Уладзіслаў Казлоўскі

Уладзіслаў Казлоўскі (29 чэрвеня 1896, в. Залессе Саколкаўскага пав. Гродзенскай губ., цяпер Польшча — 13 лістапада 1943, Мінск; Псеўданімы: Казлоўшчык) — беларускі грамадска-палітычны дзеяч, паэт, публіцыст.

Уладзіслаў Казлоўскі
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	29 чэрвеня 1896(1896-06-29)
Месца нараджэння	Залессе[d], Сакольскі павет, Гродзенская губерня, Літоўскае генерал-губернатарства, Расійская імперыя
Дата смерці	13 лістапада 1943(1943-11-13) (47 гадоў)
Месца смерці	Мінск, Генеральная акруга Беларусь, Рэйхскамісарыят Остланд
Пахаванне	Кальварыйскія могілкі
Грамадзянства	Расійская імперыя  БНР  Польская Рэспубліка  Рэйхскамісарыят Остланд  Беларусь
Альма-матар	Віленская каталіцкая духоўная семінарыя Віленскія беларускія настаўніцкія курсы (1919)
Месца працы	Беларускі інстытут гаспадаркі і культуры Новы шлях Беларуская газета
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	публіцыст, журналіст, палітык, паэт, ваенны
Грамадская дзейнасць
Партыя	Беларуская нацыянал-сацыялістычная партыя
Член у	Беларускі нацыянальны камітэт, Вільня Беларуская народная самапомач Беларуская нацыянал-сацыялістычная партыя
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Казлоўскі.

Біяграфічныя звесткі

Вучыўся ў Віленскай каталіцкай духоўнай семінарыі. У час вучобы (1916-19) далучыўся да беларускага нацыянальнага руху. Скончыў Віленскія беларускія настаўніцкія курсы (1919), пасля заканчэння курсаў спрабаваў арганізаваць беларускія школы на Сакольшчыне. Вярнуўшыся ў Вільню, уваходзіў у ЦК Беларускай сялянскай партыі, быў інструктарам мінскага Беларускага нацыянальнага камітэта па арганізацыі нацыянальнага і кааператыўнага жыцця ў Ігуменскім павеце. У маі 1920 Беларускай вайсковай камісіяй накіраваны ў школу падхарунжых у Варшаве, пасля заканчэння якой прызначаны інструктарам у 1-ы батальён беларускіх стральцоў, эвакуіраваны з Мінска ў Лодзь. 3 1921 служыў у польскім войску, адначасова браў удзел у беларускім нацыянальным руху. Адзін з лідараў яго правага радыкальнага крыла.

У 1930 звольніўся ў запас у званні паручніка, пераехаў у Вільню і распачаў грамадска-палітычную і літаратурную дзейнасць. У 1930-х актыўна працаваў у Вільні ў беларускіх нацыянальных арганізацыях і ўстановах. Быў сакратаром Беларускага нацыянальнага камітэта, Цэнтральнага ўрада Беларускага інстытута гаспадаркі і культуры. Адзін з арганізатараў і сакратар Беларускай нацыянал-сацыялістычнай партыі (БНСП), у 1933—1937 гадах рэдактар партыйнай газеты «Новы шлях». У 1939-40 сакратар Беларускай групы дапамогі пацярпелым ад вайны пры Літоўскім Чырвоным Крыжы, у ліпені 1941 скарбнік Беларускага нацыянальнага камітэта ў Вільні. Летам 1941 спрабаваў аднавіць дзейнасць БНСП, але не атрымаў на гэта дазволу нямецкіх акупацыйных уладаў.

Рэдакцыя «Беларускай газеты» і «Голасу вёскі». Сядзяць (злева направа): Уладзіслаў Казлоўскі, Наталля Арсеннева, Аляксей Сянкевіч. Стаяць (злева направа): Уладзімір Кушаль, Антон Адамовіч, Караленка. Мінск, снежань 1942 г.

У 1941—1943 у Мінску быў рэдактарам «Беларускай газэты». У сваіх публіцыстычных артыкулах распрацоўваў ідэалогію беларускага нацыянал-сацыялізму, выступаў з антысеміцкімі матэрыяламі. На кватэры У. Казлоўскага 5 сакавіка 1943 года быў забіты Фабіян Акінчыц, праз некалькі месяцаў (13 лістапада 1943) савецкія партызаны Іван Шнігір і Канстанцін Немчык у рэдакцыі «Беларускай газэты» забілі і У. Казлоўскага^[1]. У. Казлоўскі пахаваны на Кальварыйскіх могілках.

Аўтар шэрагу кніг па фізічным выхаванні, паэтычных зборнікаў.

Бібліяграфія

• Фізічнае выхаванне грамадзянства. Вільня, 1927;
• Аб фізічным выхаванні ў беларусаў. Вільня, 1928;
• Беларускія народныя песні з Сакольскага павету. Вільня, 1930;
• Плач Беларускай Старонкі Маткі па дзетках сваіх рэнегатах. Вільня, 1930;
• Путы кахання. Вільня, 1932;
• Шляхам змагання. Вільня, 1935;
• Казюк на кірмашы: Вершаванае апавяданне з Казюковага кірмашу ў Вільні. Вільня, 1940.

Зноскі

1. Немчык быў арыштаваны і загінуў, Шнігіру ўдалося ўцячы.