Фрыдрых Мерц

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Мерц.

Фрыдрых Мерц (ням.: Friedrich Merz; нар. 11 лістапада 1955(1955-11-11)^[1][2], Брылон, Паўночны Рэйн-Вестфалія^[3]) — нямецкі палітык і лідар Хрысціянска-дэмакратычнага саюза (ХДС). Пасля перамогі ХДС/ХСС на парламенцкіх выбарах, 6 мая 2025 года заступіў на пасаду Федэральнага канцлера Германіі.

Фрыдрых Мерц
ням.: Friedrich Merz
член бундэстага Германіі[d] 10 лістапада 1994 — 26 кастрычніка 1998
дэпутат Еўрапейскага парламента 25 ліпеня 1989 — 18 ліпеня 1994
11-ы старшыня фракцыі ХДС/ХСС у Бундэстагу[d] 29 лютага 2000 — 24 верасня 2002
член бундэстага Германіі[d] з 26 кастрычніка 2021
член бундэстага Германіі[d] 18 кастрычніка 2005 — 27 кастрычніка 2009
член бундэстага Германіі[d] 17 кастрычніка 2002 — 18 кастрычніка 2005
член бундэстага Германіі[d] 26 кастрычніка 1998 — 17 кастрычніка 2002
старшыня ХДС[d] з 22 студзеня 2022
Папярэднік	Армін Лашэт
член бундэстага Германіі[d] з 25 сакавіка 2025
10-ы федэральны канцлер Германіі з 6 мая 2025
Папярэднік	Олаф Шольц
Нараджэнне	11 лістапада 1955(1955-11-11)[1][2] (69 гадоў) Брылон, Brilon District[d], адміністрацыйная акруга Арнсберг, Паўночны Рэйн-Вестфалія, ФРГ[3]
Бацька	Joachim Merz[d]
Маці	Paula Merz[d]
Жонка	Charlotte Merz[d][4]
Дзеці	Philippe Merz[d]
Веравызнанне	каталіцтва
Партыя	Хрысціянска-дэмакратычны саюз Германіі[4]
Член у	Атлантычны мост[d] Трохбаковая камісія[d] KDStV Bavaria Bonn[d] Initiative Neue Soziale Marktwirtschaft[d] наглядальны савет[d] наглядальны савет[d] наглядальны савет[d] наглядальны савет[d][5]
Адукацыя	Бонскі ўніверсітэт Gymnasium Petrinum[d] (1971) Q97397282? (1975) Марбургскі ўніверсітэт
Дзейнасць	палітыка[6], права[6], justice and judicial activities[d][6], менеджмент[6] і лабізм[6]
Месца працы	Mayer Brown[d] BlackRock[d] Verband der Chemischen Industrie e.V.[d]
Аўтограф
Узнагароды	Ордэн за барацьбу з сур’ёзнасцю[d] (2006)
Сайт	friedrich-merz.de (ням.)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ранняе жыццё

Нарадзіўся 11 лістапада 1955 года ў мястэчку Брылан у Германіі^[7]. Яго бацька Ёахім працаваў суддзёй і быў сябрам Хрысціянска-дэмакратычнага саюза. яго маці паходзіла з французскіх гугенотаў, а дзед з матчынага боку быў мэрам Брылана. Сам Фрыдрых з'яўляецца каталіком^[8][9][10].

Па заканчэнні школы ў 1975 годзе Мерц праходзіў вайсковую службу, стаўшы артылерыстам. З 1976 года вывучаў права дзякуючы стыпендыі з Фонду Конрада Адэнаўэра спачатку ў Бонскім універсітэце, а пазней у Марбургскім універсітэце. У Боне стаў сябрам рымска-каталіцкага студэнцкага брацтва, заснаванага ў 1844 годзе. Пасля заканчэння ўніверсітэтаў працаваў суддзёй у Саарбрукене. У 1986 годзе ён пакінуў пасаду суддзі, каб з 1986 па 1989 гады працаваць адвакатам у Нямецкай асацыяцыі хімічнай прамысловасці ў Боне і Франкфурце^[11].

Кар’ера

Пачатак палітычнай дзейнасці

Мерц падчас выбарчай кампаніі ў Еўрапарламент 1989 года.

