Серафім Сароўскі

Серафім Сароўскі (у свеце Прохар Ісідаравіч Машнін, у некаторых крыніцах — Машнін; 19 (30) ліпеня 1754 (або 1758, або 1759), Курск, Курскі павет, Белгародская губерня, Расійская імперыя — 18 Сароў, Цемнікаўскі павет, Тамбоўская губерня, Расійская імперыя) - іераманах Сароўскага манастыра, заснавальнік і заступнік Дзівееўскай жаночай абіцелі. Услаўлены Рускай праваслаўнай царквой у 1903 годзе ў ліку прападобных па ініцыятыве імператара Мікалая II. Вялікі падзвіжнік Рускай царквы і адзін з найбольш ушанаваных манахаў у яе гісторыі.

Серафім корміць мядзведзя. Фрагмент літаграфіі Шлях у Сароў, 1903

У жыццях прападобнага Серафіма, складзеных рознымі аўтарамі, расказваюцца дзве падзеі з яго ранніх гадоў. Першае, калі ва ўзросце сямі гадоў ён упаў са званіцы які будуецца Сергіева-Казанскага кафедральнага сабора на месцы згарэлага раней храма Прэпадобнага Сергія Раданежскага, але застаўся цэлы. Другая падзея, калі ва ўзросце каля дзесяці гадоў, цяжка захварэўшы, ён убачыў у сне Божую Маці, якая абяцала яго вылечыць. Пасля таго, як падчас хроснага ходу міма яго дома пранеслі Курскі Карэнны абраз Божай Маці, і маці Прохара вынесла яго, каб ён прыклаўся да абраза, Прохар пачаў папраўляцца і неўзабаве выправіўся^[1].