Парламенцкія выбары ў Германіі (1912)

Федэральныя выбары былі праведзены ў Германскай імперыі 12 студзеня 1912 года. Хоць Сацыял-дэмакратычная партыя (СДПГ) атрымоўвала большасць галасоў на ўсіх выбарах з 1890 года, яна ніколі не выйгравала большасць месцаў, і на выбарах у 1907 годзе яна атрымала менш за палову месцаў, нягледзячы на атрыманне больш за мільён галасоў^[1]. Аднак на гэтых выбарах партыя выйграла больш чым у два разы больш галасоў другой па велічыні партыі Цэнтра і стала самай вялікай партыяй, выйграўшы 110 з 397 месцаў^[2].

< 1907   1919 >
Парламенцкія выбары ў Германіі (1912)

12 студзеня 1912 года
Яўка:	84,9%
Партыя:	СДПГ	Партыя цэнтра	Нацыянал-ліберальная партыя
Мінулая колькасць месцаў:	43	105	54
Месцаў атрымана:	110 (▲67)	91 (▼14)	45 (▼9)
Галасоў:	4 250 400 (34,8%)	1 996 800 (16,4%)	1 662 700 (13,6%)
Змена долі галасоў:	▲5,8%	▼3,0%	▼0,9%
Партыя:	Прагрэсіўная народная партыя	Нямецкая кансерватыўная партыя	Польская партыя
Мінулая колькасць месцаў:	49	60	20
Месцаў атрымана:	42 (▼7)	43 (▼17)	18 (▼2)
Галасоў:	1 497 000 (12,3%)	1 126 300 (9,2%)	441 600 (3,6%)
Змена долі галасоў:	▲1,4%	▼0,2%	▼0,3%
Вынікі выбараў у Рэйхстаг (1912)

Расклад сіл ва ізноў абраным рэйхстагу зрабіў магчымым кааліцыю большасці з партый, варожых або амбівалентных кіруючым элітам Германскай імперыі, — сацыял-дэмакратаў, партыі цэнтра і лева-ліберальных прагрэсістаў. Следствам гэтай магчымасці можна было ўбачыць вотум недаверу ўраду Тэабальд фон Бэтман-Гольвега па справе Саверна ў 1913 годзе і Пастанову аб міры Рэйхстага 1917 года. Тым не менш Цэнтр і прагрэсісты не жадалі дзейнічаць паслядоўна ў апазіцыі, у выніку чаго ўрад у значнай ступені свабодна дзейнічаў паводле свайго меркавання.

Некаторыя гісторыкі, такія як Фрыц Фішэр, выказалі здагадку, што Першая сусветная вайна была часткова вынікам стратэгіі кансерватыўных прускіх юнкераў, каб справіцца з гэтым вынікам^[3]. Імкнучыся ўзмацніць падтрымку кансерватыўных партый і палітыкі, каб адцягнуць насельніцтва ад СПД, яны спадзяваліся падняць патрыятызм у знешнім канфлікце з Расіяй ці іншай усходнееўрапейскай дзяржавай, такой як Сербія. Іншыя аўтары, такія як Найл Фергюсан, лічаць, што нямецкія кансерватары былі амбівалентныя ў вайне, баючыся, што страты ў вайне будуць мець катастрафічныя наступствы, і нават паспяховая вайна можа адштурхнуць насельніцтва, калі яна будзе доўгай або цяжкай^[4].

Абраны на гэтых выбарах дэпутат ад Меца і член СДПГ Жорж Вайль перабег у Францыю ў пачатку Першай сусветнай вайны.

Вынікі

Партыя	Галасоў	%	Месцаў	+/–
Сацыял-дэмакратычная партыя Германіі	4 250 400	34,8	110	▲67
Партыя цэнтра	1 996 800	16,4	91	▼14
Нацыянал-ліберальная партыя	1 662 700	13,6	45	▼9
Прагрэсіўная народная партыя	1 497 000	12,3	42	▼7
Нямецкая кансерватыўная партыя	1 126 300	9,2	43	▼17
Польская партыя	441 600	3,6	18	▼2
Свабодна-кансерватыўная партыя	367 200	3,0	14	▼10
Эканамічны саюз	304 600	2,5	10	▲5
Эльзас-Латарынгская партыя	162 000	1,3	9	▲2
Нямецка-Гановерская партыя	84 600	0,8	5	▲4
Нямецкая рэфармісцкая партыя	51 900	0,4	3	новая партыя
Дацкая партыя	17 000	0,1	1	0
Нямецкая аграрная ліга	245 100	2,0	2	▼6
Баварскі сялянскі саюз			2	▲1
Іншыя			2	▼1
Несапраўдных галасоў	53,100	–	–	–
Усяго	12 260 600	100	397	0
Зарэгістравана выбаршчыкаў/яўка	13 352 900	84,9	–	–
Крыніца: Nohlen & Stöver, DGDB

Зноскі

1. Nohlen & Stöver, pp. 774—789
2. Nohlen & Stöver, p. 789
3. Germany's Aims in the First World War  (англ.). — W. W. Norton & Company  (англ.), 1961. — ISBN 0-393-09798-6.
4. The Pity of War: Explaining World War I. — New York: Basic Books, 1999. — ISBN 0-465-05712-8.