Серафім Сароўскі

Серафім Сароўскі, свецкае імя Прохар Ісідаравіч Машнін (19 (30) ліпеня 1754, Курск — 2 (14) студзеня 1833, Сароў) — іераманах Сароўскага манастыра, заснавальнік і апякун Дзівееўскага жаночага манастыра. Услаўлены Рускай праваслаўнай царквой у 1903 годзе ў ліку прападобных ініцыятывай імператара Мікалая II. Вялікі падзвіжнік Рускай царквы і адзін з найбольш ушанаваных манахаў у яе гісторыі.

Серафім Сароўскі
руск.: Прохор Исидорович Мошнин
Род дзейнасці	манах, праваслаўны святар, праваслаўны манах
Дата нараджэння	19 (30) ліпеня 1754
Месца нараджэння	Курск, Расійская імперыя
Дата смерці	2 (14) студзеня 1833 (78 гадоў)
Месца смерці	Сароў, Гарадская акруга ЗАТУ горад Сароў[d], Горкаўская вобласць
Месца пахавання	Ніжагародская вобласць
Грамадзянства	Расійская імперыя
Веравызнанне	праваслаўе
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Серафім корміць мядзведзя (фрагмент літаграфіі «Шлях у Сароў», 1903).

У жыціях прападобнага Серафіма, складзеных рознымі аўтарамі, расказваюцца дзве падзеі з яго ранніх гадоў. Першае, калі сямігадовым ён упаў са званіцы будаванага тады Сергіева-Казанскага кафедральнага сабора на месцы згарэлага раней храма ў імя Сергія Раданежскага, але застаўся цэлы. Другая, калі дзесяцігадовым цяжка захварэў і ўбачыў у сне Божую Маці, якая абяцала яго вылечыць. Пасля таго, як падчас хроснага ходу паўз яго дом пранеслі Курскі-Карэнны абраз Божай Маці і маці Прохара вынесла сына, каб ён прыклаўся да абраза, Прохар пачаў адужваць і неўзабаве адужаў^[1].

Тысячу дзён і тысячу начэй Серафім правёў у подзвігу стоўпніцтва на валуне. Некаторыя з тых, хто прыходзіў да яго па духоўную раду, бачылі вялізнага мядзведзя, якога прападобны карміў хлебам з рук (па словах самога Серафіма, мядзведзь увесь час прыходзіў да яго, але вядома, што прападобны карміў і іншых жывёл)^[2].