Тральшчык

Тра́льшчык^[1][2][3] — карабель спецыяльнага прызначэння, задачай якога з’яўляецца пошук, выяўленне і знішчэнне марскіх і рачных мін з дапамогай мінных тралаў і праводка караблёў (суднаў) праз мінныя загароды. З’яўляюцца асноўным складнікам мінна-тральных сіл ВМФ (ВМС) многіх дзяржаў. У асобных выпадках функцыі тральшчыкаў выконваюць верталёты^[4].

Тральшчык
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Тральшчык праекта 254 СССР

Базавыя тральшчыкі праекта 1265. Крайні справа — тральшчык «Ядрын»

У залежнасці ад водазмяшчэння, ўзбраення, мараходнасці, аўтаномнасці і іншых тактыка-тэхнічных характарыстык тральшчыкі падзяляюцца на

• эскадраныя (будаваліся да Другой сусветнай вайны для дзеянняў з эскадрамі баявых караблёў у аддаленых раёнах^[4][5]);
• марскія (водазмяшчэннем 660—1300 тон для дзеянняў у аддаленых марскіх раёнах^[4]);
• базавыя (водазмяшчэннем да 600 тон, для дзеянняў у прыбярэжных і шхерных раёнах^[4]);
• рэйдавыя (водазмяшчэннем да 250 тон, для дзеянняў у на рэйдах, у бухтах, гаванях^[4]);
• рачныя (водазмяшчэннем да 100 тон, для дзеянняў на рэках, азёрах, вадасховішчах^[4]);
• катары-тральшчыкі, катарныя тральшчыкі (водазмяшчэннем да 50 тон, для барацьбы з мінамі на ўнутраных рэйдах, абароны ад мін марскіх і рэйдавх тральшчыкаў^[4]).

Хуткасць да 18 вузлоў (33 км/г), аўтаномнасць плавання 7—15 сутак, далёкасць плавання да 1500 (да 3000—5000^[1]) міль^[4][5]. Галоўнае ўзбраенне — апаратура пошуку, мінныя тралы, шукальнікі-знішчальнікі мін. Таксама тральшчыкі маюць на ўзбраенні малакаліберныя артылерыйскія і зенітныя ўстаноўкі, кулямёты, пускавыя ўстаноўкі ракет, бомбакідальнікі^[1].

Тральшчыкі абсталёўваюць маламагнітнымі дызельнымі рухавікамі^[1]. Іх карпусы робяць з немагнітных сплаваў, шклопластыкаў, драўніны і іншых маламагнітных і немагнітных матэрыялаў.

Гісторыя

Упершыню тральшчыкі выкарыстаны Рускім Імператарскім Флотам ў Порт-Артуры ў 1904 годзе ў час Руска-японскай вайны 1904—1905 гадоў^[4].

Гл. таксама

• Траленне
• Мінны загараджальнік