Эжэн Дэлакруа

Эжэ́н Фердына́нд Вікто́р Дэлакруа́ (фр.: Eugène Delacroix; 26 красавіка 1798(1798-04-26)^[1][2][…], Сен-Марыс^[d], Першая французская рэспубліка^[3] — 13 жніўня 1863(1863-08-13)^[4][1][…], Парыж, Другая французская імперыя^[3]) — выбітны французскі жывапісец і графік эпохі рамантызму, творчасць мастака моцна паўплывала на ўзнікненне новага жывапіснага кірунку — імпрэсіянізму.

Эжэн Дэлакруа
фр.: Eugène Delacroix
Аўтапартрэт.
Дата нараджэння	26 красавіка 1798(1798-04-26)[1][2][…]
Месца нараджэння	Сен-Марыс[d], Першая французская рэспубліка[3]
Дата смерці	13 жніўня 1863(1863-08-13)[4][1][…] (65 гадоў)
Месца смерці	Парыж, Другая французская імперыя[3]
Месца пахавання	Grave of Delacroix[d]
Грамадзянства	Францыя[5]
Бацька	Charles-François Delacroix[d]
Род дзейнасці	мастак, аўтар дзённіка, літограф, фатограф, рысавальнік, мастак-манументаліст, архітэктурны чарцёжнік, пастэліст, дзеяч выяўленчага мастацтва
Жанр	гістарычны жывапіс[3], пейзаж[3], нацюрморт[3] і батальны жывапіс[d][3]
Вучоба	Нацыянальная вышэйшая школа прыгожых мастацтваў Ліцэй Людовіка Вялікага[d] Ліцэй П’ер-Карнель[d]
Мастацкі кірунак	рамантызм[6]
Уплыў	П’ер-Нарсіс Герэн
Уплыў на	Joseph Guichard[d], Charles Cournault[d], Étienne-François Haro[d], Pierre Grivolas[d], Марыс Санд[d][7], Gustave Lassalle-Bordes[d] і Charles Jean Richardot[d][8]
Член у	Акадэмія прыгожых мастацтваў[d] Нацыянальнае таварыства прыгожых мастацтваў[d]
Узнагароды
Подпіс
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Творчасць

Вучыўся ў П. Герэна (1816—22), зазнаў уплыў Т. Жэрыко. У Луўры вывучаў жывапіс старых майстроў (асабліва П. П. Рубенса), сучасны англійскі жывапіс (Дж. Констэбл).

«Смерць Сарданапала»

Творам Э. Дэлакруа ўласціва акрэсленая грамадзянская пазіцыя, жыццёвасць вобразаў, дынамічнасць кампазіцый, экспрэсіўнасць мазка, насычаны каларыт з кантрастамі светлаценяў і колеру. Карціна «Разня на Хіясе» (1823—24) — водгук на сучасныя яму падзеі: паказаў пакуты грэкаў пад турэцкім ярмом і выказаў пратэст супраць жорсткасці і гвалту. Звяртаўся да твораў У. Шэкспіра, І. В. Гётэ, В. Скота і інш. («Таса ў доме звар'яцелых», 1824; «Смерць Сарданапала», 1827; «Забойства епіскапа Льежскага», 1829). У 1830 пад уздзеяннем Ліпеньскай рэвалюцыі ў Францыі напісаў карціну «Свабода, якая вядзе народ» («Свабода на барыкадах»). Аўтар твораў на тэмы Французскай рэвалюцыі 1789—99 і нацыянальнай гісторыі («Бітва пры Пуацье», 1830, і інш.). Пасля паездак у Алжыр і Марока напісаў па замалёўках з натуры шэраг карцін, прасякнутых своеасаблівасцю нацыянальнага быту («Алжырскія жанчыны», 1833—34, «Яўрэйскае вяселле ў Марока», 1839). Пісаў партрэты (аўтапартрэт: 1829; «Ф. Шапэн», 1838, і інш.), працаваў у галіне манументальнага жывапісу (размалёўкі Бурбонскага палаца ў Парыжы, 1833—47, і інш.).