Сяргей Канстанцінавіч Паўловіч

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Паўловіч.

Сяргей Канстанцінавіч Паўло́віч^[2] (13 (25) верасня 1875, в. Восаўцы, Кобрынскі павет, Гродзенская губерня, цяпер Драгічынскі раён, Брэсцкая вобласць — 16 верасня 1940, Вільня; Псеўданім: Паляшук) — беларускі педагог, публіцыст, грамадскі і культурны дзеяч.

Сяргей Канстанцінавіч Паўловіч
Асабістыя звесткі
Псеўданімы	Паляшук[1]
Дата нараджэння	25 верасня 1875(1875-09-25)
Месца нараджэння	Восаўцы, Кобрынскі павет, Гродзенская губерня, Літоўскае генерал-губернатарства, Расійская імперыя
Дата смерці	16 верасня 1940(1940-09-16) (64 гады)
Месца смерці	Вільня, Літоўская ССР, СССР
Пахаванне	Свята-Ефрасіннеўскія могілкі
Грамадзянства	Расійская імперыя  Польская Рэспубліка  СССР
Альма-матар	Віленская духоўная семінарыя Кіеўская духоўная акадэмія
Месца працы	Віленская беларуская гімназія
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	публіцыст, перакладчык, педагог, багаслоў
Мова твораў	беларуская
Грамадская дзейнасць
Член у	Беларускае навуковае таварыства Таварыства беларускай школы
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы

С. Паўловіч у першым радзе другі справа

Біяграфія

З духоўнага саслоўя.

Скончыў праваслаўную Віленскую духоўную семінарыю, Кіеўскую духоўную акадэмію (1899). Працаваў у царкоўных установах, у 1909—1913 гадах выкладчыкам мужчынскай 4-класнай настаўніцкай семінарыі, рэальнага вучылішча Іопшынай, прыватнай жаночай гімназіі Анісімавай у Рагачове Магілёўскай губерні (1909—1912), у 1913—1918 гадах інспектарам народных школ Ваўкавыскага павета Гродзенскай губерні.

З пачатку 1920-х гадоў жыў у Вільні. Член Беларускага навуковага таварыства; адзін з кіраўнікоў Таварыства беларускай школы. У 1925—1928 гадах настаўнік і дырэктар Віленскай беларускай гімназіі.

Прапагандаваў ідэі працоўнай школы. Аўтар беларускіх школьных падручнікаў і вучэбных дапаможнікаў. Актыўна выступаў супраць паланізацыі. Крытыкаваў прымусовае ўвядзенне ў беларускіх школах лацінкі (брашура «Некалькі ўваг аб беларускім „Лемантары“ Ст. Любіч-Маеўскага», 1929), але сам таксама карыстаўся лацінкай (буквар «Zasieúki», 1937). Выдаў першы ў найноўшай гісторыі беларускамоўны праваслаўны малітваслоў.

Арыштоўваўся польскімі ўладамі ў 1930 і 1933 гадах. У 1937 годзе буквар Паўловіча «Zasieúki» канфіскаваны польскай паліцыяй.

У 1937 годзе выдаваў (або рэдагаваў^[2]) часопіс для дзяцей «Снапок».

У публіцыстыцы (найперш на старонках часопісу «Беларускі летапіс») шмат увагі надаваў пытанням самаадукацыі і хатняга выхавання, культурна-асветнай рабоце, рэлігійнай адукацыі.

Бібліяграфія

• Свяшчэнная гісторыя Старога Завету. — Вільня, 1926;
• Пазашкольная асвета. Культурна-асветная праца ў гуртках ТБШ. — Вільня, 1928;
• Пішы самадзейна: Развіццё навыку самастойнага пісьма. Ч. 1. — Вільня, 1928;
• Метадычныя ўвагі да пасобніка «Пішы самадзейна». — Вільня, 1929;
• Свяшчэнная гісторыя Новага Завету. — Вільня, 1936;
• Першыя зерняткі. — Вільня, 1936.

Зноскі