай сям’і Сымона Пятровіча і Кацярыны Міхайлаўны Гілевічаў, бацька быў старшынёй Слабодскага сельсавета. Усяго ў сям’і было васьмёра дзяцей, у т. л. Ліна, Леў (Леўка), Нінел, Іда (Ідзея), двайняты Мікалай і Святлана, Марат, Сальвір (Алесік)^[1][2].

У 1959 годзе скончыў філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Працаваў рэдактарам перадач для дзяцей на Мінскай студыі тэлебачання (1960—1961), у часопісах «Родная прырода» (1972) і «Маладосць» (1972—1977). Большая частка працоўнай біяграфіі звязана з газетай «Літаратура і мастацтва» (1961—1972, 1977—2002; у 1990—1997 гадах галоўны рэдактар выдання). У 2004—2008 гадах — галоўны рэдактар часопіса «Мастацтва».

Памёр 14 сакавіка 2022 года ў Мінску^[3]. Пахаваны на могілках в. Слабада Лагойскага раёна^[4].

Творчасць

Як журналіст пачаў друкавацца ў 1952 годзе. У 1962 годзе ў часопісе «Бярозка» з’явілася яго першае апавяданне «Новенькі і кукса». Аўтар шэрагу кніг.

• Ранішнія сны (1973)
• На лясной вуліцы (1975)
• Тацянін чэрвень (1978)
• Самы галоўны чалавек (1980)
• Пётр Климук: (фотоальбом) (1981)
• Пуд жыта (1982)
• Ёсць на зямлі крыніца (1983)
• Тэлеграма з Кавалевіч (1984)
• Пасеянае — узыдзе (1985)
• Камандзіроўка ў Вішанькі (1987)
• У времени в плену: Страницы жизни Геннадия Карпенко (2001)

У апошнія гады надрукаваў кнігі вершаў «Наканаванасць» і «Неадступнасць», творы «Дурны Язэп», «Браты», успаміны пра Міхася Стральцова.

Перакладаў на беларускую мову творы літоўскіх, венгерскіх і шведскіх пісьменнікаў.

Сям’я

Брат — Народны паэт Беларусі Ніл Гілевіч. Сын — беларускі пісьменнік Мікола Віч (Мікалай Мікалаевіч Гілевіч).^[5].

Зноскі

1. «Усе сышлі, сышла эпоха. Няма Караткевіча, няма Брыля, няма Гілевіча». Жыхарка дома па вуліцы Карла Маркса, 36 згадвае пра сваіх суседзяў і іх лёсы
2. Архіўная копія (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 24 кастрычніка 2020. Праверана 12 лютага 2020.
3. Памёр пісьменнік Мікола Гіль, родны брат Ніла Гілевіча
4. Гаўрук — Жалязняк – Белліт  (бел.) (14 ліпеня 2023). Праверана 4 жніўня 2024.
5. Мікола Гіль // Беларускія пісьменнікі (1917—1990) : Даведнік / Склад. А. К. Гардзіцкі; нав. рэд. А. Л. Верабей. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. — С. 141—142.