Сяргей Антонавіч Клычкоў

Сяргей Антонавіч Клычкоў (руск.: Сергей Антонович Клычков 1 (13) ліпеня 1889^[1], Q18775428?, Талдамскі раён^[d] — 8 кастрычніка 1937(1937-10-08)^[2][1], Масква) — рускі паэт, празаік і перакладчык.

Сяргей Антонавіч Клычкоў
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	1 (13) ліпеня 1889[1]
Месца нараджэння	Q18775428?, Гарадское паселішча Талдам[d], Талдамскі раён[d], Маскоўская вобласць
Дата смерці	8 кастрычніка 1937(1937-10-08)[2][1] (48 гадоў)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР
Грамадзянства	Расійская імперыя  СССР
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік, паэт, перакладчык
Гады творчасці	з 1906
Жанр	паэзія
Мова твораў	руская
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і шаўца, старавер.

Удзельнічаў у рэвалюцыі 1905 года, у 1906 напісаў шэраг вершаў на рэвалюцыйныя тэмы. Раннія вершы Клычкова былі ўхваленыя С. А. Гарадзецкім. У 1908 годзе з дапамогай М. І. Чайкоўскага выехаў у Італію, дзе пазнаёміўся з Максімам Горкім. Паэт вучыўся на гісторыка-філалагічным факультэце Маскоўскага ўніверсітэта (а пасля — на юрыдычным; выключаны ў 1913), затым, падчас Першай сусветнай вайны, адправіўся на фронт; вайну скончыў у званні прапаршчыка. У 1919—1921 гадах жыў у Крыме, дзе ледзь не быў расстраляны (махноўцами, затым белагвардзейцамі). У 1921 годзе пераехаў у Маскву, супрацоўнічаў у асноўным у часопісе «Красная новь».

У 1937 годзе Сяргей Клычкоў быў арыштаваны па ілжывым абвінавачванні, 8 кастрычніка 1937 года прысуджаны да смяротнай кары і ў той жа дзень расстраляны.

У 1956 годзе рэабілітаваны. У даведцы аб рэабілітацыі паказаная няправільная дата смерці — 21 студзеня 1940 года, якая перайшла ў некаторыя выданні.

Творчасць

Друкаваўся з 1908 года.

Ранняя паэзія прасякнута рамантычным светаадчуваннем, у аснове якога непрыняцце «індустрыяльнай» цывілізацыі (зборнікі «Песні», 1911; «Патаемны сад», 1913). Вершы ранніх паэтычных зборнікаў Клычкова шмат у чым сугучныя з вершамі паэтаў «новасялянскага» кірунку — Ясеніна, Клюева, Ганіна, Арэшына і інш. Распрацоўваў матывы рускай казкі, пераасэнсоўваў іх у духу сімвалізму. У паэзіі пераважаюць сузіральнасць, мары пра недасяжнае. У празаічных творах сумяшчаў рэальнае з фантастычным, што стварала атмасферу казачнага побыту, дзе героі — самотныя летуценнікі, дзівакі, праўдашукальнікі.

Раннія клычкоўскія тэмы былі паглыбленыя і развітыя ў далейшых зборніках «Дубраўна» (1918), «Хатнія песні» (1923), «Госць цудоўны» (1923), «У гасцях у жураўлёў» (1930), у вершах адбіліся ўражанні Першай сусветнай вайны, разбурэнне вёскі; адным з асноўных выяў становіцца выява самотнага, валачашчага вандроўніка. У паэзіі Клычкова з’явіліся ноты роспачы, безвыходнасці, выкліканыя непрыняццем савецкай рэчаіснасці, імкненне да даўніны, матывы несуцешнасці і песімізму.

Клычковым напісаныя тры раманы — сатырычны «Цукровы немец» (1925; у 1932 годзе выйшаў пад назвай «Апошні Лель»), казачна-міфалагічны «Чертухінскі балакір» (1926), «Князь мера» (1928). Выступаў Клычков і з крытычнымі артыкуламі («Лысая гара», 1923; «Сцвярджэнне прастаты», 1929), перакладамі (у 1930-х; перакладаў эпасы народаў СССР, народныя песні і паданні; перакладаў творы шматлікіх грузінскіх паэтаў — Г. Леанідзэ, Важа Пшавела і інш., перавёў знакамітую паэму Шата Руставелі «Віцязь у тыгравай шкуры»).

Ушанаванне памяці

На радзіме паэта, у сяле Дуброўкі Талдомскага раёна Маскоўскай вобласці, дзейнічае мемарыяльны музей Клычкова.