Сефевідская дзяржава

Сефевідская дзяржава, або Сефевідская Персія^[1][2] (азерб.: Səfəvilər dövləti, перс.: دولت صفویه) — гістарычная дзяржава, створаная кызылбашскай племянной канфедэрацыяй пад кіраўніцтвам шэйха Ісмаіла I. Існавала з 1501 па 1722 год і займала тэрыторыі сучасных Азербайджана, Ірана, Арменіі, Грузіі, Туркменістана, Афганістана, Ірака, усходняй Турцыі, Кувейта, Бахрэйна, часткі Пакістана, поўдня Узбекістана і Таджыкістана, усходу Сірыі і поўдня Расіі (Дзербент).

Гістарычная дзяржава
Сефевідская дзяржава
Сцяг Герб
1501 — 8 сакавіка 1736
Сталіца	Тэбрыз Казвін Ісфахан
Мова(ы)	азербайджанская мова, персідская, грузінская мова, адыгскія мовы[d], армянская мова і кабардзінская мова
Афіцыйная мова	персідская
Рэлігія	шыіты
Грашовая адзінка	Abbasi[d], Дынар і Персідскі туман[d]
Плошча	2 850 000 км²
Насельніцтва	20 000 000 чал.
Форма кіравання	тэакратыя, манархія і абсалютная манархія
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Заваёвы Ісмаіла I часткова абумоўлены яго прэтэнзіямі на тэрыторыі дынастыі Ак-Каюнлу па маці і супрацьстаяннем з Асманскай імперыяй. З прычыны таго Сефевіды стварылі геаграфічную аснову для сучаснага Ірана, хоць гэты погляд крытыкуецца за анахранізм і ігнараванне цюркскага элемента ў стварэнні дзяржавы^[3].