Эрзя

Эрзяне, эрзя (эрз.: эрзят) — народ^[1] (па іншых дадзеных субэтнас мардвы^[2][3]), які размаўляе на эрзянскай мове, адной з двух мардоўскіх моў волжска-фінскай падгрупы фіна-ўгорскай галіны уральскай моўнай сям’і. Эрзя пражываюць у асноўным на ўсходзе Мардовіі, у басейне рэк Мокша і Сура, а таксама Волгі і Белай.

Эрзя
Эрзянкі Пензенскай вобласці на свяце «Раськень Озкс»
Саманазва	эрзят
Колькасць	звыш 50 тысяч
Этнічныя мовы	эрзянская, расейская
Рэлігія	праваслаўе, паганства, эрзянская традыцыйная рэлігія
Уваходзіць у	Мардва
Роднасныя народы	макшане, марыйцы, мешчара, мера, мурама
Этнічныя групы	Shokshas[d] Teryuhanes[d]

Гісторыя

Аб эрзянах (арджанах), як і аб макшанах, паведамляў іранскі навуковец Рашыд ад-Дзін (пачатак XIV стагоддзі); нагайскі князь Юсуф пісаў пра «рзяны» у грамаце, адпраўленай ім у Маскву ў 1549 годзе.

У раннім сярэднявеччы эрзя — народнасць, якая аказвала супраціў хазарам, печанегам і полаўцам. Пад ціскам славян, якія перасяляліся, адступіла на ўсход да сучаснага Арзамаса.

У адрозненне ад мокшы, якая прызнала ў 1237 годзе залежнасць ад Залатой Арды, эрзяне адыходзілі на поўнач у лясы і аказвалі мангольскім войскам супраціў. Пасля пераносу суздальскай сталіцы ў сярэдзіне XIV стагоддзя ў Ніжні Ноўгарад эрзяне патрапілі пад уладу Ніжагародска-Суздальскага вялікага княства і некаторая частка іх прыняла хрысціянства, а іншая частка адступіла далей на ўсход, пракраўшыся ў XVII стагоддзі ў Заволжа і Паўднёвае Прыўралле, дзе сутыкнулася з нагайцамі і калмыкамі. Стварэнне Саратаўска-Арэнбургска-Чэлябінскай лініі крэпасцяў зрабіла магчымым далейшае прасоўванне эрзі на Урале. Многія эрзянскія паселішчы на Урале з’явіліся пасля пранікнення сюды рускага насельніцтва.^[4][5]

Петэр Сімон Палас у пачатку XIX стагоддзя адзначаў:

Народ у Шадзіне, і ў шматлікіх да ракі Мокшэ, таксама ў верхніх месцах Суры, а асабліва на лясістым баку змешчаных вёсках, сутнасць іншага пакалення, чым якія жывуць пры рацэ П’янай і ў Ніжагародскай губерні. Яны і самі сябе адрозніваюць ад гэтых, і прысвойваюць сабе асаблівае імя Мокша, у множным ліку Мокшадзь… насупраць таго, што пайшлі ад другога калена называюць яны Ерзад або Ердзат; і яны самі сябе таксама называюць…^[6]

Сімволіка

Сцяг эрзян

Сцяг эрзянскага народа (эрз.: «эрзянь раськенькоцт») абазначае прыналежнасць яго носьбіта або падзеі, пры якой сцяг выкарыстоўваецца, да этнакультуры эрзян, а таксама азначае іх важнасць для захавання і развіцця ўсяго народа ў цэлым, яго мовы і культуры. Сімвал неафіцыйнага вылучэння з мардвы, як асобны народ, і нязгоды з аб’ядноўвае з народам мокша найменнем мардва. Выкарыстанне на эрзянскім сцягу трох колераў і гарызантальнае іх размяшчэнне сведчыць аб тым, што сцяг эрзянскага народа выкананы ў еўрапейскіх геральдычных традыцыях. Флаг мае тры асноўныя колеры, запазычаныя з нацыянальных мужчынскіх і жаночых касцюмаў гэтага народа. Зверху ўніз: белы (свабода), чырвоны (жыццё), чорны (зямля). Сэнсавы шэраг наступны: «Свабода-Жыццё-Зямля».^[7]

Вядомыя эрзяне

• Баляень Сырэсь — грамадскі дзеяч, паэт і перакладчык, інязор эрзянскага народа, сузаснавальнік грамадскага руху «Вольны Ідэль-Урал».
• Марызь Кемаль — эрзянская паэтэса, член Саюза пісьменнікаў Расіі (з 1996).
• Кшуманцянь Піргуж — дзеяч эрзянскага нацыянальнага руху, праваабаронца. Інязор эрзянскага народа (1999—2019).
• Эруш Вежай — паэт і грамадскі дзеяч, каардынатар фонду «Руца».
• Арцём Аляксеевіч Здуноў — Кіраўнік Рэспублікі Мардовія.