Хейке Камерлінг-Онес

Хейке Камерлінг-Онес, таксама Гейке Камерлінг-Онес^[11] (нідэрл.: Heike Kamerlingh Onnes; 21 верасня 1853, Гронінген - 21 лютага 1926, Лейдэн) — галандскі фізік і хімік.

Хейке Камерлінг-Онес
нідэрл.: Heike Kamerlingh Onnes
Дата нараджэння	21 верасня 1853(1853-09-21)[1][2][…]
Месца нараджэння	Гронінген, правінцыя Гронінген, Нідэрланды, Каралеўства Нідэрландаў[3][4][…]
Дата смерці	21 лютага 1926(1926-02-21)[5][1][…] (72 гады)
Месца смерці	Лейдэн, Паўднёвая Галандыя, Нідэрланды, Каралеўства Нідэрландаў[6]
Месца пахавання	Kerkhof Dorpskerk Voorschoten[d]
Грамадзянства	Каралеўства Нідэрландаў[7]
Бацька	Harm Kamerlingh Onnes[d][8]
Маці	Anna Gerdina Coers[d][8]
Жонка	Maria Adriana Wilhelmina Elisabeth Bijleveld[d]
Дзеці	Albert Kamerlingh Onnes[d][8]
Род дзейнасці	фізік, вынаходнік, прафесар, выкладчык універсітэта, навуковец
Навуковая сфера	фізіка
Месца працы	Лейдэнскі ўніверсітэт[7][4]
Навуковая ступень	магістр прыродазнаўчых навук[d] (1878), доктар філасофіі (1879) і доктарская ступень[d][4]
Альма-матар	Гайдэльбергскі ўніверсітэт (1873) Гронінгенскі ўніверсітэт
Навуковы кіраўнік	Rudolf Adriaan Mees[d]
Член у	Лонданскае каралеўскае таварыства Леапальдзіна Акадэмія навук СССР Нідэрландская каралеўская акадэмія навук Расійская акадэмія навук Пруская акадэмія навук Французская акадэмія навук[9] Нацыянальная акадэмія навук ЗША Турынская акадэмія навук[d][10] Гётынгенская акадэмія навук
Узнагароды	Нобелеўская прэмія па фізіцы (1913)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў Гронінгенскі ўніверсітэт. Навучаўся ў Кірхгофа ў Гайдэльбергу. З 1882 года прафесар Лейдэнскага ўніверсітэта. З 1894 заснавальнік і дырэктар Лейдэнскай крыягеннай лабараторыі.

Вядомы сваімі эксперыментальнымі працамі ў галіне фізікі нізкіх тэмператур і звышправоднасці. Распрацаваў і сканструяваў авадкавальную ўстаноўку. У 1906 годзе атрымаў вадкі вадарод. У 1908 годзе ўпершыню здолеў атрымаць вадкі гелій і здолеў дасягнуць рэкордна нізкай на той момант тэмпературы 0.9 K, за што атрымаў Нобелеўскую прэмію па фізіцы (1913). У 1911 годзе ўпершыню назіраў рэзкае падзенне электрычнага супраціву ртуці пры тэмпературы ніжэй 4.1 K. Гэта з'ява атрымала назву звышправоднасці. У 1913 годзе выявіў разбурэнне звышправоднасці моцнымі магнітнымі палямі і токамі.

Зноскі

1. Heike Kamerlingh Onnes — 2009.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1868372'></a>
2. Heike Kamerlingh Onnes // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741'></a>
3. Камерлинг-Оннес Хейке // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135'></a>
4. Onze Hoogleeraren — Rotterdam: Nijgh & Van Ditmar, 1898. — С. 45. — 363 с.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q34370'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q10954218'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q71545423'></a>
5. Камерлинг-Оннес Хейке // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 27 верасня 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135'></a>
6. Národní autority České republiky Праверана 29 студзеня 2023.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863'></a>
7. Leidse Hoogleraren Праверана 19 чэрвеня 2019.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q23667505'></a>
8. Geni.com — 2006.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2621214'></a>
9. NNDB — 2002.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1373513'></a>
10. www.accademiadellescienze.it Праверана 1 снежня 2020.

    <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q107212659'></a>
11. Напісанне прозвішча і імя Гейке Камерлінг-Онес ў адпаведнасці з БЭ ў 18 тамах. Т.7., Мн.,1998, С.521.