Уладзімір Пятровіч Кульваноўскі

Уладзі́мір Пятро́віч Кульвано́ўскі (15 жніўня 1918^[1], Мінск — 4 лістапада 2003, Мінск, Беларусь) — беларускі тэатральны мастак^[1].

Уладзімір Пятровіч Кульваноўскі
Дата нараджэння	15 жніўня 1918(1918-08-15)
Месца нараджэння	Мінск, Мінскі павет, Мінская губерня
Дата смерці	4 лістапада 2003(2003-11-04) (85 гадоў)
Месца смерці	Мінск, Беларусь
Грамадзянства	Беларуская ССР  Беларусь
Жонка	Іна Мікалаеўна Боткіна[d]
Род дзейнасці	мастак, сцэнограф
Месца працы	Нацыянальны акадэмічны Вялікі тэатр оперы і балета Рэспублікі Беларусь
Жанр	пейзаж
Вучоба	Віцебскае народнае мастацкае вучылішча
Мастацкі кірунак	рэалізм
Вядомыя працы	«Замчышча», «Няміга», «Каля гарадской брамы», «Перад асадай»
Уплыў	Іван Восіпавіч Ахрэмчык, Валянцін Канстанцінавіч Дзежыц і Леў Мееравіч Лейтман
Член у	Беларускі саюз мастакоў
Узнагароды

Біяграфія

У 1934 годзе паступіў у Віцебскае мастацкае вучылішча, якое скончыў у 1938 годзе. Вучыўся ў І.В. Ахрэмчыка, В.К. Дзежыца, Л.М. Лейтмана. З 1938 года працаваў у Вялікім тэатры оперы і балета. Удзельнічаў у мастацкіх выставах з 1939 года.

Падчас Вялікай Айчыннай вайны жыў у акупаваным Мінску. Пасля вызвалення Мінска, 7 ліпеня 1944 года Уладзімір Кульваноўскі быў прызваны ў Чырвоную армію, на 3-ці Беларускі фронт. 6 жніўня 1944 года ў баях у раёне горада Сувалкі быў паранены ў грудзі і ў левую руку, у выніку чаго стаў інвалідам. За праяўленую мужнасць быў узнагароджаны Ордэнам Чырвонай Зоркі^[2][3].

З 1959 года член Беларускага саюза мастакоў. У 1968 годзе ў гонар 50-годдзя Уладзіміра Пятровіча была арганізавана персанальная юбілейная выстаўка^[4][5], у 1983 годзе адбылася персанальная выстаўка з нагоды 65-годдзя мастака.

Асноўныя творы

Працаваў у галіне сцэнаграфіі. Сярод тэатральных твораў эскізы дэкарацый і касцюмаў да спектакляў^[1]:

• «Міхась Падгорны» Я. Цікоцкага (1953)^[6]
• «Трубадур» Дж. Вердзі (1955, 1964)
• «Шукальнікі жэмчугу» Ж. Бізэ (1956)
• «Манон» Ж. Маснэ (1958)
• «Падстаўная нявеста» Г. Вагнера (1958)
• «Церам-церамок» І. Польскага (1961)
• «Кето і Катэ» В. Далідзе (1962)
• «Князь Ігар» А. Барадзіна (1977)
• «Севільскі цырульнік» Дж. Расіні

Працаваў таксама ў жывапісе і графіцы. Стварыў серыю графічных лістоў, прысвечаных старажытнаму Мінску^[1]. Сярод іх графічныя лісты «Замчышча», «Няміга», «Каля гарадской брамы», «Перад асадай». З’яўляецца аўтарам жывапісных лірычных пейзажаў.

28 твораў Уладзіміра Кульваноўскага захоўваецца ў фондах Музея гісторыі тэатральнай і музычнай культуры^[7]. Працы мастака таксама знаходзяцца ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі і фондах Беларускага саюза мастакоў.

Асабістае жыццё

У лютым 1947 года ажаніўся з Інай Мікалаеўнай Боткінай^[d] (1927 — 2008), унучкай украінскага кампазітара Ф.І. Ваячака. Меў пяцёх дзяцей: Барыса (1947 — 1947), Пятра (1950 — 1953), Кацярыну (1955 — 1989), Аляксандру (нар. 1956), Вікторыю (нар. 1963)^[8].

Ушанаванне памяці

У 2023 годзе ў Музеі гісторыі тэатральнай і музычнай культуры адбылася выстава «Мастак у люстэрку сцэны», прысвечаная 105-годдзю з дня нараджэння мастака^[7].