У 1972 годзе, у веку сямнаццаці гадоў, стаў сябрам моладзевага крыла ХДС^[7]. У 1980 годзе стаў прэзідэнтам Брыланскага аддзялення моладзевай арганізацыі партыі. У 1989 годзе балатаваўся ад партыі ў Еўрапарламент, стаўшы дэпутатам на адзін тэрмін да 1994 года. Уваходзіў у склад камітэту па эканамічных і валютных справах, а таксама быў залучаны ў дэлегацыю парламента па сувязях з Мальтай. Пасля федэральных выбараў у Германіі ў 1994 годзе стаў дэпутатам Бундэстагу ад сваёй выбарчай акругі Гохзаўэрланд. У першы тэрмін далучыўся да фінансавага камітэта.

У кастрычніку 1998 года Мерц стаў віцэ-старшынёй, а ў лютым 2000 года старшынёй парламенцкай групы ХДС/ХСС (разам з Міхаэлем Глосам), замяніўшы на гэтай пасадзе Вольфганга Шойбле. У гэтай якасці быў лідарам апазіцыі ў Бундэстагу падчас першага тэрміна канцлера Герхарда Шрэдэра. Напярэдадні федэральных выбараў 2002 года Эдмунд Штойбер уключыў Мерца ў склад свайго ценявога кабінету дзеля кампаніі хрысціянскіх дэмакратаў. Мерц быў экспертам Штойбера па фінансавых рынках і нацыянальным бюджэце^[12]. У 2006 годзе быў адным з дзевяці парламентарыяў, якія падалі скаргу ў Федэральны канстытуцыйны суд супраць раскрыцця дадатковых крыніц прыбыткаў, але скарга была безвыніковай^[13]. У 2007 годзе Мерц абвясціў, што не будзе балатавацца на палітычныя пасады на выбарах 2009 года.

Праца ў прыватным сектары

Пасля таго, як пайшоў з палітыкі, Мерц працаваў карпаратыўным адвакатам. Сярод розных прац уваходзіў у назіральныя рады аэрапорта Кёльн—Бон, футбольнага клуба «Барусіі» (Дортмунд) і Нямецкай біржы. У 2012 годзе ён далучыўся да выбарчай групы Норберта Рэтгена на выбарах у Паўночным Райне — Вестфаліі ў якасці дарадцы па эканамічнай палітыцы^[14].

Вяртанне ў палітыку

У 2017 годзе на імпрэзе Мюнхенскага міжнароднага прэсавага клуба.

Пасля таго, як Ангела Меркель заявіла аб сваім намеры сысці з пасады лідара партыі ХДС, Мерц абвясціў, што будзе балатавацца на наступных выбарах кіраўніцтва партыі ў 2018 годзе^[15]. Ягоную кандыдатуру прасоўваў Шойбле^[16]. 7 снежня 2018 года ў другім туры выбараў лідара Мерц атрымаў паражэнне ад Анегрэт Крамп-Карэнбаўэр^[15][17]. У 2021 годзе ён яшчэ раз спрабаваў стаць старшынёй партыі, але зноў не даў рады. Напярэдадні федэральных выбараў ў 2021 годзе Патрык Зэнсбург не здолеў заручыцца падтрымкай сваёй партыі. У выніку Мерц замест гэтага замяніў яго, вярнуўшыся ў Бундэстаг пасля 12-гадовай адсутнасці^[18].

У тым жа 2021 годзе адбыліся новыя выбары на пасаду лідара партыі, дзе ўжо з трэцяй спробы палітык стаў старшынёй партыі.

Погляды

Мерц займаецца пытаннямі эканомікі, замежнай і сямейнай палітыкі і бяспекі. Ён характарызуе сябе як сацыяльна-кансерватыўнага і эканамічна ліберальнага палітыка. Палітык разглядаецца як прадстаўнік традыцыйнага кансерватыўнага і прадпрымальніцкага крылаў ХДС^[19]. Будучы маладым палітыкам у 1970-х і 1980-х гадах, ён быў перакананым прыхільнікам-антыкамуністам. яго кніга «Адважвайцеся на большы капіталізм» абараняе эканамічны лібералізм. Мерц быў старшынёй асацыяцыі Атлантык-Бруке, якая спрыяе нямецка-амерыканскаму паразуменню і атлантызму і з’яўляецца перакананым прыхільнікам Еўрапейскага Саюза і НАТА. У той час як Мерц, як лідар апазіцыі, запатрабаваў ад нямецкага ўрада Олафа Шольца паставіць нямецкія крылатыя ракеты Taurus ва Украіну^[20]. Сам ён заяўляў, што не абавязкова пастаўляў бы гэтыя ракеты, калі б сам быў канцлерам.

Валодае не толькі роднай нямецкай мовай, але яшчэ размаўляе па-французску і па-англійску^[21].